Je zou, enigszins naïef, kunnen denken dat de Wereldgezondheidsorganisatie (WGO) boven het politieke gekibbel staat om iedereen toegang te garanderen tot gezondheidszorg. De talrijke campagnes over een universele gezondheidsdekking, versterken dat gevoel. Toch laat de WGO al bijna 50 jaar 23 miljoen inwoners op de reservebank zitten.
Ziekten kennen nochtans geen grenzen. Dat geldt eens te meer in bepaalde regio's van de wereld, die door hun geografische ligging makkelijker ten prooi vallen aan epidemieën. Dat is het geval voor Taiwan, tussen China en de Filippijnen. Aan medicalresources ontbreekt het niet in dit land dat de pionier was van de vier Aziatische draken. Wat wel ontbreekt, is het delen van informatie op een internationaal niveau. De schuldige daarvoor is China, dat elke toegang tot internationale organisaties blokkeert sinds het land in 1972 werd erkend door de VN.
Sindsdien, en met uitzondering van een onderbreking tussen 2009 en 2016, blijft Taiwan verstoken van rechtstreekse communicatie met de WGO. De druk die China uitoefent op de organisatie, maar ook binnen de VN, verklaart waarom Taiwan opzij wordt geschoven.
De Taiwanezen voelen zich vernederd als het op essentiële rechten zoals toegang tot zorg of recht op waardigheid aankomt
De gevolgen? Taiwan wordt vaak uitgesloten van deelname aan technische meetings van de WGO. Uitnodigingen komen te laat toe, het eiland wordt door de WGO aanzien als een Chinese provincie: de Taiwanezen voelen zich niet erkend, maar eerder vernederd als het op essentiële rechten zoals toegang tot zorg of recht op waardigheid aankomt.
De WGO is nochtans een internationale, professionele organisatie met als plicht om de principes in haar grondwet na te komen: voor iedereen een zo hoog mogelijk graad van gezondheid nastreven, zonder onderscheid op basis van ras, godsdienst of politieke overtuiging. In mei zullen we weten of de WGO opnieuw toegeeft aan de politieke druk of zich engageert voor een zekere billijkheid in de internationale rechten inzake gezondheid.
Artsenkrant was recent enkele dagen in Taiwan. Lees de reportage in AK van vrijdag 13 april 2018.
Ziekten kennen nochtans geen grenzen. Dat geldt eens te meer in bepaalde regio's van de wereld, die door hun geografische ligging makkelijker ten prooi vallen aan epidemieën. Dat is het geval voor Taiwan, tussen China en de Filippijnen. Aan medicalresources ontbreekt het niet in dit land dat de pionier was van de vier Aziatische draken. Wat wel ontbreekt, is het delen van informatie op een internationaal niveau. De schuldige daarvoor is China, dat elke toegang tot internationale organisaties blokkeert sinds het land in 1972 werd erkend door de VN.Sindsdien, en met uitzondering van een onderbreking tussen 2009 en 2016, blijft Taiwan verstoken van rechtstreekse communicatie met de WGO. De druk die China uitoefent op de organisatie, maar ook binnen de VN, verklaart waarom Taiwan opzij wordt geschoven. De gevolgen? Taiwan wordt vaak uitgesloten van deelname aan technische meetings van de WGO. Uitnodigingen komen te laat toe, het eiland wordt door de WGO aanzien als een Chinese provincie: de Taiwanezen voelen zich niet erkend, maar eerder vernederd als het op essentiële rechten zoals toegang tot zorg of recht op waardigheid aankomt.De WGO is nochtans een internationale, professionele organisatie met als plicht om de principes in haar grondwet na te komen: voor iedereen een zo hoog mogelijk graad van gezondheid nastreven, zonder onderscheid op basis van ras, godsdienst of politieke overtuiging. In mei zullen we weten of de WGO opnieuw toegeeft aan de politieke druk of zich engageert voor een zekere billijkheid in de internationale rechten inzake gezondheid.Artsenkrant was recent enkele dagen in Taiwan. Lees de reportage in AK van vrijdag 13 april 2018.
