...

In Frankrijk ligt het openbare leven al een maand lang stil. Niet door het coronavirus zoals in China, maar door het massale verzet tegen de pensioenhervorming van president Emmanuel Macron. Hij wil de 42 pensioenstelsels harmoniseren en de pensioenleeftijd verhogen van 62 naar 65 jaar. Bij ons is 65 al tientallen jaren de wettelijke leeftijd voor een volledig pensioen. In 2025 wordt dat 66 jaar, in 2030 wordt het 67 jaar. Dat laatste is overigens nu al het geval in Nederland, voor iedereen! Het is alsof de breedtegraad de lengte van het actieve leven bepaalt: hoe noordelijker, hoe langer werkzaam.Zoals alle wet- en regelgeving in ons land worden de regels omtrent het pensioen met grote creativiteit geïnterpreteerd. Wie kan, die piept er vele jaren eerder tussenuit. Ontelbare uitzonderingen in de pensioenstelsels helpen daar een handje bij. Het is bijna de norm: mijn vrouw en ik kregen al invitaties voor lezingen en ander vertier voor senioren toen we 55 werden! Naarmate de overheid, op zijn Frans, probeert de pensioenwetgeving te stroomlijnen, zijn pressiegroepen bezig nieuwe koterijen uit te bouwen. Een onfeilbaar instrument daarbij is het begrip 'zwaar beroep'. Na jaren zijn de sociale partners er nog niet uit wie daaraan beantwoordt. Voor de vakbonden is het duidelijk: alle arbeiders, maar ook leraren, verpleegkundigen, verzorgenden in bejaardenhuizen, zelfs bepaalde ambtenaren... kortom: god en klein pierke. Eén frappante uitzondering: de artsen! Legio zijn de collega's die 60 tot 80 uur per week in de weer zijn, maar "ze hebben ervoor gekozen", nietwaar, en "ze worden ervoor betaald!"Maar kijk: uitgerekend onder die grijzende esculapen zijn er weinigen die vol vreugde naar hun 'opruststelling' uitkijken! Veelal valt het hen moeilijk om praktijk, patiënten en pupillen vaarwel te zeggen. Een collega mailde me pas nog: "De Belgische regering wil dat we allemaal langer werken, maar hoogleraren, een van de weinige beroepsgroepen die daar oren naar hebben, die mogen dat niet! Ik heb lopende doctoraten die ik verder mag begeleiden, maar nieuwe aanvragen voor de financiering van onderzoek mag ik niet meer indienen. Actieve onderzoekers wijken dan ook vaak uit naar landen waar men mensen niet op 65 dwingt te stoppen. Ik exploreer nog een paar alternatieven in die richting." Wie zo'n alternatief gevonden heeft, dat is mijn voormalige promotor, een dierbare vriend. In een land waar Kerstmis in de zomer valt en de mensen ondersteboven lopen, kan hij nog minstens tien jaar zijn ding doen. Waarmee België en Europa hun vermaardste radioloog verliezen, maar wie zal het een zorg zijn?En er is natuurlijk nóg een reden om niet op onze lauweren te rusten. Ikzelf word in juli senex. Als arts-ambtenaar heb ik geen keuze: op de laatste dag van die maand vlieg ik eruit! Mijn vrouw, huisarts en een jaar ouder, vangt sinds kort een pensioen vér beneden 1.500 euro, die alle politieke partijen als een leefbaar minimum propageren. Door mijn acht jaar als ambtenaar zal het mijne wat hoger liggen maar een vetpot wordt het niet. Van het aanvullend pensioen, dat ooit onweerstaanbaar leek, wordt veel meer afgeroomd dan ons al die jaren is verteld. Zullen we dan maar het nuttige aan het noodzakelijke paren en doorgaan als zelfstandig consulent, zo lang dat kan? Want 'staan' heeft me nooit gelegen, en 'vergaan' zal dat vast nog minder doen!