...

Wie het hardste werkt, krijgt meer betaald. Op zich logisch en toch klopt het niet, zeker niet als het gaat over medisch-specialistisch handelen. De denkfout zit hem erin dat hard werken in onze wereld gewogen wordt aan de hand van de waarde van de verrichtingen die men doet - en dat is eigenlijk niet fair. Een heup betaalt beter dan een voet of een hand. Ook al worden dezelfde uren geklopt, de financiële waardering is anders. En dat geldt voor vele verrichtingen. Bovendien wordt er vaak ook geen financiële waarde gehecht aan het geven van opleiding, aan een assistent de operatie laten doen. Die operatie duurt dan langer - maar het blijft dezelfde verrichting, met dezelfde prijs. Wie wil er dan nog opleiden als het je geld kost?Aan het einde van het jaar wordt de rekening gemaakt en vereffend. Dit maakt dat op deze vergaderingen de gemoederen flink oplopen.Financiële dilemma's zijn dan ook vaak de belangrijkste redenen voor conflictsituaties binnen associaties. Hier kom ik dan af en toe aan te pas, als gespreksleider dan wel mediator, met kennis en ervaring van op de werkvloer.De eerste vraag die ik vooraf gaand aan een gesprek stel:: wat maakt mijn tussenkomst tot een succes? Uiteraard krijg ik dan het heel voorspelbare antwoord terug: ah, dat u dat oplost en dat de sfeer beter wordt.Maar zo werkt het niet. Het zou nogal gemakkelijk scoren zijn als door mijn toedoen iedereen tot inzicht komt en de sfeer ineens familiaal en vredig wordt. Halleluja. Echter, de enige manier waarop mijn tussenkomst kan werken is als er van alle kanten bereidheid is om überhaupt het gesprek aan te gaan. Want, als het een 'moetje' is, dan werkt het niet. Mijn belangrijkste bijdrage is dat ik onbevooroordeeld de gesprekken inga. Na een eerste ronde is mijn conclusie meestal dat iedereen in zijn perceptie gelijk heeft - of in elk geval zeer goede argumenten heeft. Hier heb ik zelf ook wel wat van geleerd: er is niet één waarheid want afhankelijk vanuit welke kant men kijkt, zijn er andere aspecten meer of minder waar.Door onafhankelijk, van buitenaf erbij te komen, hou ik een helikopterview en dat werkt overzichtelijk. Bovendien ben ik niet bang om 'de 'olifant in de kamer' te benoemen, om lange lastige stiltes te laten vallen - vaak zijn die toch even nodig om tot de kern van het probleem te komen. Een probleem waar al jaren om heen is gedraaid, dat gedoogd wordt en onbesproken blijft. Het knaagt aan het gevoel van een groep te zijn, waarin alles op een veilige manier besproken kan worden. En als er één item is dat werkplezier in de weg zit dan is het wel een gevoel dat het niet veilig of niet vertrouwd aanvoelt om de zaken bij naam te benoemen. En dat maakt het werk gewoon minder plezant. Dat is een spijtige zaak want een hoge mate van werkplezier maakt de kans op burnout kleiner. En met een tekort aan zorgprofessionals, is het wel zo prettig dat we de artsen die er zijn, toch ook kunnen behouden. Daar heeft uiteindelijk iedereen binnen een associatie baat bij.Misschien een voornemen richting het nieuwe jaar: om lastige items binnen de associatie eens vanuit verschillende perspectieven te zien. Er is een reële kans dat het nieuwe inzichten biedt met als belangrijkste bijwerking dat het tot een echt gesprek komt en een positieve invloed heeft op de sfeer.De bankrekening zal er echt geen nacht slechter van slapen; integendeel, een goede sfeer geeft een betere nachtrust. Misschien is dat wel meer waard.