'Weten dat je impact hebt, maakt me trots'

Ditmaal liggen de roots van onze interviewee in Salland/Overijssel. "Ik ben opgegroeid in Lemelerveld", start Wendy Kampman haar verhaal. "Ik wou geneeskunde in Utrecht studeren, maar helaas werd ik uitgeloot. Zo is Brussel op de radar verschenen. Mijn liefde voor het Frans dreef mij naar België. Voor mijn ouders was Brussel echter een heuse wereldreis. En daar zou ik als een meisje van achttien gaan studeren?"De jonge Nederlandse voelde zich al snel in haar sas in onze hoofdstad: "Ik ben geen luidruchtig type, een beetje on- Hollands. Ik kon me best vinden in de Belgische mentaliteit. En ik maakte snel vrienden onder andere buitenlandse studenten zoals Jan Gutermuth (zie AK 2657)." Dat ze verkoos om in Brussel te specialiseren, mag dus niet verwonderen: "Doorheen de jaren ben ik verliefd geworden op de stad en haar internationale karakter. Toen ik ging specialiseren, twijfelde ik tussen plastische chirurgie en pediatrie. Het is dat laatste geworden: ik merkte dat ik een zeker talent had om met kinderen en hun omgeving om te gaan. Het meest was ik geboeid door het intensive care-aspect van pediatrie: daar zag ik een breed spectrum aan pathologieën, van heel jonge kinderen tot tieners." "Eertijds was mijn werk alles, ook toen ik in het Londense Guy's and St. Thomas' Hospital startte. Ik herinner me dat ik op een schooluitstap als 15-jarige dacht: zou het niet fantastisch zijn om daar ooit te werken? Wel, ik werkte er, klopte lange dagen, maar werd plots geconfronteerd met de vraag: wil ik dit echt, is er geen leven buiten de geneeskunde?"Een advertentie in The British Journal of Medicine triggerde haar: farmabedrijf Abbott zocht een pediater-intensivist. "Dat was een heel andere wereld, maar een die me (in het begin) een 9 to 5-job gaf én een leven buiten het werk. Ik kon familie bezoeken, ben gaan zingen in een koor. Ik ontdekte bij mezelf onontgonnen talenten, leerde samenwerken met marketingmensen en researchers, hoe motiveer je teamleden... En ook: ik kon mijn geneeskundekennis op een heel andere manier gebruiken. Mijn ziekenhuiswereldje werd plots veel groter." En ook globaler: als lid van het global medical affairs-team reisde ze de wereld rond. "Ik maakte deel uit van een klein team, dat was mijn nieuwe thuis. Het was een avontuurlijke tijd, maar supervermoeiend: na verloop van tijd had je soms geen benul meer in welke tijdzone je zat. Zo'n tempo hou je niet lang vol." Maar, "dat globale, impact hebben op beslissingen: het werd me duidelijk dat ik close to headquarters wilde zitten. Toen ik een aanbod kreeg om in Princeton in de VS te gaan werken, heb ik toegehapt. Maar ik wou dan wel in New York wonen. Ik was 36, had geen relatie en moest dagelijks flink pendelen naar het werk. Maar zeg nu zelf: leven in New York is wel een belevenis hoor!" Professioneel was dr. Kampman intussen wel flink geëvolueerd: "Van het begeleiden van een medicijn rond RSV voor vroeggeborenen ben ik gaandeweg meer betrokken geraakt bij medicaties voor volwassenen en immunologie. Je hebt uiteraard je kennis als basisarts, maar je benadert geneeskunde echt vanuit een andere invalshoek: contacten met artsen en specialisten, mensen opleiden, tot data leveren voor het optimale gebruik van medicijnen." De voorlopig laatste stap in de carrière van mijn goedlachse gesprekspartner heeft haar naar Tarrytown gebracht - ooit gesticht door kolonisten uit de Lage Landen! - net boven New York City. Daar bevindt zich het Regeneron-hoofdkwartier. Het bedrijf haalde in 2020 de headlines door toedoen van Donald Trump. "Ons covidmedicijn zat toen nog in een experimentele fase. We kregen de vraag van Trumps arts en ons Compassionate Use Committee stemde toe, omdat onze data veelbelovend waren en hij aan de criteria voldeed. Hij kreeg ons medicijn, zoals inmiddels heel veel patiënten. Trump en zijn arts deelden het nieuws, dat trok flink wat aandacht." Regeneron is specialist in unmet needs, dixit dr. Kampman. "Wij hebben het eerste ebolamedicijn op de markt gebracht. We zijn vooral bekend vanwege de anticlonal antibodies (mAb's). Ook ons covidmedicijn is zo geconcipieerd: het geeft antilichamen aan de patiënt die door een onderliggende aandoening (overgewicht, ouderdom...) extra risico loopt om erg ziek te worden. Op die basis heeft de FDA onze covidcocktail voorlopig gehomologeerd. Maar het is sowieso fantastisch wat het voorbije jaar is gebeurd, hoe we dit product zo snel hebben kunnen ontwikkelen." Als global head of medical affairs stuurt Wendy Kampman een team medewerkers aan "en zonder hun passie en drive hadden we dit nooit gebolwerkt. Want 2020 was echt een gekkenhuis". Maar hoe combineer je een werkweek van 80 uur met moederschap en een (gezins)leven? Ze zucht diep: "In de VS wordt je identiteit heel sterk bepaald door je werk en is er weinig begrip voor persoonlijke omstandigheden. Carrièrevrouwen zijn vaak single of gescheiden, parttimejobs vind je hier amper. Wij hebben ons als koppel al afgevraagd hoe dit verder moet. Ik heb twee jonge kinderen en heb vorig jaar een aanbod afgeslagen om vicepresident te worden. Ik kon niet tegelijk moeder zijn en VP worden. Zo'n keuze zou ik in Europa niet hoeven te maken. Dan ga je toch nadenken. We zijn afgelopen najaar drie maand naar Nederland teruggekeerd toen mijn vader heel erg ziek was. Ik spreek Nederlands met de kinderen, ze konden daar gewoon naar school. Dat was verfrissend, omdat op kinderen in de VS veel druk rust. Ze moeten niet enkel de beste zijn op school, ook bij buitenschoolse activiteiten is er grote prestatiedruk." Is terugkeren naar Nederland dan een optie? "Goh, daar zijn we nog niet uit..."