In 1938 publiceerde de Hitlerjugend een redelijk geniale cartoon over levensvisies. Zij het dat de ironie van de geschiedenis verantwoordelijk is voor het genie. In het open raam zie je een dikke man (obesitas!) zitten (sedentair!) die gezapig aan een flinke bierpul (alcohol!) nipt. Voor het raam marcheert (beweging!) een kloeke he-man (ideaal gewicht!) met krachtige kaaklijn (doel in het bestaan!) voorbij, in militair uniform (sociaal netwerk!), gepakt en gezakt. De titel is Zwei Männer - Zwei Weltanschauungen: twee mannen, twee levensvisies. De gezellig dikke burger overleeft de oorlog, de militair sneuvelt in dienst van Adolf Hitler.
Wat is uw visie op het leven? Nog niet zo lang geleden geloofden de meeste artsen nog in een leven na de dood. Er viel ook niet veel te genezen bij gebrek aan mogelijkheden. Dat is dramatisch veranderd. We weten steeds meer en kunnen steeds meer, waardoor de zonde van vandaag de ongezonde levensstijl is. Mocht u een alien zijn, verblijvend op een van de manen van Titan met toegang tot onze media, u zou warempel geloven dat wij op aarde korte, brutale en liederlijke levens leiden, vadsig en gulzig. Het tegendeel is waar. Mensen leven langer dan ooit, in betere gezondheid dan ooit. Maar er moet altijd worden gestorven.
In mijn dagelijkse bestaan ben ik een verpleeghuisarts: ik zorg voor mensen op het einde van hun bestaan. Het is een vak als tropenarts in primitieve omstandigheden. Alle illusies zijn voorbij, er zijn geen behandelingen meer mogelijk, verdere diagnostiek is onwenselijk. Deel van mijn vak is het verjagen van oncoloog, cardioloog of andere -loog en het opruimen van de immense preventieve pillenberg die onbeschaamd in oude lijven wordt geduwd. Aan het lijf van mijn patiënten geen sores meer. Geneeskunde is herleid tot zijn meest humane kern: verzachten en verzorgen.
De onderliggende doodsoorzaak is niet altijd, wel heel vaak, een hoge leeftijd. Deze alles overheersende reden waarom mensen vandaag in het verpleeghuis belanden en sterven, staat zelfs niet geboekt als doodsoorzaak. Het is typisch voor een geneeskunde zonder visie. Veel van mijn patiënten verwelkomen de dood, een waardig afsluiten van een goed leven.
Mensen leven langer dan ooit, in betere gezondheid dan ooit. Maar er moet altijd worden gestorven
In diepe tijd, tijd in termen van natuurlijke evolutie, leven mensen erg kort. Het zijn onze genen en menen (culturele equivalenten van genen) die stromen doorheen diepe tijd, doorgegeven over generaties. We leven langer, gezonder, welvarender, beter. Wie verlangt naar vroeger is een historisch onbenul. Biologie en geschiedenis bouwen door vernieuwing. We ruimen baan voor onze kinderen en kleinkinderen, steeds weer. En dat is goed.
Behandelingen of diagnostiek in de laatste levensmaanden verlengen het lijden meer dan het leven. Waarom? We zijn toch niet meer bang voor de dood, voor hel of duivel? Een goede gast weet wanneer het tijd is om op te staan. Hij neemt afscheid van de dis, kijkt nog even om, met enige spijt. Het is mooi geweest. En hij trekt de deur dicht.
Wat is uw visie op het leven? Nog niet zo lang geleden geloofden de meeste artsen nog in een leven na de dood. Er viel ook niet veel te genezen bij gebrek aan mogelijkheden. Dat is dramatisch veranderd. We weten steeds meer en kunnen steeds meer, waardoor de zonde van vandaag de ongezonde levensstijl is. Mocht u een alien zijn, verblijvend op een van de manen van Titan met toegang tot onze media, u zou warempel geloven dat wij op aarde korte, brutale en liederlijke levens leiden, vadsig en gulzig. Het tegendeel is waar. Mensen leven langer dan ooit, in betere gezondheid dan ooit. Maar er moet altijd worden gestorven.In mijn dagelijkse bestaan ben ik een verpleeghuisarts: ik zorg voor mensen op het einde van hun bestaan. Het is een vak als tropenarts in primitieve omstandigheden. Alle illusies zijn voorbij, er zijn geen behandelingen meer mogelijk, verdere diagnostiek is onwenselijk. Deel van mijn vak is het verjagen van oncoloog, cardioloog of andere -loog en het opruimen van de immense preventieve pillenberg die onbeschaamd in oude lijven wordt geduwd. Aan het lijf van mijn patiënten geen sores meer. Geneeskunde is herleid tot zijn meest humane kern: verzachten en verzorgen. De onderliggende doodsoorzaak is niet altijd, wel heel vaak, een hoge leeftijd. Deze alles overheersende reden waarom mensen vandaag in het verpleeghuis belanden en sterven, staat zelfs niet geboekt als doodsoorzaak. Het is typisch voor een geneeskunde zonder visie. Veel van mijn patiënten verwelkomen de dood, een waardig afsluiten van een goed leven.In diepe tijd, tijd in termen van natuurlijke evolutie, leven mensen erg kort. Het zijn onze genen en menen (culturele equivalenten van genen) die stromen doorheen diepe tijd, doorgegeven over generaties. We leven langer, gezonder, welvarender, beter. Wie verlangt naar vroeger is een historisch onbenul. Biologie en geschiedenis bouwen door vernieuwing. We ruimen baan voor onze kinderen en kleinkinderen, steeds weer. En dat is goed.Behandelingen of diagnostiek in de laatste levensmaanden verlengen het lijden meer dan het leven. Waarom? We zijn toch niet meer bang voor de dood, voor hel of duivel? Een goede gast weet wanneer het tijd is om op te staan. Hij neemt afscheid van de dis, kijkt nog even om, met enige spijt. Het is mooi geweest. En hij trekt de deur dicht.
