De besmettingen met het SarsCov2 virus rijzen weer de pan uit. Hoewel deze evolutie niet geheel onverwacht komt, confronteren de epidemiologische data ons met de harde realiteit; dit vermaledijde virus houdt onze maatschappij nog steeds in een wurggreep.
Bijkomende maatregelen lijken zich op te dringen, eerder aangekondigde versoepelingen mogen we vergeten. Het verhoopte bezoekje aan het pretpark, bij ontstentenis van een lang gemiste familievakantie, zal in de paasvakantie niet kunnen doorgaan. Zelfs kampen met overnachting zijn terug een verre droom.
De ministers van Onderwijs krijgen de taak een beleid uit te stippelen dat verdere verspreiding van het virus binnen de schoolmuren moet indijken. Het voorstel tot een 'afkoelingsweek' via online onderwijs ligt weer op tafel.
Inderdaad bleek deze maatregel in het verleden effectief om de verspreiding van het virus af te remmen. Het sociale en emotionele welzijn van de kinderen kende een navenante domper. Over de schools-inhoudelijke meerwaarde heb ik daarentegen mijn twijfels.
Ook ik word - in het kader van een postgraduaatsopleiding - geconfronteerd met virtuele lessen. Ik mag hopen dat mijn lesgevers huidig schrijven niet onder ogen krijgen, want ik moet bekennen dat het enige gegarandeerde resultaat na een dergelijke lesdag is dat er geld van mijn rekening is opgegaan aan online shoppen. En dan word ik geacht toch over meer mature hersenen te beschikken dan onze schoolgaande jeugd.
Mag ik bedenkingen plaatsen bij een afkoelingsweek die wordt ingevuld met online lessen?
Ik meen dat menig lezer zich hierin zal herkennen. Mag ik daarom bedenkingen plaatsen bij een afkoelingsweek die wordt ingevuld met online lessen? Zouden we niet beter inzetten op een weekje boswandelingen en buitenspelen en de lessen volledig loslaten? Adolescenten een kluit aarde in elkaars haar laten draaien, of kinderen een schat laten veroveren tijdens een strategisch duinenspel. En met een leerkracht Aardrijkskunde als toezichthouder steken de kinderen misschien nog wat op over de lokale bodemsamenstelling. Sociaal-emotioneel zie ik veel potentieel in dit voorstel, in tegenstelling tot de beperkte winst van een zoveelste week schermstaren.
Mijn collega's en mezelf binnen de geestelijke gezondheidszorg voelen de toenemende emotionele belasting bij onze jeugd. Hoewel met de beste bedoelingen, denk ik dat de schoolse druk hierin een grote rol speelt.
Op het einde van het vorige schooljaar meende men dat de opgelopen schoolse achterstand wel zou ingehaald worden. Aan het begin van het huidige schooljaar werd aanvankelijk ingezet op herhaling en consolidatie, in de hoop dat vaccinatie spoedig het schoolgaan kon normaliseren.
Sinds enkele weken ervaar ik een wind van paniek doorheen de onderwijsinstellingen. Het wordt steeds duidelijker dat vele kinderen de vooropgestelde doelstellingen niet zullen halen.
Sinds enkele weken ervaar ik een wind van paniek doorheen de onderwijsinstellingen. Het wordt steeds duidelijker dat vele kinderen de vooropgestelde doelstellingen niet zullen halen. Het takenpakket neemt steeds toe. Voor vele kinderen en jongeren die reeds gebukt gaan onder isolatie, eenzaamheid en familiale zorgen, wordt deze druk stillaan ondraaglijk.
Mogelijk/hopelijk treedt binnenkort een verschuiving op in de machtsstrijd tussen het virus en de mens, en winnen we steeds meer terrein. Echter vrees ik dat ons nog een zware emotionele tol te wachten staat. Mag ik daarom het utopische idee lanceren alle kinderen en jongeren een extra jaartje onderwijs te gunnen? Minder sterke kinderen kunnen op die manier hun achterstand bijbenen, en wie al 'op schema' zat kan zich wat meer gaan verdiepen.
Ons onderwijsniveau nóg verder laten dalen is immers geen optie. Economisch betekent dit uiteraard een forse investering, maar welke emotionele schade volgt uit het strak vasthouden van leerplannen in deze tijden, en wat zal dát kosten de komende maanden en jaren?
Gebalanceerd beleid volgt vaak uit een integratie van radicale ideeën, waarvan ik het mijne kenbaar heb gemaakt.