...

Onmiskenbaar is de zaterdag jongstleden overleden Jan Peers een van de architecten van de Belgische gezondheidszorg. Hij was arts-specialist interne geneeskunde en volgde opleidingen in gezondheidszorg en ziekenhuisbeheer aan onder meer de School of Public Health (University of Michigan/Ann Arbor, VS). Sinds 1986 was Peers buitengewoon hoogleraar aan de KU Leuven. Op diverse beleidsvlakken heeft Jan Peers zijn stempel gedrukt. Zijn staat van dienst is zonder meer indrukwekkend, zo leert het persbericht van UZ Leuven. Van 1972 tot 1982 was hij lid van het bureau van de Nationale Ziekenhuisraad en tot 2003 voorzitter van de Nationale Raad voor Ziekenhuisvoorzieningen. Daarnaast was Peers 30 jaar lang lid, later voorzitter, van de Technisch-Geneeskundige Raad binnen het Riziv. De TGR buigt zich over de nomenclatuur van de geneeskundige verstrekkingen. In 1998 stelde hij in opdracht van de federale regering een rapport op over knelpunten en beleidsopties rond gezondheidszorg in België. Verder was hij stichtend voorzitter van de Confederatie voor Social Profit Ondernemingen en lid van de Vlaamse Adviesraad voor de Erkenning van de Verzorgingsvoorzieningen. Niet onbelangrijk is dat Peers ook mee aan de basis ligt van de Brusselse netwerkorganisatie Huis voor Gezondheid. Jan Peers was kabinetsmedewerker van minister van Sociale Saken Luc Dhoore (CVP) en daarna, in de jaren 1980, van Jean-Luc Dehaene als minister van Sociale Zaken. Een belangrijke periode. Als kabinetschef lag hij mee aan de basis van de ziekenhuiswet uit 1987. Die wet regelde ook de verhoudingen tussen artsen en ziekenhuisbeheer. Onder meer gebeurt dat via het fameuze artikel 140 dat de afhoudingen van de erelonen regelde. Dat zorgde in de loop der jaren voor heel wat heibel. Jan Peers gaat ook de geschiedenis in als bezieler van Gasthuisberg. In 1970 werd hij directeur-geneesheer en algemeen directeur van het universitaire Sint-Raphaelsziekenhuis in Leuven en van 1973 tot 1998 algemeen coördinator van de universitaire ziekenhuizen van de KU Leuven. Hij zorgde voor de integratie en ontwikkeling van de ziekenhuizen. Begin de jaren 1970 legde hij, dixit de persmededeling van het ziekenhuis, "op een visionaire manier de basis voor wat nu het grootste universitaire ziekenhuis van het land is. Hij verhoogde de ziekenhuiscapaciteit door overnames, fusies en samenwerkingsverbanden waardoor het huidige UZ Leuven in staat was om de snelgroeiende ontwikkelingen in de medische wetenschap te volgen. De nieuwe campus Gasthuisberg - concept, bouw en operationalisering - is daarvan het meest zichtbare resultaat." Ook anno 2021 is UZ Leuven met meer dan 10.000 medewerkers een van de grotere ziekenhuizen binnen Europa.