Het donordebat in Nederland is vandaag een perfect voorbeeld. We hebben te kampen met een chronisch schrijnend tekort aan orgaandonoren, dat is ieder wellicht bekend. Door het schenken van organen kan je levensduur en -kwaliteit van slachtoffers van orgaanfalen en hun families redden, verlengen en aangenamer maken. De ultieme empathische act na uw dood.

Stellen dat je zuiver uit antipolitieke principes liever je organen laat meerotten in je graf, lijkt een aan psychopathie aanleunende gedachtegang.

Logisch, zou je denken. Je hebt ze niet meer nodig. Niet iedereen komt in aanmerking. Je moet immers in ideale donatie omstandigheden komen te gaan. En dus, hoewel we dagelijks massaal overlijden en de dood iedereen vroeg of laat te beurt komt, komen slechts weinigen in aanmerking om zich te doneren. En toch zijn vele mensen tegen donatie. Zij verkiezen bij deze uitzonderlijke opportuniteit hun organen alsnog mee te nemen in hun graf boven ze te schenken aan de behoeftige, die ze nadien wel zou meebrengen naar het hiernamaals mocht dat bestaan.

Voor weigering van donatie bestaan diverse redenen. Het geloof kan een rol spelen. Ook angst om foutief te vroeg over te gaan tot donatie (zal ik wel echt dood zijn?). Er bestaat bovendien een niet te onderschatten vorm van paranoia. Zijn 'ze' geen handeltje aan het drijven? Zal er van mijn lichaam geen misbruik gemaakt worden? Hallucinante verhalen zoals het recente hartbrekende duistere bericht over de jonge vader die in India een natuurlijke dood zou gestorven zijn, maar dit weliswaar scheen te hebben gedaan zonder hart of nieren zoals de autopsie nadien aan het licht bracht. De gezonde achterdocht dient uiteraard zoveel mogelijk geruststellend gewist te worden met informatie en doorzichtigheid van de donatiesystematiek.

Maar, en dat werd nu duidelijk in het huidige Nederlandse debat, ook blinde antipolitiek haalt haar slag thuis. Een slag met vele onschuldige slachtoffers. Wié de boodschap brengt is belangrijker dan wát die boodschap is. Op Twitter kom je dit fenomeen massaal tegen. Intriest. Eindelijk wordt een stap in de goede richting van ons sinds meer dan 30 jaar bestaande Belgische succesvolle opting-out systeem in Nederland in wetten gegoten. Dankzij onze orgaantransplantatiewet uit 1986 genieten we namelijk vandaag dubbel zoveel (30) orgaandonoren per miljoen inwoners als in Nederland (15). En nog sterven mensen op de wachtlijst. Daarom zijn we vandaag klaar voor een volgende stap: een online registratiesysteem om zo mogelijk nog efficiënter te doneren met een lagere registratiedrempel.

Nederland hinkt achterop. Maar de partij die nu het opting-outvoorstel ten berde bracht, kent vele verontwaardigde opponenten. Toen ik op Twitter _ niet geplaagd door enige kennis van politieke achtergrond _ mijn enthousiasme deelde, werd me dit snel duidelijk gemaakt. Vele Nederlandse twitteraars stellen principieel te zullen gaan voor een massale opting-outgolf. Gewoon omdat zij een politieke partij niet kunnen luchten en 'de staat' hun lichaam niet gunnen.

Tot daar Twitterempathie voor de lijdende medemens. Waar is de grens met psychopathie? Echte psychopathie kent een prevalentie van 1% in de normale populatie, stijgend tot 25% in gevangenissen. Je kan je afvragen hoe prevalent psychopathische communicatie is op verschillende sociale media. Stellen dat je zuiver uit antipolitieke principes liever je organen laat meerotten in je graf dan een medemens te helpen uit zijn miserie, lijkt een aan psychopathie aanleunende gedachtengang. Hierop in een overtuigingspoging gaan stellen dat 'ook uzelf wel eens de behoeftige zou kunnen worden', zou deze psychopathische gedachtengang enkel ondersteunen.

De sociale wekker rinkelt. We zijn met velen, we moeten geven, om en aan elkaar. Ook organen. Zo mogelijk.

Het donordebat in Nederland is vandaag een perfect voorbeeld. We hebben te kampen met een chronisch schrijnend tekort aan orgaandonoren, dat is ieder wellicht bekend. Door het schenken van organen kan je levensduur en -kwaliteit van slachtoffers van orgaanfalen en hun families redden, verlengen en aangenamer maken. De ultieme empathische act na uw dood. Logisch, zou je denken. Je hebt ze niet meer nodig. Niet iedereen komt in aanmerking. Je moet immers in ideale donatie omstandigheden komen te gaan. En dus, hoewel we dagelijks massaal overlijden en de dood iedereen vroeg of laat te beurt komt, komen slechts weinigen in aanmerking om zich te doneren. En toch zijn vele mensen tegen donatie. Zij verkiezen bij deze uitzonderlijke opportuniteit hun organen alsnog mee te nemen in hun graf boven ze te schenken aan de behoeftige, die ze nadien wel zou meebrengen naar het hiernamaals mocht dat bestaan.Voor weigering van donatie bestaan diverse redenen. Het geloof kan een rol spelen. Ook angst om foutief te vroeg over te gaan tot donatie (zal ik wel echt dood zijn?). Er bestaat bovendien een niet te onderschatten vorm van paranoia. Zijn 'ze' geen handeltje aan het drijven? Zal er van mijn lichaam geen misbruik gemaakt worden? Hallucinante verhalen zoals het recente hartbrekende duistere bericht over de jonge vader die in India een natuurlijke dood zou gestorven zijn, maar dit weliswaar scheen te hebben gedaan zonder hart of nieren zoals de autopsie nadien aan het licht bracht. De gezonde achterdocht dient uiteraard zoveel mogelijk geruststellend gewist te worden met informatie en doorzichtigheid van de donatiesystematiek.Maar, en dat werd nu duidelijk in het huidige Nederlandse debat, ook blinde antipolitiek haalt haar slag thuis. Een slag met vele onschuldige slachtoffers. Wié de boodschap brengt is belangrijker dan wát die boodschap is. Op Twitter kom je dit fenomeen massaal tegen. Intriest. Eindelijk wordt een stap in de goede richting van ons sinds meer dan 30 jaar bestaande Belgische succesvolle opting-out systeem in Nederland in wetten gegoten. Dankzij onze orgaantransplantatiewet uit 1986 genieten we namelijk vandaag dubbel zoveel (30) orgaandonoren per miljoen inwoners als in Nederland (15). En nog sterven mensen op de wachtlijst. Daarom zijn we vandaag klaar voor een volgende stap: een online registratiesysteem om zo mogelijk nog efficiënter te doneren met een lagere registratiedrempel. Nederland hinkt achterop. Maar de partij die nu het opting-outvoorstel ten berde bracht, kent vele verontwaardigde opponenten. Toen ik op Twitter _ niet geplaagd door enige kennis van politieke achtergrond _ mijn enthousiasme deelde, werd me dit snel duidelijk gemaakt. Vele Nederlandse twitteraars stellen principieel te zullen gaan voor een massale opting-outgolf. Gewoon omdat zij een politieke partij niet kunnen luchten en 'de staat' hun lichaam niet gunnen.Tot daar Twitterempathie voor de lijdende medemens. Waar is de grens met psychopathie? Echte psychopathie kent een prevalentie van 1% in de normale populatie, stijgend tot 25% in gevangenissen. Je kan je afvragen hoe prevalent psychopathische communicatie is op verschillende sociale media. Stellen dat je zuiver uit antipolitieke principes liever je organen laat meerotten in je graf dan een medemens te helpen uit zijn miserie, lijkt een aan psychopathie aanleunende gedachtengang. Hierop in een overtuigingspoging gaan stellen dat 'ook uzelf wel eens de behoeftige zou kunnen worden', zou deze psychopathische gedachtengang enkel ondersteunen.De sociale wekker rinkelt. We zijn met velen, we moeten geven, om en aan elkaar. Ook organen. Zo mogelijk.