...

We treffen de arts op een boogscheut van het Zuidstation waar zijn kabinet twee hoog is gevestigd. "Ik ontvang patiënten enkel op afspraak (ook uit veiligheidsoverwegingen), van 's namiddags tot 's avonds en ook op feestdagen. Mijn cliënteel is erg internationaal, maar dat is eigen aan de enige stad in dit land met internationaal karakter," klinkt het.Dr. Kamnerdsiri is goed geplaatst om te vergelijken: hij woont momenteel nog in Parijs ("maar met de Thalys is Brussel niet ver weg"), maar de in Bangkok geboren arts heeft een heel parcours afgelegd alvorens in onze hoofdstad te belanden. "Toen ik na studies in Griekenland, Frankrijk, Londen, Oxford en Praag een plek zocht om een praktijk op te starten, ben ik door de instanties hier heel goed geholpen. En het feit dat ik bij Koninklijk Besluit toestemming heb gekregen om hier met een praktijk te beginnen, daar sta ik nog altijd van te kijken.""Eigenlijk was ik helemaal niet voorbestemd om arts te worden. Mijn vader was generaal bij de Thaise luchtmacht, mijn moeder gaf daar ook les. Maar ik lag als balorige puber geregeld in de clinch met mijn ouders en lesgevers. Zodoende ben ik reeds op jonge leeftijd beginnen uitkijken naar mogelijkheden om in het buitenland te studeren. Geneeskunde in Griekenland leek me uiteindelijk de beste keuze." Alleen: om in Thessaloniki de opleiding geneeskunde te kunnen volgen aan de militaire academie moest de jongeling zich wel onderdompelen in een taalbad modern Grieks. "Het was niet gemakkelijk, maar ik beschouw Griekenland toch als mijn tweede moederland. Daar komt trouwens mijn tweede voornaam Alexandros (later gewijzigd in Alexandre, EB) vandaan."Dat de jonge arts in zijn opleiding bijzondere interesse voor militaire geneeskunde had, mag, gelet op zijn familiale achtergrond, niet verbazen. "En tijdens mijn specialisatiejaren (in Frankrijk, UK en Praag) wilde ik als beginnend psychiater ook het fenomeen van het sextoerisme in Thailand begrijpen. Ik heb in die eerste jaren mij vooral met onderzoek en academisch werk beziggehouden. Maar na de dood van mijn vader vroeg mijn moeder waarom ik als dokter niet met patiënten bezig was. Het was bij nader inzien een terechte vraag, vandaar dat je mij vandaag als huisarts treft.""De vraag was echter: waar wilde ik me vestigen? De economische situatie in Griekenland was na de Olympische Spelen niet ideaal, in Frankrijk zorgde mijn 'vreemd' accent voor een sociale drempel, Zwitserland bleek ook niet meteen happig om een buitenlandse arts te ontvangen, en dan was er België. Ik moet zeggen: de regularisatie en homologaties hebben maar zes maand in beslag genomen, ik heb hier steun gekregen om mijn praktijk op te starten. Dat betekent toch dat jullie maatschappij verbazingwekkend open is ten aanzien van buitenlanders."Dit gezegd zijnde: de arts maakte evenzeer kennis met de kleine kantjes van 'de' Belg en/of de structuren. "Ik vind dat ik mij als nieuwkomer actief moet engageren. Zo ben ik een tijdlang actief geweest bij de mobiele artsen in Brussel, zit ik in het paritair comité voor de erkenning van huisartsen, en ben ik erkend door Defensie en andere instanties. Maar mijn aanvraag bij de Koninlijke Militaire School is dan weer afgewezen omdat mijn kennis van het Nederlands onvoldoende is (terwijl ik wel de taal wil leren). Omdat ik bezoekers van de boeddhistische tempel in Mechelen gratis behandelde, heeft iemand ooit klacht tegen mij ingediend. En toen ik in het Maximiliaanpark ging kijken of ik niets voor de asielzoekers kon doen, heb ik mij daar de woede van hulpverleners op de hals gehaald. Een van de asielzoekers had mij een bericht getoond waarin voorgespiegeld werd dat hij in België allerlei zaken gratis zou krijgen. Toen ik zei dat hij ook zelf moest bijdragen aan dat paradijs en ik weigerde om zomaar een medisch getuigschrift af te leveren om uitzetting te voorkomen, waren de hulpverleners heel boos op mij. Toen ik nadien minister De Block ontmoette en haar daarover aansprak, legde ze me uit dat ze zelf ook gebonden was aan een heleboel regels.""Oké, ik besef intussen dat dit land niet perfect is, dat dit een complex land is en dat er naast de regels ook heel veel grijze zone is. Maar anderzijds: jullie Belgen staan mekaar tenminste niet naar het leven. En als de Rode Duivels spelen, zijn jullie plots wel één. Laat het dan elke dag voetbal zijn! Ik vind gewoon dat ik, aangezien ik hier kansen heb gekregen, ook mijn steentje moet bijdragen. Ik ben intussen zo gecharmeerd door jullie levensstijl dat ik serieus overweeg om een Belgisch paspoort aan te vragen en mij hier permanent te vestigen."