De coronacrisis zette niet alleen de gezondheidswereld, maar letterlijk de hele wereld op zijn kop. Het was alle hens aan dek om coronapatiënten te kunnen helpen. De beelden van Italië stonden op ons netvlies gebrand.

Niet afscheid kunnen nemen van je familie als coronapatiënt maakte dat het VPP besliste om elk ziekenhuis drie tablets te bezorgen. Zodat coronapatiënten op een menselijkere manier afscheid kunnen nemen of contact kunnen houden met familie en vrienden.

Daarnaast ontstond er een grote vraag aan informatie. Waar de media ons overspoelden met algemene informatie, was het voor mensen met een chronische ziekte zoeken naar informatie over waar net zij tegen aanliepen. Het VPP bundelde alle vragen van patiënten en checkte ze bij beleidsmakers. We konden wekelijks een volledige coronanieuwsflits vullen met informatie voor mensen met een chronische aandoening.

Voor mensen met een chronische ziekte betekende de lockdown dat enkel de urgente, dringende zorg kon plaatsvinden. Heel wat zorg, consultaties en behandelingen werden afgezegd. Apothekers, huisartsen, thuisverpleging en gezinshulp bleven werken maar kinebehandelingen en specialistische zorg vielen compleet weg.

Mensen met een chronische ziekte missen hun exit

Het maakte ons doodongerust. Het zette ons aan om patiënten te bevragen en met die resultaten, die massaal binnenkwamen, gingen we in overleg met beleidsmakers en artsen, tandartsen, kinesitherapeuten, apothekers, gezinshulp, ... over de heropstart van de 'niet- dringende' zorg die ondertussen wel dringend was geworden, of door het uitstel patiënten in een gevarenzone bracht.

Vandaag is de onzekerheid helaas niet over. Om patiënten terug 'uit hun kot' te laten komen, zijn zeker voor hoogrisicopatiënten, speciale mondmaskers nodig. Waar de gewone bevolking zicht heeft op meer sociale contacten of 'een exit', missen mensen met een chronische ziekte hun exit: naar het ziekenhuis, naar het werk, naar school, naar familie en vrienden.

Nog een andere belangrijke vraag: kan de zorg die 'standaard' in het ziekenhuis plaatsvindt niet thuis gebeuren, eventueel ondersteund door nieuwe technologie? Terug gaan werken als hoogrisicopatiënt stelt jezelf, je werkgever, maar ook je inwonende familie die corona kunnen binnenbrengen danig op de proef. Hoog tijd om een systeem van preventieve quarantaine op te zetten?

'Terug uit uw kot' komen is geen evidentie. Informatie op maat voor elke chronische aandoening in overleg tussen artsenverenigingen en patiëntenverenigingen zou, ondersteund door de overheid, een eerste stap kunnen zijn.

Wat denken jullie, artsen?

De coronacrisis zette niet alleen de gezondheidswereld, maar letterlijk de hele wereld op zijn kop. Het was alle hens aan dek om coronapatiënten te kunnen helpen. De beelden van Italië stonden op ons netvlies gebrand. Niet afscheid kunnen nemen van je familie als coronapatiënt maakte dat het VPP besliste om elk ziekenhuis drie tablets te bezorgen. Zodat coronapatiënten op een menselijkere manier afscheid kunnen nemen of contact kunnen houden met familie en vrienden. Daarnaast ontstond er een grote vraag aan informatie. Waar de media ons overspoelden met algemene informatie, was het voor mensen met een chronische ziekte zoeken naar informatie over waar net zij tegen aanliepen. Het VPP bundelde alle vragen van patiënten en checkte ze bij beleidsmakers. We konden wekelijks een volledige coronanieuwsflits vullen met informatie voor mensen met een chronische aandoening. Voor mensen met een chronische ziekte betekende de lockdown dat enkel de urgente, dringende zorg kon plaatsvinden. Heel wat zorg, consultaties en behandelingen werden afgezegd. Apothekers, huisartsen, thuisverpleging en gezinshulp bleven werken maar kinebehandelingen en specialistische zorg vielen compleet weg. Het maakte ons doodongerust. Het zette ons aan om patiënten te bevragen en met die resultaten, die massaal binnenkwamen, gingen we in overleg met beleidsmakers en artsen, tandartsen, kinesitherapeuten, apothekers, gezinshulp, ... over de heropstart van de 'niet- dringende' zorg die ondertussen wel dringend was geworden, of door het uitstel patiënten in een gevarenzone bracht.Vandaag is de onzekerheid helaas niet over. Om patiënten terug 'uit hun kot' te laten komen, zijn zeker voor hoogrisicopatiënten, speciale mondmaskers nodig. Waar de gewone bevolking zicht heeft op meer sociale contacten of 'een exit', missen mensen met een chronische ziekte hun exit: naar het ziekenhuis, naar het werk, naar school, naar familie en vrienden. Nog een andere belangrijke vraag: kan de zorg die 'standaard' in het ziekenhuis plaatsvindt niet thuis gebeuren, eventueel ondersteund door nieuwe technologie? Terug gaan werken als hoogrisicopatiënt stelt jezelf, je werkgever, maar ook je inwonende familie die corona kunnen binnenbrengen danig op de proef. Hoog tijd om een systeem van preventieve quarantaine op te zetten? 'Terug uit uw kot' komen is geen evidentie. Informatie op maat voor elke chronische aandoening in overleg tussen artsenverenigingen en patiëntenverenigingen zou, ondersteund door de overheid, een eerste stap kunnen zijn. Wat denken jullie, artsen?