...

Dat zeggen de Amerikaanse specialisten (en het echtpaar) Pamela Hartzband en Jerome Groopman in een vrije tribune in The New England Journal of Medicine. Daarin willen ze de aandacht (opnieuw) vestigen op het probleem van burn-out bij artsen, dat "voor de covid-19-pandemie geen dag niet in het nieuws was". Uit de coronacrisis vallen lessen te trekken die het onderliggende probleem van burn-out kunnen tackelen, zo menen de artsen van het Beth Israel Deaconess Medical Center en professoren aan Harvard Medical School, allebei in Boston. Tot op heden focusten oplossingen voor burn-out voornamelijk op de arts zelf, zoals het aanraden van relaxatietechnieken en hobby's om de vrije tijd te verrijken, de invoering van 'sociale uurtjes' om te decompresseren, een betere toegang tot kinderopvang, en manieren om de efficiëntie en productiviteit te verhogen. Maar uit een meta-analyse van 19 gecontroleerde studies bij in totaal meer dan 1.500 artsen, blijkt dat geen van deze voorstellen een betekenisvolle impact heeft gehad, zo stellen de auteurs. Hun conclusie? Deze oplossingen gaan voorbij aan het 'echte' probleem, en dat is een diepgaande kloof tussen de waarden van zorgverleners en het hervormde gezondheidszorgsysteem. Artsen, verpleegkundigen en andere zorgverstrekkers zien hun werk als een roeping; ze kozen voor een beroep in de zorg uit altruïsme, in combinatie met een sterke interesse voor de menselijke biologie. Stuk voor stuk eigenschappen die zorgen voor veel intrinsieke motivatie - voldoening die je haalt uit de activiteit zelf. "Maar in een verwoede poging om het gezondheidszorgsysteem te hervormen, heeft men allerlei extrinsieke motivatoren geïntroduceerd zonder te beseffen dat deze de intrinsieke motivatie van zorgverleners verpulveren en tenietdoen, wat uiteindelijk leidt tot burn-out", zeggen Hartzband en Groopman. Zo'n extrinsieke factoren zijn bijvoorbeeld financiële incentives, "door bij elke arts-patiëntinteractie geld in het spel te brengen". Dat lijkt een praktische en aantrekkelijke motivatiestrategie, stellen de artsen-auteurs, maar uit een recent onderzoek bij 15.000 artsen in 29 specialismes (Medscape National Physician Burnout and Suicide Report 2020) waarnaar ze verwijzen blijkt dat de helft van de artsen bereid is om min. 20.000 dollar aan jaarlijks inkomen op te geven, als ze in ruil hun werkuren kunnen terugschroeven. Tot deze dokters behoren ook millennials, die tot de laagste verdieners behoren, merken Hartzband en Groopman op. Wie het burn-outprobleem wil aanpakken, kan volgens hen niet voorbij aan de drie pijlers van intrinsieke motivatie - autonomie, competentie en betrokkenheid. Door artsen flexibiliteit te bieden in hun agenda-indeling, komt er opnieuw ruimte vrij voor een individuele stijl van praktijkvoeren en patiënt-interactie. Het EPD, oorspronkelijk ingevoerd als een bron van patiëntengegevens, is een "tirannieke, tijdconsumerende tool" geworden die herontwikkeld dient te worden om voor artsen te werken, eerder dan andersom. Het gevoel van competentie versterk je door artsen te verlossen van het bijhouden van allerlei cijfertjes, wat over moet blijven zijn evidence-based-maatregelen die toelaten een klinisch oordeel te vellen en tegelijk rekening te houden met patiëntvoorkeuren. Tot slot moet betrokkenheid authentiek zijn, qua waarden zitten organisatie en zorgverleners op dezelfde lijn. Hartzband en Groopman: "De corona- crisis heeft een golf van altruïsme alsook een sense of urgency voortgebracht die sommige elementen van autonomie, competentie en betrokkenheid hebben hersteld. De ganse gezondheidssector is in actie geschoten om zorgverleners te ondersteunen. Maar hoe lang zullen deze positieve veranderingen blijven? Ziekenhuizen lijden grote financiële verliezen, zorgpersoneel is uitgevallen door vermoeidheid en ziekte. Wanneer de crisis uiteindelijk bedaart, moeten we onthouden dat het systeem gereset kan worden. De tijd is aangebroken, we mogen niet terug naar de status quo van weleer."