" 't is goed in eigen hart kijken"

De residenten van de woonzorgcentra zouden verwaarloosd zijn, ze zitten in quarantaine eenzaam opgesloten in hun kamertje en mogen geen bezoek ontvangen van hun naasten, terwijl het personeel zijn uiterste best doet om de beste zorg aan te bieden. Maar er zijn problemen door tekort aan personeel, aan degelijke mondmaskers, aan antispatschermen en beschermende kledij. Op de koop toe is er onvoldoende mogelijkheid om iedereen, bewoners en personeel, te testen door een te klein aanbod van testpakketten. Een woonzorgcentrum is eerst en vooral geen ziekenhuis, en heeft dus noch de infrastructuur noch het gespecialiseerde personeel zoals een ziekenhuis, waar o.a. aangepaste bescherming kan voor alle betrokkenen, waar isolering kan, zuurstoftoediening, intensieve therapie en beademing. Een woonzorgcentrum is een thuisvervangende instelling waar de bewoners een echt thuisgevoel moeten ervaren in de laatste fase van hun leven. Ze krijgen er de beste alledaagse zorg, de medische opvolging door hun individuele huisarts samen met het verplegend en zorgverstrekkend personeel. Alles wordt nauwlettend opgevolgd door de directie, de CRA-arts en de hoofdverplegende die samen geregeld overleg plegen om alles in goede banen te leiden. Waar men nu mee geconfronteerd wordt, heeft echter niemand zien aankomen. Plots is daar een een onzichtbare, niets ontziende agressieve vijand die het vooral gemunt heeft op deze uiterst kwetsbare 80- en 90-plussers, die bovendien meestal nog tal van chronische problemen vertonen en dikwijls reeds hun partner verloren zijn. Voorts zijn zij in hun eenzaamheid sterk afhankelijk van hun kinderen en kleinkinderen. Op 10 maart, iets meer dan een maand geleden, was er groot alarm. De Nationale Veiligheidsraad kwam samen gaf het advies dat er een algemene lockdown moest komen met quarantainemaatregels voor de burgers. Op de persconferentie diezelfde dag heeft de bevoegde Vlaamse minister van Welzijn en Volksgezondheid direct de onmiddellijke totale quarantaine afgekondigd voor de woonzorgcentra. Geen bezoek meer van familie, alleen de uiterst noodzakelijke toegang voor personeel kan nog. De bewoners moeten op hun kamer blijven en sociale activiteiten kunnen voorlopig niet meer. Een maatregel die heel hard aankwam en heel beklemmend was voor de residenten van deze instellingen voor wie sociaal contact, warmte in omgang, genegenheid en familiale steun van enorm groot belang zijn. Toch was de minister keihard en vastberaden. Dit zijn de meest kwetsbaren in onze maatschappij en die moeten prioritair beschermd worden. Ondertussen waren er heel wat problemen met de toeleveringen van de speciale mondmaskers, beschermkledij, antispatschermen, handschoenen, ... Aanvankelijk waren er bijna geen testen om het Covid-19-virus op te sporen, doch geleidelijk aan zijn die er meer en meer gekomen. Zo waren er in den beginne weinig mogelijkheden om te testen zodat men heel selectief moest te werk gaan om een objectief beeld te krijgen van de epidemie. Het is gemakkelijk om de bevoegde minister te beschuldigen van nalatigheid, van niet genoeg gedaan te hebben, van te weinig te doen, van te laat in gang te schieten, van de sector van de woonzorgcentra te verwaarlozen. Verontwaardigd zat ik overlaatst te kijken naar Villa Politica waar bepaalde politici in het Vlaamse Parlement opnieuw op een onwaardige wijze en zonder respect de minister bovenstaande toestanden verweten. Zelfs de verantwoordelijke reporter, mevrouw Linda De Win, deinsde er niet voor terug om in alle interviews 'De Schuldige' te zoeken. Van objectieve informatie gesproken. Dit is geen politiek, dit is desinformatie, dit is communicatieonwaardig, dit is "bagger" zoals de echtgenote van de minister het recent verklaarde in een interview met HLN. We zitten in een oorlogssituatie en er wordt alles aan gedaan om de situatie onder controle te krijgen, maar dit zijn uitzonderlijke omstandigheden en deze vergen dan ook uitzonderlijke maatregelen. Ik wil hier nu een lans breken voor de bevoegde minister, die de afgelopen week zijn kinderen dagen aan een stuk niet heeft gezien. Deze man doet er alles aan , maar dan ook alles, om zo kort mogelijk op de bal te spelen en maximaal resultaat te realiseren. Wat de testen betreft, gelukkig is er een oplossing in zicht en zal er progressief meer en meer getest kunnen worden. Voor het hoe en wie de testen het best uitvoert is het aanbevolen dat dit gebeurt door de individuele huisartsen samen met de CRA van de woonzorgcentra. Deze mensen hebben de expertise om de testen ook op een correcte wijze uit te voeren. Ondertussen is er door de experten virologen van de UGent een sneltest ontwikkeld die aan het bed van de patiënt kan uitgevoerd worden, waarbij na een kwartier het resultaat kan afgelezen worden. Jammer genoeg is deze nog niet in de handel en wordt deze nog niet terugbetaald, maar dat belooft voor de toekomst. Het is op vlak van materiaal momenteel onmogelijk om iedereen tezelfdertijd te testen, maar laat de experten samen met de politici hun taak doen en hun verantwoordelijkheid nemen, en jaag hen niet continu in de gordijnen door ze allerlei verwijten en bagger naar het hoofd te slingeren. Niet alle woonzorgcentrumbewoners willen trouwens opgenomen worden in een ziekenhuis als hun toestand precair wordt. Velen hebben vooraf reeds besproken wat en hoe ze in hun laatste levensfase willen opgevolgd worden en hebben een DNR-code afgesproken. Daarin staat dat er geen ziekenhuisopnames meer gewenst zijn, dat er geen onnodige ingrepen en geen reanimatie meer moet gebeuren, enfin dat er geen therapeutische hardnekkigheid of therapeutische verbetenheid mag plaatsgrijpen. Een reden waarom zo weinig residenten willen opgenomen worden in een ziekenhuis en rustig in het woonzorgcentrum willen sterven. Goede psychologische ondersteuning en begeleiding en goede communicatie blijft hier prioritair. Toch dient gezegd dat op elk ogenblik deze afspraak kan doorbroken worden door de patiënt of door zijn vertrouwenspersoon. Mag dit alles een wake-up call zijn om te stoppen met negatieve kritiek te spuwen en te roepen aan de zijlijn dat er "niets" gedaan wordt voor deze sector, maar integendeel om samen mee te werken aan een positieve oplossing in een sfeer van solidariteit en verbondenheid met al deze ouderen en personeelsleden die het nu heel moeilijk hebben. De overheid probeert te doen wat ze kan, en zal - zoals in het regeerakkoord is afgesproken - het personeelsbestand met 5.000 optrekken en het budget van de woonzorgcentra met 5 miljard verhogen van 11 miljard naar 16 miljard tegen 2024. Er is dus wel degelijk veel gebeurd en er staat nog heel wat gebeuren. Er komt een tijd dat alles weer goed komt met onze ouderenzorg. Laten we terugwuiven naar onze oudjes die we dagelijks van achter de ramen van de woonzorgcentra zien wuiven naar hun kinderen en kleinkinderen, partners of andere geliefden, en in stilte denken: " 't Is goed in eigen hart te kijken".