19 april
Wat een verschil met een maand geleden. In plaats van doemscenario's te overlopen en vast te stellen dat we een piek zoals in Spanje of Italië nooit zouden kunnen bolwerken, kunnen we beginnen na te denken over hoe we corona een plaats moeten geven binnen onze samenleving en gezondheidszorg. Hoe kunnen we ervoor zorgen dat alles terug begint te draaien zonder dat er nieuwe problemen gecreëerd worden? Op epidemiologisch en politiek vlak blijkt dit de laatste dagen voer voor verhitte discussies.
Er zijn ook lichtpunten aan deze crisis
Er zijn ook lichtpunten aan deze crisis. De samenwerking met collega's en diensten van het ziekenhuis, collega-huisartsen, de stad, enz. werden de laatste weken uitgediept. Deze goede contacten zullen ook de komende periode nodig zijn om de reguliere werking van onze gezondheidszorg terug op gang te brengen.
14 april
Nadat de Fransen hun maatregelen hebben verlengd, is het nu toch met wat spanning uitkijken naar wat de Belgische overheid zal beslissen. Mijn gevoel zegt dat we beter verder door deze zure appel bijten. Een terugval zou des te moeilijker zijn.
De volgende dagen evalueren we of we de capaciteit op spoedgevallen wat kunnen terugschalen. Hopelijk definitief, maar dat valt af te wachten de komende weken. De worstcasescenario-piek waarop we ons hadden voorbereid, hebben we gelukkig niet moeten bolwerken. De mensen en middelen die we hiertoe hadden ingezet hebben we niet volledig moeten benutten. Het aantal spoedconsulten en aantal opnames blijven momenteel stabiel. We sparen dus beter onze krachten en reserves. Zo kan ons team ademen.
Het moet een dynamisch plan zijn waarbij we kunnen inspelen op veranderende situaties. Op elk moment moeten we er opnieuw maximaal kunnen staan.
Paasweekend
In het zonnige paasweekend lijkt de verveling toe te slaan bij de bevolking: BBQ-geur, veel beweging op straat, op sociale media veel berichten van familiebijeenkomsten, quasi massabijeenkomsten in de parken en op toeristische plaatsen. Dit is niet de manier waarop het moet gaan. Het resultaat zullen we over een aantal dagen zien. Zouden maatregelen zoals in China dan zoveel beter zijn?
Het moeilijke aan deze crisis is dat alle gevolgen met een zekere vertraging komen. Aanpassingen die we nu doorvoeren, fouten die we nu maken, inzichten die we nu krijgen: alles heeft pas effect over een week tot tien dagen. Soms zou een glazen bol toch handig zijn.
Het moeilijke aan deze crisis is dat alle gevolgen met een zekere vertraging komen
Op spoedgevallen stonden we paraat om een eventuele stroom patiënten op te vangen vanuit de WZC's. Dat is niet gebeurd. Waar het kan, probeert het ziekenhuis de WZC's uit de regio te ondersteunen, door het aanbieden van medewerkers, vrijwilligers, materiaal, advies en opleiding. Hopelijk komen we samen deze marathon door.
6 en 7 april
Ik herinner mij een van de eerste corona-aanmeldingen op spoedgevallen enkele weken geleden. Een jonge vrouw met hoesten en dyspnee, in contact gekomen met iemand die in Noord-Italië op reis geweest was. Auscultatie duidelijk afwijkend, milde desaturatie. Angstig keek ze toen ik zei dat corona tot de mogelijkheden behoorde. Al snel volgende de vraag of ze het ging overleven. Een vraag waar je geen antwoord op kan geven. Een vraag waar je geen antwoord op wilt geven. Een vraag die tegenwoordig dagelijks verschillende keren gesteld wordt.
Bij iedereen wordt een gesprek aangegaan waarbij geïnformeerd wordt naar therapie-beperking. Iedereen wordt ingelicht over een mogelijke verslechtering van de toestand en wat in dat geval de wensen of verwachtingen kunnen zijn. Dit zijn gesprekken die in de kleren kruipen, gesprekken die in het hoofd blijven zitten."
5 april
Vandaag was een persoonlijk dieptepunt in de coronacrisis. Gezien er verwacht wordt dat we in de frontlinie actief zijn, moeten we opvang voorzien voor onze dochter. Op school werd ze ongeveer aan haar lot overgelaten. In de plaats daarvan kon ze gelukkig overdag naar de buitenschoolse kinderopvang. Helaas verwachten ze daar in de Paasvakantie een 30-tal kinderen (in vergelijking met een vast 8-tal de voorbije weken). Geen veilige oplossing meer.
Op deze manier ben ik liever geen soldaat
We hebben haar dus toch naar familie gebracht aan de andere kant van het land, in een nieuwe - maar kleinere en stabiele - contactbubbel. Ik ben ervan overtuigd dat ze daar goed verzorgd wordt, maar ik heb haar niet bij me. Opnieuw een zorg bij. Een moeilijke start van de week. Op deze manier ben ik liever geen soldaat.
De berichtgeving over corona is relatief gunstig. Het plateau blijkt zich verder te zetten. In- en uitstroom zijn stabiel. De voorbije week was op onze spoedgevallen eerder een dalende trend te zien qua patiëntcontacten en ziekenhuisopnames. We mogen niet te snel victorie kraaien. Het goede weer en de vakantie zetten aan om de 'blijf in uw kot'-maatregel met de voeten te treden. Hopelijk gebruiken de mensen hun verstand...
2 t.e.m. 4 april
De week is opnieuw voorbij gevlogen. Koffie moet het energiepeil omhoog duwen. Al enkele dagen merken we op dat het aantal opnames niet meer verder stijgt.
Er heerst ongerustheid over de persoonlijke beschermmiddelen, met in het bijzonder de FFP2-maskers. Discussies, twijfel, angst. Niet gemakkelijk.
Veel vragen, nog maar weinig antwoorden
Intussen moeten we al eens beginnen nadenken hoe we in de - hopelijk nabije - toekomst alle maatregelen terug kunnen downscalen. Hoe gaan we dan het onderscheid maken met niet-besmette patiënten (nu beschouwen we elke patiënt die binnenkomt al potentieel besmet)? Hoe moeten we precohortes en cohortes implementeren in de reguliere werking van het ziekenhuis? Op welke manier gaan we verder screenen? Enzovoort. Veel vragen, nog maar weinig antwoorden.
31 maart
De gemiddelde ernstgraad gaat de hoogte in
Intussen is mijn dochter van 3,5 jaar ook goed mee in het verhaal: flink hoesten in haar elleboog, gefrustreerd omdat "de koning de speeltuin om de hoek gesloten heeft" en verdrietig omdat er maar weinig vriendjes op school zijn. Social distancing en hygiëne, zo willen we het zien. Ik vraag me af of deze maatregelen goed bij haar doordringen en of ze zich hier achteraf nog iets van zal herinneren.
Op spoedgevallen gaat alles intussen verder. De stijgende trend van het aantal aanmeldingen op spoed vorige week, zet zich voorlopig niet verder. Het viel vandaag op dat ook niet-covid-gerelateerde problemen zich presenteerden. Desondanks beschouwen we iedereen als 'potentieel besmet' en nemen we de nodige voorzorgsmaatregelen. De gemiddelde ernstgraad gaat de hoogte in, bij veel patiënten maken we vandaag de overweging of een gemonitord bed of een plaats op intensieve zorgen moet voorzien worden. Er werden pakketten met groenten en fruit gedoneerd vandaag. Deugddoende vitamines in deze drukke tijden!
30 maart
We zetten ons schrap voor een typische drukke maandag. De maatregelen lijken te lonen: de flow loopt goed. Het merendeel van de patiënten presenteert zich met respiratoire klachten. De ene heeft amper klachten, de andere verkeert duidelijk in distress. Indrukwekkende CT-beelden zijn schering en inslag.
Het doemscenario is weer een stapje verder weg. De curve lijkt af te vlakken. Ik heb het gevoel dat we weer even tot rust kunnen komen. Maar voorzichtig zijn met optimisme natuurlijk...
26 t.e.m. 29 maart
Vergaderen, problemen oplossen, anticiperen.
Elke dag komen verschillende teams tezamen. De praktijk toont ons welke mankementen we moeten bijsturen. Heel de dag wordt er nagedacht, vergaderd, gemaild en gebeld. Tot er een oplossing is, die dan zo snel mogelijk toegepast wordt. We kunnen helaas nooit 'genieten' van een oplossing of een uitgewerkte richtlijn, of er is al een nieuw probleem dat zich stelt of zich zou kunnen stellen. En zo begint het proces de volgende dag gewoon opnieuw. En de dag dààrna weer. Dat begint te wegen.
Onze dienst blijft de controle houden
Ondanks dit gevoel, blijven we op de dienst voorlopig wel nog steeds de controle houden. Op spoedgevallen blijft de stroom rustig, we worden niet overspoeld. Een groot deel van de patiënten wordt door de huisartsen telefonisch of in de triagepost geholpen. Hun hulp is onontbeerlijk. Ook op de afdeling intensieve zorgen hebben we nog reservecapaciteit. Onze artsen en verpleegkundigen op spoed nemen extra shiften op. Ze worden intussen bijgestaan door collega's van andere disciplines die komen meehelpen. De samenhorigheid voedt het optimisme, afgewisseld met de moeheid en de onzekerheid over de weken die komen.
Berichten vanuit de overheid en in media doen uitschijnen dat we het niet zo slecht doen in België. Laat dit geen reden zijn om de maatregelen te verzwakken en het virus opnieuw de kans te geven zich te verspreiden. Grote opluchting dus toen de veiligheidsraad besliste de maatregelen nog op zijn minst twee weken te laten verderlopen. In het ziekenhuis bekijken we deze 'goede resultaten' eerder als 'het creëren van denktijd om oplossingen te voorzien' in plaats van 'het zal ons lukken'. De week van de waarheid breekt aan. Ik duim mee.
25 maart
Ik vermoed dat we onze strategie moeten aanpassen op spoedgevallen. Mogelijks zal onze spoedgevallendienst evolueren naar een volledige pre-cohortezone. We gaan ervan uit dat elke patiënt besmet is, tot het tegendeel bewezen is. We gaan nog steeds uit van een worstcasescenario. Verschillende denktanken zijn bezig om antwoorden te bieden op problemen die we ons nog steeds niet concreet kunnen voorstellen.
Buiten schijnt de zon vrolijk verder. Een korte lunchpauze in de zon of een teambriefing op de parking geven energie om weer verder te gaan.
24 maart
We zien elke dag een toenemend aantal patiënten dat zich presenteert op onze spoedgevallendienst. Het is nog te vroeg om hier conclusies uit te trekken, maar het is wel een trigger om weer paraat te staan.
Het wordt steeds moeilijker om covid van niet-covid-patiënten te onderscheiden. Patiënten met een ziektebeeld dat niets met corona te maken heeft, blijken toch wat te hoesten, toch wat te desatureren of toch koorts te hebben. Patiënten die plots beginnen te hoesten, creëren onrust en angst bij de medewerkers. Terecht, want we worden met de neus op de feiten gedrukt dat de epidemie aan het evolueren is.
23 maart
Ik ben langsgegaan op onze drie spoedgevallendiensten dit weekend. Het nieuwe spoedsysteem loopt nog niet helemaal zoals het moet. Bijsturen en aanpassen is nodig. Medewerkers zitten ook met veel vragen over persoonlijke beschermmiddelen, flows, inventarissen van materiaal. Voorlopig hebben we nog reserves. Dagelijks blijven we onszelf uitdagen om (nog) niet bestaande doemscenario's op te lossen, in de hoop op alles voorbereid te zijn. Predictieve modellen leiden ons bij het inschatten van wat er op ons af komt, en hoe ernstig het zou kunnen worden.
Het is duwen, duwen, duwen in de hoop op tijd klaar te zijn voor de grote rush
Helaas kunnen we ook inspiratie opdoen in andere Europese landen. Hoe krijgen we de capaciteit van spoed, intensieve zorgen, (pre)cohorte verder omhoog? Volgens de huidige modellen is dat nodig. Is er ruimte voor alternatieve beademingsvormen? Hoe zit het met de ethiek? Het begint te wegen. Elke dag opnieuw opstaan en gaan slapen met covid. Er lijkt niets anders meer te bestaan. Duwen, duwen, duwen in de hoop op tijd klaar te zijn voor de grote rush.
20 maart
Culinaire giften en maskers blijven toestromen. Een deel van de spoeddienst werd net gepoetst door een technisch werkloze leerkracht die dit vrijwillig aanbood. We maken ons zorgen over de niet-covid-patiënten die amper naar de spoeddienst komen. Mensen die (sub)acute zorgen nodig hebben, lijken hun spoedconsultatie uit te stellen tot het (bijna) te laat is om hen nog te helpen.
We maken ons zorgen over de niet-covid-patiënten die amper naar de spoeddienst komen
19 maart
Op een goede 48 uur tijd werd 300m² spoedoppervlakte extra gecreëerd. Medewerkers van andere afdelingen worden opgeleid om ons bij te staan op de spoedgevallendienst. Verpleging, logistieke medewerkers, artsen, onderhoudspersoneel, administratieve krachten, vrijwilligers, ... iedereen is welkom! Inventarissen worden nogmaals opgesteld. Hoeveel maskers, schorten, brillen, monitors, brancards, beademingstoestellen, handalcohol enz. zijn er? Hebben we voldoende, en kunnen we voor langere tijd voldoende voorzien? Tussen de verschillende overleggen nog even tijd maken voor een filmpje voor het nieuws: we hebben nog capaciteit en we staan klaar om te helpen! Op het einde van de dag heb ik een heel voldaan gevoel. Al deze inzet van alle medewerkers, de gulheid van mensen en bedrijven die dagelijks maskers komen doneren. 's Avonds als ultieme beloning: een 'schenking' pizza.
18 maart
Een nieuwe dag. Op straat lopen mensen en dieren met een mondmasker. Foto's van lege winkelrekken in supermarkten circuleren. Eten kopen is echter het laatste van onze zorgen.
Het gevoel van angst motiveert om verder te werken, om efficiënter te worden en vooruit te denken. Intussen starten de werken aan de nieuwe tenten die voor en achter de spoedgevallen worden opgetrokken. Hierdoor kunnen we mogelijk besmette patiënten scheiden van anderen. Voorbijlopende mensen kijken angstig toe.
Verschillende collega's en oud-collega's nemen contact op om hun steentje bij te dragen. Maskers worden door particulieren en bedrijven geschonken aan het ziekenhuis. De stad laat nogmaals weten dat we op hen kunnen rekenen en dat ze ons op alle mogelijke manieren willen ondersteunen. Al deze solidariteit stilt de vermoeidheid, geeft hoop.
Al deze solidariteit stilt de vermoeidheid, geeft hoop
Tijdens mijn shift evalueer ik verschillende patiënten als potentieel besmet met COVID-19. Het valt op dat patiënten zich zieker beginnen te presenteren. De nood aan opnameplaatsen zal verder toenemen. Zou dit het begin zijn van de eerste piek in België?
17 maart
Een dag met veel beweging. Er melden zich opvallend weinig patiënten op de spoedgevallendienst, maar we blijven op onze hoede. Ondanks de rust beseffen we dat de opvangcapaciteit te kort kan schieten en dat we nu moeten handelen om de problemen voor te zijn. We maken plannen voor een andere organisatie en indeling van de spoedgevallen. Met de ondersteuning van de stad Roeselare kunnen we onze infrastructuur aanpassen en gevoelig uitbreiden.
Mondmaskers blijven een probleem en blijven voor bezorgdheid zorgen.
Voor het eerst wordt de vraag expliciet gesteld of er in- en exclusiecriteria gebruikt worden om patiënten op te nemen of te behandelen. Gelukkig zijn we nog niet in een fase dat we moeten beslissingen maken op basis van goede en vruchtbare levensjaren. Ethiek krijgt een andere invulling binnen rampengeneeskunde.
Ik kan alleen maar bedenken dat we zo snel mogelijk zo streng mogelijk moeten zijn, zodat we hier over enkele weken de vruchten plukken
Gezien de evolutie hebben mijn echtgenote en ik besloten om onze dochter bij familie te laten verblijven, jammer genoeg aan de andere kant van België. Gezien alle drukte en de verplichtingen voor onze job kunnen we alleen maar hopen haar snel terug te zien. Motivatie is eventjes ver te zoeken.
We besluiten de dag met een nieuwe aankondiging van de Nationale Veiligheidscel waarbij verdere maatregelen genomen worden om de opmars van corona te breken. Ik kan alleen maar bedenken dat we zo snel mogelijk zo streng mogelijk moeten zijn, zodat we hier over enkele weken de vruchten plukken.
16 maart
's Morgens coronaoverleg: de maatregelen van voor en tijdens het weekend werken: opstart en bemannen van cohorte-afdelingen, ambulante staalafnames voor wie mag gescreend worden, de extra - en zeer gewaardeerde- inzet van huisartsen die extra wachten hebben georganiseerd, een extra wachtpost hebben bemand en telefonisch de klok rond antwoorden hebben geformuleerd op vragen van patiënten. Electieve ingrepen en consultaties werden afgebeld. De inzet en maatregelen zijn doeltreffend.
Ondanks de reeds geleverde inspanningen weten we dat dit nog maar het begin is en dat het slechtste waarschijnlijk nog zal volgen. We dienen verder te anticiperen en ons voor te bereiden. Is er voldoende opvangcapaciteit? Zijn er voldoende beschermmiddelen? kunnen we dezelfde kwaliteit van zorg blijven waarborgen? Moeten we binnenkort ook triëren op leeftijd en comorbiditeiten? Allemaal vragen die door het hoofd blijven spoken.
Opnieuw een slechte nacht: dromen en piekeren over corona, maar ook over praktische problemen
Opnieuw een slechte nacht: dromen en piekeren over corona, maar ook over praktische problemen zoals de opvang van onze dochter. Gelukkig is er een gemotiveerde oppas die zonder problemen voorlopig kan aanvullen op de schooluren.
Het coronaoverleg schakelt een versnelling hoger. De capaciteit is voldoende, maar de patiëntenvloed neemt toe. Patiënten lijken ook zieker te zijn bij presentatie dan voorheen. Nieuwe maatregelen worden genomen en besproken om verder op te schalen.
15 maart
Een hele dag berichtgeving vanuit Italië en China bekeken. Er staat ons iets te wachten als we het tij niet kunnen keren. De lockdown-feestjes zullen hier geen goed aan gedaan hebben.
Intussen pogen we opvang te voorzien voor onze dochter. Met potentieel uitvallende collega's moeten we op alles voorbereid zijn. Zelf heeft ze de situatie niet door, maar ze komt naast ons zitten met haar speelcomputer om ook informatie op te zoeken en patiënten op te bellen.
Ik heb al stress voor de nachtshift die eraan zit te komen. Zal het een slagveld zijn of hebben de mensen geluisterd naar minister De Block?
Bij aankomst op spoedgevallen vervalt de stress: enkele patiënten. We kunnen met volle moed beginnen aan de shift. We zien enkele potentiële coronapatiënten en benaderen deze alsof we nooit iets anders hebben moeten doen.
Zal het een slagveld zijn of hebben de mensen geluisterd naar minister De Block?
Bijslapen overdag niet gelukt. Een stroom aan berichten, mails en telefoontjes. Dan maar opstaan en updates over Covid-19 gaan bekijken. Intussen lijkt er een (voorlopige) oplossing te komen voor de mondmaskers. Langs alle kanten worden initiatieven gelanceerd om mondmaskers te maken. Mensen die eerder maskers verzameld hadden, komen ze nu doneren aan de verschillende ziekenhuizen: hartverwarmend. Heeft iedereen dan begrepen dat we samen strijden tegen corona?
De evolutie vandaag gaat zoals verwacht. De opgebouwde capaciteit is voorlopig genoeg. De berichtgeving uit andere landen en via media zet ons met de voetjes op de grond en spoort ons aan om opnieuw verder na te denken over de volgende stappen.
14 maart
De nachtshift is voorbij. Patiënten leken vannacht het advies op te volgen van de overheid: "vermijd onnodige bezoeken aan het ziekenhuis."
Om 8.30u opnieuw een aanpassing van de gevalsdefinitie en procedures. Digitaal overleg vindt plaats en spoedprocedures worden opnieuw aangepast.
13 maart
De WHO noemt de wereldwijde ellende sinds gisteren een pandemie. De overheid kondigt de federale fase aan. Het ziekenhuisnoodplan wordt gestart. Grote maatregelen worden genomen: organiseren van precohorte- en cohorteafdelingen op de drie campussen waar patiënten in isolatie verzorgd kunnen worden, electieve procedures en ingrepen worden geannuleerd, niet-dringende consultaties worden uitgesteld. Alles wordt klaargemaakt voor een grote toestroom aan patiënten.
Bij aanvang van de nachtdienst is een groot deel van de spoedgevallendienst gevuld met potentiële coronapatiënten. We wachten op hun testresultaten alsook op het openen van de cohorteafdeling.
Om 20u de verlossende telefoon: de afdeling is operationeel, de patiënten mogen naar boven. Op enkele uren tijd wordt er opnieuw ruimte gecreëerd op spoedgevallen. Een gevoel van opluchting. Rond middernacht nog overleg met de microbioloog voor het overlopen van positieve en negatieve stalen.
10 maart
Gevalsdefinitie gewijzigd. De procedure moet opnieuw met spoed bijgestuurd worden. Verschillende patiënten melden zich aan voor opname en beginnen de normale werking van onze spoed in het gedrang te brengen. Na een nieuw coronaoverleg worden aanpassingen uitgevoerd aan de procedures en wordt gestart met cohortering om de potentiële coronapatiënten strikt te scheiden van de anderen.
9 maart
Intussen circuleren beelden van spoedgevallendiensten en intensieve diensten in Italië op de media: tekorten aan beademingstoestellen, tekorten aan gezondheidsmedewerkers, triage alsof het een oorlogszone betreft. Het lijkt onwaarschijnlijk. Moeten we ons hierop gaan voorbereiden?
7 maart
Zaterdagochtend. Coronaoverleg. Kort en krachtig: we lijken voorlopig alles onder controle te hebben. Bijna vergeten mijn echtgenote gelukkige verjaardag te wensen.
De gevalsdefinitie is opnieuw gewijzigd
6 maart
De eerder opgestelde procedures beginnen hun weg in de dagdagelijkse praktijk te vinden. We lijken het onder controle te hebben. Tot een nieuwe e-mail verschijnt: 'Sciensano: coronavirus update'. De gevalsdefinitie is opnieuw gewijzigd. Het overleg gaat opnieuw een versnelling hoger. Alle ernstige luchtweginfecties, met nood aan opname, vallen nu ook onder de definitie. Plots gaan we op spoedgevallen naar een hogere staat van paraatheid gezien zeer veel patiënten kunnen voldoen aan de definitie.
In Roeselare wordt een tent opgezet in een van de garages om ambulante corona-patiënten te helpen.
5 maart
Na het corona-overleg start ik mijn shift op spoed. Met twee DECT's tegelijk vragen stellen en beantwoorden. Nieuwsberichten over corona-uitbraken in scholen doen het gevoel van controle afnemen. Panikerende ouders, leerkrachten, contacten van ouders, contacten van contacten van ouders. "Fake news" in de media stuurt ongeruste patiënten naar spoedgevallen die een staalafname proberen af te dwingen.
Vanaf vandaag kan ons eigen labo nu ook stalen verwerken en testen: een opluchting, een faciliterende en noodzakelijke stap in de aanpak van COVID-19.
Met de MUG een patiënt afgezet in een nabijgelegen ziekenhuis. Kort gedachten en ervaringen uitwisselen met de andere spoedarts met betrekking tot corona: onduidelijkheid en onzekerheid zijn troef.
3 maart
Het is duidelijk dat opschalen en snel bijsturen noodzakelijk zijn
Een dagelijks overleg wordt ingepland met de 'corona-cel'. Intussen hebben ook vertegenwoordigers van de huisartsen, opnameplanning, communicatie, ... zich aangesloten. Het is duidelijk dat opschalen en snel bijsturen noodzakelijk zijn. Plannen voor het isoleren en cohorteren op spoed en op afdelingen worden bekeken. Frequente wijzigingen van de gevalsdefinitie maken het noodzakelijk continu bij te sturen om verdachte patiënten te selecteren en te testen.
Er zal 24/7 een corona-telefoonnummer beschikbaar zijn voor vragen van huisartsen. We creëren een systeem voor staalafnames van ambulante patiënten die voldoen aan de gevalsdefinitie. Zo proberen we de huisartsen te ondersteunen.
Er zijn nog voldoende persoonlijke beschermmiddelen (PBM), maar we moeten spaarzaam zijn en selectief zijn in hoe we ons materiaal gebruiken. Intussen wordt op de verschillende campussen bekeken hoe we op spoedgevallen een bijkomende triage kunnen organiseren. Tent? Container? Garage?
2 maart
De eerste staalafnames worden verstuurd naar UZ Leuven. Met spanning worden resultaten afgewacht. Vals alarm of de start van de ellende ook bij ons?
1 maart
Laatste dag van de krokusvakantie, vermoedelijk terugkeer van verschillende besmette mensen naar België.
De coronacrisis lijkt nog op voldoende afstand, maar zou op elk moment kunnen toeslaan
27 februari
Enkele dagen na de eerste corona-gevallen in Italië is er een eerste officieel overleg met directie, microbiologen, ziekenhuishygiëne en de noodplancoördinator: de 'coronacel'. Waar staan we voor? Welke maatregelen moeten we nemen? De coronacrisis lijkt nog op voldoende afstand, maar zou op elk moment kunnen toeslaan. Officieuze berichten over positieve gevallen in Noord-Frankrijk doen de bezorgdheid toenemen. De eerste coronaprocedures en maatregelen om verdachte patiënten te identificeren en te isoleren worden opgesteld en toegepast.
Er lijkt wat paniek bij patiënten op te komen: chirurgische maskers en handalcohol worden ontvreemd vanop spoedgevallen.
25 februari
Corona-infecties zijn in opmars in Europa. Mails over gevalsdefinities en preventieve maatregelen circuleren. Het gebeurde al, maar nog nauwgezetter als ervoor zijn we op de spoedgevallendienst alert voor potentiële corona-patiënten.