Recent werd een Koninklijk Besluit gepubliceerd dat op 1 oktober 2022 in werking trad. Dit KB wijzigt de Codex over het Welzijn op het Werk en betreft de regelgeving over het 're-integratietraject' (RIT) voor arbeidsongeschikte werknemers. Dit is een revisie van het eerste re-integratietraject dat van start ging in november 2016. Dus, de re-integratie 2.0 zo u wil. Of nog anders gezegd: een RITje met de speedpedelec van Dermagne (anno 2022) of mee met de tandem van het duo Peeters & De Block (anno 2016)?
Ik zie al enkele gevaren die om de hoek zullen komen kijken: de arbeidsarts als verzekeringsarts en als controleur. De arbeidsarts komt op de stoel te zitten van de 'verzekeringsarts', want de adviserend arts van het ziekenfonds ('adviseur') werd buitenspel gezet. De Terug-Naar-Werk-coördinatoren van de mutualiteiten moeten nu de punten scoren, samen met een multidisciplinair team van medici, paramedici en niet-medici. De bal ligt nochtans eigenlijk in het kamp van de werknemers én werkgevers.
Een van de grootste veranderingen is het vroeg(er) contacteren van de arbeidsongeschikte werknemer om te "informeren" en het "faciliteren" van de werkhervatting. Dit kan nu gebeuren na één maand afwezigheid, want het is een gegeven dat na drie tot vier maanden de kans om de oorspronkelijke job terug op te nemen sterk afneemt. De werkgever kan alle werknemers die vier onafgebroken weken afwezig waren, doorgeven aan de Externe Diensten voor Preventie en Bescherming op het Werk. De arbeidsarts wordt vanaf nu misschien als 'controlearts' gezien, hoewel dat niet de bedoeling is.
Maar de perceptie zal wellicht toch aanwezig zijn. In den beginne, in the golden sixties, werd beslist dat de arbeidsgeneeskunde tot de preventieve en sociale geneeskunde zou behoren, waarbij primaire en secundaire preventie centraal stonden. Er mocht zeker geen contact zijn met de zieke werknemers, laat staan een beslissing te nemen over de geschiktheid om te werken. The times they are A- changin'...
De hete aardappel wordt nu doorgespeeld, of is het toch een aap die van schouder verandert?
De vraag is of deze tertiaire preventie, het re-integratietraject, een meerwaarde gaat vormen. De rol van de arbo-artsen in Nederland in het ziekteverzuimbeleid degradeerde hen tot onpopulaire en zelfs tweederangsartsen. Ten koste van wat?
Zoals in Nederland, ten koste van het gezondheidstoezicht en het arbeidsgeneeskundig spreekuur. Het voorkómen van ziekteverzuim is een complexe materie, waarbij de overheden, mutualiteiten, werkgevers, werknemers, vakbonden en artsen van allerlei pluimage moeten "samen-werken". De hete aardappel wordt nu doorgespeeld, of is het toch een aap die van schouder verandert?
Het geweer van de arbeidsarts is in ieder geval van schouder veranderd. De arbeidsarts moet vanaf nu nog meer beslissen en aanbevelingen formuleren over ander of aangepast werk al naargelang de gezondheidstoestand en de restcapaciteiten van de werknemers.
De voorwaarden en modaliteiten die omschreven werden moeten daarna gematcht worden met het beschikbare werk bij de werkgevers. Het recht op redelijke aanpassingen (machines, of uitrusting aanpassen, specifieke hulpmiddelen, aangepaste taken, taakverdeling, werkvolume, uurrooster, progressieve tewerkstelling) voor personen met handicap, ofwel de chronisch zieke werknemers, zal de komende maanden de revue gaan passeren. Zullen zieken sneller werk "krijgen" of aan werk 'geholpen' worden?
Ik ben benieuwd of de arbeidsarts voor aap gezet zal worden op de werkvloer, en of we in de aap gelogeerd zullen zijn met deze rol als re-activator!