Berwick geldt, als voormalig directeur van ondermeer het Institute for Healthcare Improvement en een van de grondleggers van Obamacare, als een autoriteit op het vlak van kwaliteit en patiëntveiligheid.

"We moeten niet de slaven zijn van cijfers, maar de meesters", was het advies aan ruim 3.500 aanwezigen. Gelijk heeft hij. Laat ons minder meten, maar wat we meten gebruiken om te verbeteren en niet alleen om ons te verantwoorden. De oproep vond alvast gehoor bij het Vlaams instituut voor kwaliteit van zorg (VIKZ).

In een reactie op een artikel waarin werd gesteld dat (Nederlandse) ziekenhuizen te kampen hebben met registratielast en het voortdurend bijhouden van indicatoren, stuurde het VIKZ een tweet de wereld in met de mededeling dat ze de aanbeveling van Berwick hebben gehoord en ze deze "meenemen in het beleidsplan en de operationele doelstellingen".

De laatste jaren volgen steeds meer Belgen, vooral Vlamingen, het congres. Een goeie zaak, het toont aan dat dit thema echt wel leeft in onze ziekenhuizen. Maar even in zijn juiste proportie brengen: de delegatie van één Nederlands ziekenhuis was bijna even groot als de volledige Belgische delegatie.

Ongeveer gelijktijdig verscheen ook de communicatie over het oprichten van een leerstoel 'Future of Hospital Quality', een initiatief van Zorgnet en het LIGB. Een toe te juichen oefening; laat ons na enkele jaren van inzetten op accreditatie, indicatoren en het nalevingstoezicht van de Vlaamse zorginspectie maar eens nadenken hoe we, met voldoende wetenschappelijk onderbouwing, een volgende stap kunnen zetten op vlak van patiëntveiligheid en kwaliteit van zorg. Toch vielen me in de communicatie en de interviews nadien enkele zaken op.

Als ziekenhuizen accrediteringsmoeheid vertonen, wil dat dan zeggen dat ze het moe zijn te werken aan kwaliteit en veiligheid?

Vooreerst geeft men aan dat het geen oefening is die tegen iets is gericht. Een goeie zaak, want elke pijler in dit verhaal lijkt zijn meerwaarde te hebben bewezen. We hebben stappen gezet dankzij zowel accreditatie, indicatoren als de rol van zorginspectie. Toch verwijst men naar een zekere accrediteringsmoeheid in ziekenhuizen en maakt men de bedenking dat een volgende accrediteringsronde weinig verbetering bijbrengt ten opzichte van de inspanning die het vraagt. Daar ben ik het ten stelligste mee oneens.

Accreditering moet eerder gezien worden als het lopen van een marathon dan het afleggen van een sprint. Als je jaar in jaar uit voldoende focust op wat nodig is, hoeft er geen grote inhaalbeweging te worden gemaakt op het moment van een audit. Ik zou hier ook het beeld van een student en de examens kunnen gebruiken. Trouwens, als ziekenhuizen accrediteringsmoeheid vertonen, wil dat dan zeggen dat ze het moe zijn te werken aan kwaliteit en veiligheid? Dan zitten we echt met een probleem! Mogelijks is accrediteringsmoeheid te vertalen naar een vorm van verantwoordingsmoeheid.

Er zullen binnen the Future of Hospital Quality wellicht andere accenten worden gelegd, misschien moeten we het meten om te meten wat verlaten, het controleren op naleven wat reduceren, slimmer registreren, wat meer focus leggen op warme zorg in plaats van op kille cijfers, een nieuw model van accreditatie bedenken,... .Laat ons echter niet de fout maken om het kind met het badwater weg te gooien, niet als het gaat over het meten en niet als het gaat over accrediteren. Daarvoor is hun verdienste te groot.

Berwick geldt, als voormalig directeur van ondermeer het Institute for Healthcare Improvement en een van de grondleggers van Obamacare, als een autoriteit op het vlak van kwaliteit en patiëntveiligheid. "We moeten niet de slaven zijn van cijfers, maar de meesters", was het advies aan ruim 3.500 aanwezigen. Gelijk heeft hij. Laat ons minder meten, maar wat we meten gebruiken om te verbeteren en niet alleen om ons te verantwoorden. De oproep vond alvast gehoor bij het Vlaams instituut voor kwaliteit van zorg (VIKZ). In een reactie op een artikel waarin werd gesteld dat (Nederlandse) ziekenhuizen te kampen hebben met registratielast en het voortdurend bijhouden van indicatoren, stuurde het VIKZ een tweet de wereld in met de mededeling dat ze de aanbeveling van Berwick hebben gehoord en ze deze "meenemen in het beleidsplan en de operationele doelstellingen". De laatste jaren volgen steeds meer Belgen, vooral Vlamingen, het congres. Een goeie zaak, het toont aan dat dit thema echt wel leeft in onze ziekenhuizen. Maar even in zijn juiste proportie brengen: de delegatie van één Nederlands ziekenhuis was bijna even groot als de volledige Belgische delegatie. Ongeveer gelijktijdig verscheen ook de communicatie over het oprichten van een leerstoel 'Future of Hospital Quality', een initiatief van Zorgnet en het LIGB. Een toe te juichen oefening; laat ons na enkele jaren van inzetten op accreditatie, indicatoren en het nalevingstoezicht van de Vlaamse zorginspectie maar eens nadenken hoe we, met voldoende wetenschappelijk onderbouwing, een volgende stap kunnen zetten op vlak van patiëntveiligheid en kwaliteit van zorg. Toch vielen me in de communicatie en de interviews nadien enkele zaken op.Vooreerst geeft men aan dat het geen oefening is die tegen iets is gericht. Een goeie zaak, want elke pijler in dit verhaal lijkt zijn meerwaarde te hebben bewezen. We hebben stappen gezet dankzij zowel accreditatie, indicatoren als de rol van zorginspectie. Toch verwijst men naar een zekere accrediteringsmoeheid in ziekenhuizen en maakt men de bedenking dat een volgende accrediteringsronde weinig verbetering bijbrengt ten opzichte van de inspanning die het vraagt. Daar ben ik het ten stelligste mee oneens.Accreditering moet eerder gezien worden als het lopen van een marathon dan het afleggen van een sprint. Als je jaar in jaar uit voldoende focust op wat nodig is, hoeft er geen grote inhaalbeweging te worden gemaakt op het moment van een audit. Ik zou hier ook het beeld van een student en de examens kunnen gebruiken. Trouwens, als ziekenhuizen accrediteringsmoeheid vertonen, wil dat dan zeggen dat ze het moe zijn te werken aan kwaliteit en veiligheid? Dan zitten we echt met een probleem! Mogelijks is accrediteringsmoeheid te vertalen naar een vorm van verantwoordingsmoeheid.Er zullen binnen the Future of Hospital Quality wellicht andere accenten worden gelegd, misschien moeten we het meten om te meten wat verlaten, het controleren op naleven wat reduceren, slimmer registreren, wat meer focus leggen op warme zorg in plaats van op kille cijfers, een nieuw model van accreditatie bedenken,... .Laat ons echter niet de fout maken om het kind met het badwater weg te gooien, niet als het gaat over het meten en niet als het gaat over accrediteren. Daarvoor is hun verdienste te groot.