Het was gewoon een stuk post, niet veel anders dan het vorige stuk dat ik met een scherpe briefopener in de vorm van een apenstaartje had opengescheurd. Echt goed werkt dat apenstaartje niet maar ik vind het wel symbolisch om ook mijn papieren mail met het apenstaartje te openen. Een uitnodiging, op verhard papier zelfs, voor de plechtige proclamatie van de ManaMa Specialistische geneeskunde.
Ik legde het fysiek bij de rest van de geopende post maar had het mentaal al in de papiermand gesmeten. Ja, ik sorteer mijn afval; het plastic van Artsenkrant gaat in de vuilnisbak, het papier in de papiermand; niet dat ik ooit een Artsenkrant zou wegsmijten natuurlijk...
Enkele dagen later vermeldde ik het event toevallig aan mijn vrouw, met meteen ook de opmerking er niet naar toe te zullen gaan want "Het is al druk genoeg". Ze overhaalde me snel met het argument dat ik wel eens mocht stilstaan na al die jaren werken/studeren bij het afronden van die opleiding. En dat misschien anderen in mijn omgeving ook hier wel eens bij willen stilstaan. Op zo'n moment is het weer duidelijk waarom ik ze als mijn vrouw wou: ze kent mijn valkuilen en weet ze goed te benoemen. Iedereen heeft zo iemand nodig. Wat een bofkont ben ik toch.
Als ik kijk naar mijn opleidingsperiode lijkt het traag en snel te zijn verlopen
Stilstaan. Ik doe het soms te weinig. Voor mezelf dan toch. Bij anderen sta ik regelmatig stil, of druk ik toch wat op de rem. Op die vertraagde momenten komen de meest interessante observaties en gedachten naar boven. 'Tijd is relatief' wordt wel eens gezegd, en "men" zegt ook dat bij belangrijke, emotionele momenten de tijd soms lijkt te vertragen, soms lijkt stil te staan.
Als ik kijk naar mijn opleidingsperiode lijkt deze traag en snel te zijn verlopen. Er zijn zoveel ervaringen geweest dat alleen eraan terugdenken de tijd doet vertragen. Maar op die momenten zelf leek de tijd steeds snel, en zelfs te snel, te zijn gegaan. Soms lijkt het alsof er na de keuze om aan het ingangsexamen te gaan meedoen, er geen moment is geweest dat de tijd normaal verliep, gewoon seconde per seconde. Drie bachelorjaren, vier masterjaren en daarna drie doctoraatsjaren en dan drieënhalf jaren van klinische stages, zijn als haltes van een sneltrein voorbij gevlogen. Meer dan punctueel, de NMBS zou het mogen horen.
De proclamatie dus, het publiek bekend maken van. Omringd door familieleden, trots doch wat verveeld door het formele aspect, je naam horen tijdens het afroepen van de afgestudeerden. Even stilstaan bij wat er allemaal gebeurd is, wat je er aan gehad hebt en waar je ermee naartoe wil gaan. Een moment dat je weer even connectie maakt met het heden, onlosmakelijk verbonden met het verleden en de toekomst, maar toch gewoon het heden.
En zeggen dat ik eigenlijk niet wou gaan naar mijn proclamatie "want het is al zo druk altijd"; het was een gemiste kans geweest...
Ik legde het fysiek bij de rest van de geopende post maar had het mentaal al in de papiermand gesmeten. Ja, ik sorteer mijn afval; het plastic van Artsenkrant gaat in de vuilnisbak, het papier in de papiermand; niet dat ik ooit een Artsenkrant zou wegsmijten natuurlijk...Enkele dagen later vermeldde ik het event toevallig aan mijn vrouw, met meteen ook de opmerking er niet naar toe te zullen gaan want "Het is al druk genoeg". Ze overhaalde me snel met het argument dat ik wel eens mocht stilstaan na al die jaren werken/studeren bij het afronden van die opleiding. En dat misschien anderen in mijn omgeving ook hier wel eens bij willen stilstaan. Op zo'n moment is het weer duidelijk waarom ik ze als mijn vrouw wou: ze kent mijn valkuilen en weet ze goed te benoemen. Iedereen heeft zo iemand nodig. Wat een bofkont ben ik toch.Stilstaan. Ik doe het soms te weinig. Voor mezelf dan toch. Bij anderen sta ik regelmatig stil, of druk ik toch wat op de rem. Op die vertraagde momenten komen de meest interessante observaties en gedachten naar boven. 'Tijd is relatief' wordt wel eens gezegd, en "men" zegt ook dat bij belangrijke, emotionele momenten de tijd soms lijkt te vertragen, soms lijkt stil te staan. Als ik kijk naar mijn opleidingsperiode lijkt deze traag en snel te zijn verlopen. Er zijn zoveel ervaringen geweest dat alleen eraan terugdenken de tijd doet vertragen. Maar op die momenten zelf leek de tijd steeds snel, en zelfs te snel, te zijn gegaan. Soms lijkt het alsof er na de keuze om aan het ingangsexamen te gaan meedoen, er geen moment is geweest dat de tijd normaal verliep, gewoon seconde per seconde. Drie bachelorjaren, vier masterjaren en daarna drie doctoraatsjaren en dan drieënhalf jaren van klinische stages, zijn als haltes van een sneltrein voorbij gevlogen. Meer dan punctueel, de NMBS zou het mogen horen.De proclamatie dus, het publiek bekend maken van. Omringd door familieleden, trots doch wat verveeld door het formele aspect, je naam horen tijdens het afroepen van de afgestudeerden. Even stilstaan bij wat er allemaal gebeurd is, wat je er aan gehad hebt en waar je ermee naartoe wil gaan. Een moment dat je weer even connectie maakt met het heden, onlosmakelijk verbonden met het verleden en de toekomst, maar toch gewoon het heden. En zeggen dat ik eigenlijk niet wou gaan naar mijn proclamatie "want het is al zo druk altijd"; het was een gemiste kans geweest...