Helaas blijkt vervolgens dat je niet meer betrouwbaar bent voor dat andere kamp. En de mensen uit 'jouw' kamp blijken plots geen zelfkritische houding meer te hebben: ze komen steeds tot je verdediging hoe zwak en/of fout je argumenten ook mogen zijn. Op zich wel leuk om enkele 'fans' te hebben, en het is ook wel eens leuk om een beetje 'gehaat' te worden door dat 'andere' kamp. Als je geen vrienden/vijanden maakt, dan ben je waarschijnlijk niets aan het doen, volgens een boutade...
Maar wat is de meerwaarde van polarisatie in geneeskunde? Leidt deze polarisatie tot betere, snellere, goedkopere of toegankelijkere zorg voor de patiënt? Leidt deze kampenoorlog tot een genuanceerde, gebalanceerd beleid waar samenwerking hoogtij viert?
Waren het maar meer ambivalente tijden. Ambivalentie, het gelijktijdig ervaren van tegenovergestelde gevoelens en gedachten, omhelst de eeuwigdurende onzekerheid en twijfel waar elke arts dagelijks mee geconfronteerd wordt. Polarisatie krijgt geen ruimte bij ambivalentie want beide kanten worden gelijktijdig belicht. Denk hierbij aan de basis van de huidige geneeskunde, de wetenschappelijke evidentie, waar zelfs het best bestudeerde gegeven noch steeds kritisch wordt bekeken en in vraag wordt gesteld. Maar in beleidskringen lijkt ambivalentie dus steeds minder een gegeerd goed, en groeit polarisatie als onkruid doorheen de voegen van het systeem.
Als je geen vrienden of vijanden maakt, dan ben je waarschijnlijk niets aan het doen, volgens een boutade...
Een bloemlezing uit de laatste edities van Artsenkrant: wijkgezondheidscentra worden aangevallen voor hun '9-to-5 mentaliteit', terwijl in een ander artikel de workaholic-mentaliteit van de continue beschikbaarheid ook niet meer aanvaard wordt. Bijgevoegd zelfs een update van deontologische regels met meer aandacht voor het evenwicht tussen beroepsactiviteiten en privéleven.
Daarnaast wordt de vraag gesteld naar een stevig uitgebouwde eerstelijnszorg met de huisarts als centrale figuur voor de patiënt, en de vraag naar gespecialiseerde zorg voor elk probleem. Deze laatste wordt onvermijdelijk gevolgd door de vraag naar meer multidisciplinair overleg hoewel elke arts natuurlijk voornamelijk in contact moet zijn met patiënten, eerder dan met (al dan niet digitale) dossiers/overleg. Maar dan moet de (digitale) privacy van de patiënt gevrijwaard worden. Tegelijk moet de omgeving van de patiënt ook meer betrokken worden, wat dan weer bemoeilijkt wordt door al het voorgaande...
We lezen ook de vraag (of eis?) om diagnose en behandeling meer volgens richtlijnen te laten verlopen, en de vraag (of eis?) om meer gepersonaliseerd te gaan werken waarbij we geen overbodige onderzoeken meer mogen uitvoeren -- maar we mogen ook geen enkele diagnose meer missen.
In een meer en meer Trumpiaanse wereld van polarisatie waar iedereen zijn eigen grote gelijk verkondigt en dat gelijk steeds ook bevestigd ziet worden in een sociale kring met alleen gelijkgestemden, worden mensen die meer ambivalent willen zijn weggezet als niet-daadkrachtig
In elk voorbeeld vond je polarisatie terug en lijkt een ambivalente denkwijze amper gebruikt te worden. Een gezamelijke aanpak of een solidaire insteek werd moeilijk gemaakt en een verbetering van de zorg leek eerder verder weg te gaan dan dichterbij te komen.
In een meer en meer Trumpiaanse wereld van polarisatie waar iedereen zijn eigen grote gelijk verkondigt en steeds ook bevestigd ziet worden door in een sociale kring te blijven met alleen gelijkgestemden, worden mensen die meer ambivalent willen zijn weggezet als niet-daadkrachtig. Misschien is het soms beter om eerst de ambivalentie van de realiteit te beschouwen vooraleer men daadkrachtig de illusoire bal mis slaat..