Het lijkt een open deur intrappen, maar het is zaak de krachten te bundelen en samen ten strijde te trekken tegen de pandemie. In de praktijk gebeurt dat evenwel veel te weinig. Soms heeft het er de schijn van dat België enkel virologen en biostatistici telt. En doorgaans is hun boodschap weinig hoopgevend en zonder veel perspectief. Hoe vaak werd sinds december 2020 al geen derde golf aangekondigd?
Het stoot enigszins tegen de borst dat premier De Croo - als een soort voorafname op het Overlegcomité morgen - op een persconferentie geflankeerd door professoren uitpakt met 'evidence-based' beleid. Uiteraard zijn de gehanteerde modellen wetenschappelijk verantwoord, het zou er nog moeten aan mankeren. Een model is echter maar zo sterk als de parameters die de onderzoekers erin stoppen.
Niet voor het eerst klinkt een luid pleidooi om psychologen, economen en andere disciplines een stem in het kapittel te geven
De samenleving is complex. Een politiek gebaseerd op een (te) beperkt aantal variabelen, verliest snel aan geloofwaardigheid. Dat leidt tot kokerdenken. Zeker wanneer het voetvolk de wetenschappers die aan de bak komen als hautain ervaart. Niet voor het eerst klinkt een luid pleidooi om psychologen, economen en andere disciplines een stem in het kapittel te geven. Dat is een terechte vraag, er ontbreken te veel stukjes van de puzzel.
Dit pleidooi pro verruiming geldt a fortiori voor de medische wetenschap zelf. De Gentse microbioloog Louis Ide vraagt om infectiecontrolespecialisten, de vroegere ziekenhuishygiënisten, op te nemen in de adviesorganen. Zijn discipline heeft immers jarenlange ervaring met infectiecontrole op populatieniveau. Niet ten onrechte stelt hij dat, met de lente in het land en de kolder in de kop, het aantal oncontroleerbare situaties - en dus het aantal besmettingen - dreigt te escaleren.