Koffie is een goed begin. Een goed gesprek begint met goede koffie. Hier kan ik meneer Egberts wel in volgen. Een aantal van mijn vrienden leerde ik bijvoorbeeld kennen aan de koffiemachine. Laat me deze column dus beginnen met een pleidooi voor goede koffie. Mogelijk volgt er tegenwind van Team Thee en van gezondheidsgoeroes allerhande die cafeïne een gevaar voor de maatschappij vinden, maar hé, ga even met me mee.

"Koffietje?"

"Oh, ja, graag." Ik denk bij mezelf: eindelijk een moment van vertragen. Rust. Stilte. "Oh, en is er ook chocolade?"

"Vertel ne keer. Oe ist?"

"Ewel. Eigenlijk lastig. Fuck covid. Fuck al die bagger, en amai het is toch wel lastig om alles draaiende te houden thuis. Om niet te spreken over de drukte hier in het ziekenhuis." Ik mis de prikkels, het spontane afspreken, het ongeremde sociale contact, zónder afstand en mét affectie.

Een welgemeend, begripvol knikje (vanop afstand) van mijn collega. Ik neem een slokje van mijn Nespresso.

"En, zeg ne keer. Oe ist met u? Ca va een beetje? Hier, en thuis?"

Een betekenisvol lachje achter een mondmasker verschijnt. "Toch wel heavy hé, nu. Zeker gezien de druk hier op de psychiatrie aan het toenemen is."

Herkenbaar? Ik dacht het wel. Even tijd nemen voor elkaar, voor een tas koffie. Het doet deugd.

Koffie werkt verbindend. Zelfs ziekenhuiskoffie kan voor cohesie zorgen binnen een team

Koffie werkt verbindend. Zelfs ziekenhuiskoffie kan voor cohesie zorgen binnen een team. Het gaat erom dat je tijd neemt voor elkaar om even een chill moment in te bouwen, liefst niet te officieel, maar gezapig. Het is een gelegenheid om het eens over iets anders te hebben dan wat er moet wijzigen aan het behandelplan van een patiënt, en er is plaats voor een 'oe ist nu écht met u'-gesprek.

Het zorgt ervoor dat onze job draaglijker, menselijker en aangenamer wordt. Ik heb ze nodig, die momentjes. Ze zorgen ervoor dat ik mijn collega's beter begrijp, dat ik met een open visie kan kijken en dat ik even wat stoom kan afblazen.

Ik bedenk me even hoe de koffie op de afdeling smaakt. Bitterzuur en ik lach (zuur) als ik bedenk dat er al zeker geen Mignonettes liggen op onze afdeling. Nee, op de afdeling hebben we ziekenhuiskoffie. Een officiële definitie vond ik niet. Iedereen zal het er mee eens zijn dat het om een soort van slappe lauwe 'koffie' gaat, waarvan de intensiteit en aroma even hoog zijn als het caffeïnegehalte in een deca.

Op onze crisisdienst psychiatrie komen mensen toe die het realiteitsbesef kwijt zijn, het leven niet meer ziet zitten, razend zijn op de maatschappij of erg verward zijn. Onze verpleegkundigen worden opgeleid om de mensen bij aankomst goed te ontvangen, want een eerste contact betekent soms het begin van vertrouwen, het begin van een herstelproces.

Binnen de Nederlandse high intensive care (HIC)-terminologie wordt gesproken over 'de eerste vijf minuten'. We proberen een gezellige ontvangstruimte te creëren om de patiënt op zijn gemak te stellen. Die HIC-filosofie in acht genomen, heb ik de neiging om mijn patiënt iets aan te bieden om te drinken tijdens ons intakegesprek.

Toegegeven, ik heb het er moeilijk mee om ziekenhuiskoffie aan te bieden. Soms is het echter een ideale ijsbreker. Koffie wordt wel eens 'een bakje troost' genoemd, maar in het geval ziekenhuiskoffie wordt het een bakje verdriet. We lachen dan samen om de relativiteit van kwaliteit van koffie, en hebben al één iets waar we het over eens zijn: de kwaliteit van ziekenhuiskoffie kan beter.

Koffie is een goed begin. Een goed gesprek begint met goede koffie. Hier kan ik meneer Egberts wel in volgen. Een aantal van mijn vrienden leerde ik bijvoorbeeld kennen aan de koffiemachine. Laat me deze column dus beginnen met een pleidooi voor goede koffie. Mogelijk volgt er tegenwind van Team Thee en van gezondheidsgoeroes allerhande die cafeïne een gevaar voor de maatschappij vinden, maar hé, ga even met me mee."Koffietje?""Oh, ja, graag." Ik denk bij mezelf: eindelijk een moment van vertragen. Rust. Stilte. "Oh, en is er ook chocolade?""Vertel ne keer. Oe ist?" "Ewel. Eigenlijk lastig. Fuck covid. Fuck al die bagger, en amai het is toch wel lastig om alles draaiende te houden thuis. Om niet te spreken over de drukte hier in het ziekenhuis." Ik mis de prikkels, het spontane afspreken, het ongeremde sociale contact, zónder afstand en mét affectie.Een welgemeend, begripvol knikje (vanop afstand) van mijn collega. Ik neem een slokje van mijn Nespresso."En, zeg ne keer. Oe ist met u? Ca va een beetje? Hier, en thuis?"Een betekenisvol lachje achter een mondmasker verschijnt. "Toch wel heavy hé, nu. Zeker gezien de druk hier op de psychiatrie aan het toenemen is." Herkenbaar? Ik dacht het wel. Even tijd nemen voor elkaar, voor een tas koffie. Het doet deugd.Koffie werkt verbindend. Zelfs ziekenhuiskoffie kan voor cohesie zorgen binnen een team. Het gaat erom dat je tijd neemt voor elkaar om even een chill moment in te bouwen, liefst niet te officieel, maar gezapig. Het is een gelegenheid om het eens over iets anders te hebben dan wat er moet wijzigen aan het behandelplan van een patiënt, en er is plaats voor een 'oe ist nu écht met u'-gesprek. Het zorgt ervoor dat onze job draaglijker, menselijker en aangenamer wordt. Ik heb ze nodig, die momentjes. Ze zorgen ervoor dat ik mijn collega's beter begrijp, dat ik met een open visie kan kijken en dat ik even wat stoom kan afblazen.Ik bedenk me even hoe de koffie op de afdeling smaakt. Bitterzuur en ik lach (zuur) als ik bedenk dat er al zeker geen Mignonettes liggen op onze afdeling. Nee, op de afdeling hebben we ziekenhuiskoffie. Een officiële definitie vond ik niet. Iedereen zal het er mee eens zijn dat het om een soort van slappe lauwe 'koffie' gaat, waarvan de intensiteit en aroma even hoog zijn als het caffeïnegehalte in een deca.Op onze crisisdienst psychiatrie komen mensen toe die het realiteitsbesef kwijt zijn, het leven niet meer ziet zitten, razend zijn op de maatschappij of erg verward zijn. Onze verpleegkundigen worden opgeleid om de mensen bij aankomst goed te ontvangen, want een eerste contact betekent soms het begin van vertrouwen, het begin van een herstelproces.Binnen de Nederlandse high intensive care (HIC)-terminologie wordt gesproken over 'de eerste vijf minuten'. We proberen een gezellige ontvangstruimte te creëren om de patiënt op zijn gemak te stellen. Die HIC-filosofie in acht genomen, heb ik de neiging om mijn patiënt iets aan te bieden om te drinken tijdens ons intakegesprek.Toegegeven, ik heb het er moeilijk mee om ziekenhuiskoffie aan te bieden. Soms is het echter een ideale ijsbreker. Koffie wordt wel eens 'een bakje troost' genoemd, maar in het geval ziekenhuiskoffie wordt het een bakje verdriet. We lachen dan samen om de relativiteit van kwaliteit van koffie, en hebben al één iets waar we het over eens zijn: de kwaliteit van ziekenhuiskoffie kan beter.