In heel wat Belgische regio's is het niet zo voor de hand liggend om een afspraak bij een huisarts vast te leggen, laat staan om je bij een vaste huisarts in te schrijven.
Of er in ons land daadwerkelijk sprake is van een huisartsentekort, daar verschillen de meningen grondig over. Op Europees niveau zit België in de middenmoot qua aantal huisartsen per 100.000 inwoners, in een best comfortabele positie. Maar niet alle huisartsen werken fulltime of ze werken niet noodzakelijk op plaatsen waar er een groot tekort is.
Ik bemerkte de voorbije jaren - anekdotisch weliswaar - hoe vijf afstuderende huisartsen uit Leuven in de omstreken van de universiteitsstad een nieuwe groepspraktijk hadden opgestart, in een regio waar er allesbehalve een tekort is. Of hoe enkele solohuisartsen in de Gentse en Brusselse regio te weinig patiënten hebben, wegens concurrentie met groepspraktijken en medische huizen.
De beslissing om door middel van het planningsaanbod het aantal opleidingsplaatsen omhoog te krikken, is een stap in de goede richting. En een gemakkelijke maatregel om er politiek mee te scoren.
In een regio waar er geen tekorten zijn, zal de huisarts zich pas kunnen vestigen als een andere arts ermee ophoudt.
Wie me lang genoeg kent, weet dat ik al heel lang een vurig pleitbezorger ben van een soort van vestigingswet voor huisartsen. Volgens sommigen een zot idee; de voorbeelden in enkele Duitse deelstaten - met goede resultaten qua spreiding/toegankelijkheid - schetsen echter een beeld dat minder lachwekkend is.
Ook in Frankrijk heeft men nu het licht gezien, want het parlement heeft er zopas een belangrijk artikel in een wetsvoorstel over de aanpak van de "medische woestijnen" aangenomen. De huisarts zal een voorafgaand akkoord moeten vragen om in een bepaalde regio aan de slag te mogen gaan. In een regio waar er een tekort is, krijgt hij of zij die toestemming quasi automatisch. In een regio waar er geen tekorten zijn, zal de huisarts zich pas kunnen vestigen als een andere arts ermee ophoudt.
In mei moet het Franse parlement zich nog uitspreken over de andere artikelen en over de uitvoeringsbesluiten en -modaliteiten zal ook best wat inkt vloeien. Tegenstanders van de maatregel vrezen dat de deconventioneringsgraad - die nu al heel hoog is in Frankrijk - verder zal ontsporen. Maar de discussie wordt er althans politiek gevoerd.
Is een vestigingswet dé oplossing om het tekort in België aan te pakken? Neen, maar het zal een combinatie zijn van dit voorstel met andere maatregelen. En misschien moeten we politiek de (ongemakkelijke) discussie over een mogelijke vestigingswet ook in België durven aangaan. Wie weet?