Geïnspireerd door de initiatieven van het Amsterdam UMC (zie blz. 3), stelde onze redactie aan zo'n 30 Vlaamse ziekenhuizen een vraag. Namen zij, nadat de #metoo-bom rond deze periode vorig jaar barstte, maatregelen om binnen hun organisatie (seksueel) grensoverschrijdend gedrag en sociale onveiligheid te verminderen? In de antwoorden zijn grosso modo twee lijnen te trekken.
De bevraagde ziekenhuizen hebben al jaren een beleid rond grensoverschrijdend gedrag, en medewerkers weten bij wie ze terecht kunnen als ze melding willen doen. Daarnaast bleven meldingen rond grensoverschrijdend gedrag uit, waardoor het niet nodig was om specifieke maatregelen op te zetten.
Ik heb toch heel veel moeite om dat te geloven. Niet dat ik van slechte wil ben - als bovenstaande klopt, zoveel te beter. Wat mij verbaast, is niet het feit dat er geen meldingen zijn binnengekomen, of dat er alleszins geen spectaculaire stijging van meldingen is vastgesteld na #metoo.
Is het te sterk uitgedrukt dat #metoo weinig of niets veranderd heeft aan het taboe hierrond in de zorg?
Wel dat artsen, verpleegkundigen, en andere zorgverstrekkers niet de stap naar melding gezet hebben ondanks de aandacht die de #metoo-beweging, ook in ons land, gekregen heeft. Want dat er grensoverschrijdend gedrag onder zorgverleners onderling plaatsvindt, maar ook door patiënten naar zorgverstrekkers en vice versa, staat vast. Ik verwijs daarvoor graag naar de enquête van onze eigen krant van 2017. En dat is ongetwijfeld nog maar het topje van de ijsberg.
Is het te sterk uitgedrukt dat #metoo weinig of niets veranderd heeft aan het taboe hierrond in de zorg? Eerlijk, ik denk het niet. Bovendien, zelfs al heb je als ziekenhuis al een beleid hierover, er is altijd ruimte voor verbetering en er vallen altijd lessen te trekken uit initiatieven zoals die van het Amsterdam UMC.
De bevraagde ziekenhuizen hebben al jaren een beleid rond grensoverschrijdend gedrag, en medewerkers weten bij wie ze terecht kunnen als ze melding willen doen. Daarnaast bleven meldingen rond grensoverschrijdend gedrag uit, waardoor het niet nodig was om specifieke maatregelen op te zetten. Ik heb toch heel veel moeite om dat te geloven. Niet dat ik van slechte wil ben - als bovenstaande klopt, zoveel te beter. Wat mij verbaast, is niet het feit dat er geen meldingen zijn binnengekomen, of dat er alleszins geen spectaculaire stijging van meldingen is vastgesteld na #metoo. Wel dat artsen, verpleegkundigen, en andere zorgverstrekkers niet de stap naar melding gezet hebben ondanks de aandacht die de #metoo-beweging, ook in ons land, gekregen heeft. Want dat er grensoverschrijdend gedrag onder zorgverleners onderling plaatsvindt, maar ook door patiënten naar zorgverstrekkers en vice versa, staat vast. Ik verwijs daarvoor graag naar de enquête van onze eigen krant van 2017. En dat is ongetwijfeld nog maar het topje van de ijsberg.Is het te sterk uitgedrukt dat #metoo weinig of niets veranderd heeft aan het taboe hierrond in de zorg? Eerlijk, ik denk het niet. Bovendien, zelfs al heb je als ziekenhuis al een beleid hierover, er is altijd ruimte voor verbetering en er vallen altijd lessen te trekken uit initiatieven zoals die van het Amsterdam UMC.
