Na een aarzelende start loopt de vaccinatiecampagne nu als een trein. Wekelijks worden enkele honderdduizenden eerste en tweede prikken toegediend. De teller van het aantal gevaccineerde Belgen gaat gestaag omhoog. Van in het begin van de campagne hebben wij ons met het hele gezin geëngageerd om als vrijwilliger mee te werken. Medische anamnese, vaccineren, medisch toezicht, het maakt mij niet uit. Mijn echtgenote vaccineert ook en onze tienerzoon leidt als steward de toestroom mee in goede banen.

Telkens als ik het vaccinatiecentrum binnenwandel, glimlach ik spontaan achter mijn mondmasker. De positieve sfeer die daar heerst onder de vrijwilligers. De vriendelijkheid en dankbaarheid van de burgers (het is een beetje wennen om niet patiënten te zeggen) die zich laten vaccineren. Het is hartverwarmend. Een shift van vier uur vliegt voorbij. Hoedje af voor de efficiëntie waarmee alles vooruitgaat.

Zeker in het begin van de campagne, toen de thuiswonende 80-plussers kwamen, was de sfeer speciaal. Deze mensen zaten vaak al maanden opgesloten thuis. Velen durfden niet buiten te komen. Ze werden naar het vaccinatiecentrum gebracht door hun zoon of dochter. Een hele uitstap. Vaak ook erg netjes opgekleed.

Het leek bij momenten alsof ik op de luchthaven stond. De mensen die voor het vaccin komen kunnen als eens wat zenuwachtig zijn. Volg ik de juiste route? Ze zijn wat onwennig met hun identiteitskaart en hun vaccinatiekaartje. Ze schuiven door van registratie naar medische anamnese en dan naar de vaccinator. Overal stewards met gele hesjes om iedereen de weg te wijzen. Iedere twee minuten wordt iemand verwacht. Hier en daar moet je al eens iemand geruststellen. Bang voor de prik.

Ik kan het iedereen aanraden om vrijwilliger te zijn in een vaccinatiecentrum

Groot is dan de voldoening als ze dan achteraf zeggen dat 'het allemaal toch niet zo erg was'. Ondanks de strakke planning is het, door de vriendelijk- en bereidwilligheid van de vele vrijwilligers, nooit hectisch. Zit er wat volk te wachten om gevaccineerd te worden, dan springt diegene die medische anamnese doet of medisch toezicht houdt even bij om te helpen vaccineren. Iedereen helpt elkaar met als één gezamenlijk doel: de grootste gezondheidscrisis van de afgelopen 100 jaar mee het hoofd te helpen bieden.

Af en toe kom ik een gepensioneerde collega tegen uit het ziekenhuis of huisarts. Leuk om die dan nog eens terug te zien en een kort praatje te maken. Of die keer dat ik medisch toezicht hield en mijn vroegere professor van anatomie medische anamnese deed. Ze vroeg aan mij of iemand al dan niet gevaccineerd kon worden.

En ook het contact met niet-zieke mensen die hun vaccin komen halen is toch een heel ander contact dan met zieke mensen in het ziekenhuis. Mensen zijn er vrolijk, soms zelfs wat uitgelaten. Ze komen allen hun ticket naar "Het Rijk der Vrijheid" halen. Van negativisme of zuurheid is helemaal geen sprake. Dankbaarheid is de juiste omschrijving. Ik kan het iedereen aanraden om vrijwilliger te zijn in een vaccinatiecentrum.

Wat ik ook geleerd heb door in het vaccinatiecentrum te werken, is dat de sociale media geenszins een correcte afspiegeling zijn van wat er in de brede maatschappij leeft. Niet iedereen is antivaxxer. Niet iedereen ligt op de loer om iemand met een moreel vingertje aan te wijzen. Nee, in de brede maatschappij leeft eerder dankbaarheid, vriendelijkheid en bereidwilligheid.

De auteur schrijft in eigen naam.

Na een aarzelende start loopt de vaccinatiecampagne nu als een trein. Wekelijks worden enkele honderdduizenden eerste en tweede prikken toegediend. De teller van het aantal gevaccineerde Belgen gaat gestaag omhoog. Van in het begin van de campagne hebben wij ons met het hele gezin geëngageerd om als vrijwilliger mee te werken. Medische anamnese, vaccineren, medisch toezicht, het maakt mij niet uit. Mijn echtgenote vaccineert ook en onze tienerzoon leidt als steward de toestroom mee in goede banen. Telkens als ik het vaccinatiecentrum binnenwandel, glimlach ik spontaan achter mijn mondmasker. De positieve sfeer die daar heerst onder de vrijwilligers. De vriendelijkheid en dankbaarheid van de burgers (het is een beetje wennen om niet patiënten te zeggen) die zich laten vaccineren. Het is hartverwarmend. Een shift van vier uur vliegt voorbij. Hoedje af voor de efficiëntie waarmee alles vooruitgaat. Zeker in het begin van de campagne, toen de thuiswonende 80-plussers kwamen, was de sfeer speciaal. Deze mensen zaten vaak al maanden opgesloten thuis. Velen durfden niet buiten te komen. Ze werden naar het vaccinatiecentrum gebracht door hun zoon of dochter. Een hele uitstap. Vaak ook erg netjes opgekleed.Het leek bij momenten alsof ik op de luchthaven stond. De mensen die voor het vaccin komen kunnen als eens wat zenuwachtig zijn. Volg ik de juiste route? Ze zijn wat onwennig met hun identiteitskaart en hun vaccinatiekaartje. Ze schuiven door van registratie naar medische anamnese en dan naar de vaccinator. Overal stewards met gele hesjes om iedereen de weg te wijzen. Iedere twee minuten wordt iemand verwacht. Hier en daar moet je al eens iemand geruststellen. Bang voor de prik.Groot is dan de voldoening als ze dan achteraf zeggen dat 'het allemaal toch niet zo erg was'. Ondanks de strakke planning is het, door de vriendelijk- en bereidwilligheid van de vele vrijwilligers, nooit hectisch. Zit er wat volk te wachten om gevaccineerd te worden, dan springt diegene die medische anamnese doet of medisch toezicht houdt even bij om te helpen vaccineren. Iedereen helpt elkaar met als één gezamenlijk doel: de grootste gezondheidscrisis van de afgelopen 100 jaar mee het hoofd te helpen bieden. Af en toe kom ik een gepensioneerde collega tegen uit het ziekenhuis of huisarts. Leuk om die dan nog eens terug te zien en een kort praatje te maken. Of die keer dat ik medisch toezicht hield en mijn vroegere professor van anatomie medische anamnese deed. Ze vroeg aan mij of iemand al dan niet gevaccineerd kon worden. En ook het contact met niet-zieke mensen die hun vaccin komen halen is toch een heel ander contact dan met zieke mensen in het ziekenhuis. Mensen zijn er vrolijk, soms zelfs wat uitgelaten. Ze komen allen hun ticket naar "Het Rijk der Vrijheid" halen. Van negativisme of zuurheid is helemaal geen sprake. Dankbaarheid is de juiste omschrijving. Ik kan het iedereen aanraden om vrijwilliger te zijn in een vaccinatiecentrum. Wat ik ook geleerd heb door in het vaccinatiecentrum te werken, is dat de sociale media geenszins een correcte afspiegeling zijn van wat er in de brede maatschappij leeft. Niet iedereen is antivaxxer. Niet iedereen ligt op de loer om iemand met een moreel vingertje aan te wijzen. Nee, in de brede maatschappij leeft eerder dankbaarheid, vriendelijkheid en bereidwilligheid.