...

Magda De Galan werd geboren in Sint-Gillis op 23 september 1946. Na een doctoraat in de rechten aan de ULB werd ze van 1968 tot 1976 assistent aan deze universiteit, waar ze zich specialiseerde in arbeidsrecht. In 1977 en 1978 was ze actief bij de Nationale Arbeidsraad. Dat jaar werd ze ook lid van de PS, waar ze al snel het vertrouwen won van Philippe Moureaux en André Degroeve, de leidende figuren binnen de Brusselse PS. Van 1978 tot 1991 was ze kabinetsmedewerker op verschillende socialistische kabinetten. Dat combineerde ze van 1983 tot 1989 met een schepenambt in Vorst. In 1989 werd ze burgemeester van deze Brusselse gemeente. Dat ambt bekleedde ze van 1989 tot 2000 en van 2007 tot 2012.In 1991 verovert ze een zitje in de Kamer waarna haar carrière een steile opgang kent. In 1992 wordt ze Franse Gemeenschapsminister van Sociale Aangelegenheden en Gezondheid. Een jaar later maakt ze een transfer naar de federale regering Dehaene I waar ze minister van Sociale Integratie, Volksgezondheid en Leefmilieu wordt. Wanneer de Agusta-affaire in 1994 een stoelendans vraagt bij de socialistische ministers wordt ze minister van Sociale Zaken. In de tweede regering van Jean-Luc Dehaene (1995-1999) wordt ze opnieuw minister van Sociale Zaken, met Marcel Colla (SP) als minister van Volksgezondheid aan haar zijde.BesparingenIn een interview met onze Franstalige collega's van Journal du Médecin in 2015 somde ze enkele van de verwezenlijkingen op als minister van Sociale Zaken en Volksgezondheid waar ze trots op was: een budget om verslavingen aan te pakken, de terugbetaling van tritherapie voor aids-patiënten en het vrijmaken van een bijkomend budget waardoor een medicomut-akkoord werd gedeblokkeerd. Dossiers waar ze het moeilijk mee had, waren besparingen op zorgverstrekkers en behandelingen die nodig waren om de groeinorm van 1,5% niet te overschrijden. "Ik probeerde steeds in overleg tot een oplossing te komen", aldus De Galan. De stok van de Europese Unie die België besparingen oplegde om te mogen toetreden tot de Euro-zone beperkten enerzijds de bewegingsruimte, maar zorgde er anderzijds wel voor dat haar gesprekspartners beseften dat er weinig ruimte was voor grote investeringen.Na de verkiezingen van 1999 verhuisde ze van de Kamer naar het Brussels parlement waar ze prompt de voorzittershamer in handen kreeg.