Vrijdag: de veel te kleine wieltjes piepen vervaarlijk en een verontrustende siddering loopt doorheen het logge gevaarte, dat bijna dwars over de landingsbaan glijdt en uiteindelijk bevend en puffend tot stilstand komt. In Florida was het toch minder fris, denk ik, terwijl ik de kraag van mijn trui wat recht en me met mijn trolley die uitpuilt van de cadeautjes (een Lego-stuntmotor voor mijn zoon, een schattige roze eenhoorn met reuzenogen voor mijn dochter, en een 'girls in Miami' T-shirt voor mijn vrouw) haastig een weg baan naar de troosteloze luchthavenparking. Twee uur en een heerlijke half- pikante kebab later kan ik tevreden terugblikken op mijn lezingen over de laserballon, die toch enkele Amerikanen overtuigd hebben om deze ablatietechniek voor hun patiënten met voorkamerfibrillatie toe te passen.

Zondag: wat is het heerlijk om de kinderen, met grote eenhoornogen en grijpgrage handjes, de eitjes in recordtempo te zien ontdekken en nog sneller degusteren. Hun rotsvaste geloof in paashazen (en sinterklazen) is vertederend. We vertrekken voor een ambitieus uitje naar Bokrijk met de kindjes luidkeels K3 zingend achterop de fiets. Nelson leert ons dat 'Hot Wheels'-autootjes graag van glijbanen denderen, dat een omhoog geworpen tak terug op je hoofd kan vallen, en dat geiten graag bananenpopcorn eten. Na een tweede ritje Waterval volgt 's avonds nog een virtuele vergadering. Zelfs in het katholieke Massachusetts is een feestdag niet meer heilig...

Maandag: een zomers snipperdagje is het ideale moment voor een paaszoektocht, die eindigt in een kinderfestijn met ijsjes, Fanta en ravotten met de vriendjes. Als de jeugd als een blok in slaap is gevallen, kan de administratieve marathon beginnen. Wij artsen lezen blijkbaar graag en worden onrustig als we niet tijdig gevoed worden met omstandige verslagen over de zieke medemens. Een zestal uur, een nachtmerrie van Nelson en een flesje voor Hazel later, toont mijn alarmklok een getal dat dichter bij pi dan bij nul ligt...

Wat hebben we toch allemaal moeten missen door die dekselse covidpandemie...

Dinsdag: de ongelovige blik op zijn gezicht is goud waard. Ik heb deze ochtend een omvangrijke Duitse collega op bezoek om onze laserablaties te bekijken. Na een vlot dagje hebben we evenveel werk verzet als the fat man op een halve week. En daarbij ook alle longvenes volledig in rapid mode bij de eerste poging succesvol behandeld. Door de meest uitgebreide ervaring ter wereld is Hartcentrum Hasselt vorig jaar nog gekroond als centre of excellence. Op naar de mijlpaal van 1.000 procedures! En naar de fantastische heksensabbat (ik speel vanavond Berlioz met het orkest).

Donderdag: chipolata en lekker warme spinaziepuree zijn een waar feestmaal na 14 uur onafgebroken consultaties waarbij 45 patiënten weer een eindje verder geholpen zijn. Nog even wakker blijven voor de laatste loodjes terwijl Tool door de luidsprekers klinkt, wedijverend met Berlioz om het meest uitdagende ritme.

Zaterdag: we missen bijna de start van het symposium in de Elisabethzaal omdat onze toegewijde verpleegkundige een aresponsieve medereiziger op de trein naar Antwerpen moet stabiliseren na diens wellustig gebruik van verdovende middelen. Onder een imposant prehistorisch skelet mag ik er een wervelende reis presenteren doorheen de geschiedenis van de elektrofysiologie. Even bijpraten en netwerken onder een wegdeemsterend zonnetje.

Zeg nu zelf. Wat hebben we toch allemaal moeten missen door die dekselse covidpandemie...

Vrijdag: de veel te kleine wieltjes piepen vervaarlijk en een verontrustende siddering loopt doorheen het logge gevaarte, dat bijna dwars over de landingsbaan glijdt en uiteindelijk bevend en puffend tot stilstand komt. In Florida was het toch minder fris, denk ik, terwijl ik de kraag van mijn trui wat recht en me met mijn trolley die uitpuilt van de cadeautjes (een Lego-stuntmotor voor mijn zoon, een schattige roze eenhoorn met reuzenogen voor mijn dochter, en een 'girls in Miami' T-shirt voor mijn vrouw) haastig een weg baan naar de troosteloze luchthavenparking. Twee uur en een heerlijke half- pikante kebab later kan ik tevreden terugblikken op mijn lezingen over de laserballon, die toch enkele Amerikanen overtuigd hebben om deze ablatietechniek voor hun patiënten met voorkamerfibrillatie toe te passen. Zondag: wat is het heerlijk om de kinderen, met grote eenhoornogen en grijpgrage handjes, de eitjes in recordtempo te zien ontdekken en nog sneller degusteren. Hun rotsvaste geloof in paashazen (en sinterklazen) is vertederend. We vertrekken voor een ambitieus uitje naar Bokrijk met de kindjes luidkeels K3 zingend achterop de fiets. Nelson leert ons dat 'Hot Wheels'-autootjes graag van glijbanen denderen, dat een omhoog geworpen tak terug op je hoofd kan vallen, en dat geiten graag bananenpopcorn eten. Na een tweede ritje Waterval volgt 's avonds nog een virtuele vergadering. Zelfs in het katholieke Massachusetts is een feestdag niet meer heilig... Maandag: een zomers snipperdagje is het ideale moment voor een paaszoektocht, die eindigt in een kinderfestijn met ijsjes, Fanta en ravotten met de vriendjes. Als de jeugd als een blok in slaap is gevallen, kan de administratieve marathon beginnen. Wij artsen lezen blijkbaar graag en worden onrustig als we niet tijdig gevoed worden met omstandige verslagen over de zieke medemens. Een zestal uur, een nachtmerrie van Nelson en een flesje voor Hazel later, toont mijn alarmklok een getal dat dichter bij pi dan bij nul ligt... Dinsdag: de ongelovige blik op zijn gezicht is goud waard. Ik heb deze ochtend een omvangrijke Duitse collega op bezoek om onze laserablaties te bekijken. Na een vlot dagje hebben we evenveel werk verzet als the fat man op een halve week. En daarbij ook alle longvenes volledig in rapid mode bij de eerste poging succesvol behandeld. Door de meest uitgebreide ervaring ter wereld is Hartcentrum Hasselt vorig jaar nog gekroond als centre of excellence. Op naar de mijlpaal van 1.000 procedures! En naar de fantastische heksensabbat (ik speel vanavond Berlioz met het orkest). Donderdag: chipolata en lekker warme spinaziepuree zijn een waar feestmaal na 14 uur onafgebroken consultaties waarbij 45 patiënten weer een eindje verder geholpen zijn. Nog even wakker blijven voor de laatste loodjes terwijl Tool door de luidsprekers klinkt, wedijverend met Berlioz om het meest uitdagende ritme. Zaterdag: we missen bijna de start van het symposium in de Elisabethzaal omdat onze toegewijde verpleegkundige een aresponsieve medereiziger op de trein naar Antwerpen moet stabiliseren na diens wellustig gebruik van verdovende middelen. Onder een imposant prehistorisch skelet mag ik er een wervelende reis presenteren doorheen de geschiedenis van de elektrofysiologie. Even bijpraten en netwerken onder een wegdeemsterend zonnetje. Zeg nu zelf. Wat hebben we toch allemaal moeten missen door die dekselse covidpandemie...