Moet iemand zijn mentale pathologie bekendmaken op de werkvloer, of toch maar beter niet?

Het Canadese Institute for Work & Health (IWH) bracht onlangs een gratis tool uit, DCIDE (Decision-support for Communicating about Invisible Disabilities that are Episodic) om werknemers te helpen om op een veilige manier te communiceren (of niet) over hun onzichtbare aandoening met de collega's, HRM en de leidinggevenden. Er zijn veel onzichtbare ziektes. Het uitgelezen moment om deze topic, disclosure, conceal or reveal, toe te spitsen op mentale pathologieën.

Pachankis definieert disclosure als de genomen beslissing om een verborgen status bekend te maken en personen hun gestigmatiseerde identiteit niet langer verbergen (Psychological Bulletin, 2007). Een nadeel is dat dit een dichotome benadering is. Hoewel, soms wordt er gesproken van een partiële bekendmaking. Mijns inziens is dat een utopie, zij die het hele verhaal kennen, zullen dit vroeg of laat aan de andere collega's en co. overbrengen.

Het wel of niet bekendmaken van een mentale aandoening op de werkplek is een complex gegeven en wordt beïnvloed door een variëteit aan factoren. Het is meer dan een alles-of-niets fenomeen (Kavanagh & Heffernan, Ir J Manag, 2023).

In Nederland maakt 27% van de werknemers een mentale ziekte niet bekend in de werkomgeving (van Beukering et al., J Occup Rehabil, 2022). Tweederde van de mensen met schizofrenie maakt het niet bekend bij een sollicitatiegesprek (Thornicroft et al., Lancet, 2009)

Schrik om gestigmatiseerd en gediscrimineerd te worden is een zeer belangrijke reden om een aandoening niet te onthullen (Munir & Griffiths, Soc Sci Med, 2005). Een substantieel aandeel verwacht eerder negatieve reacties (van Beukering et al., 2022). Het publieke stigma dat rust op mentale ziektes verschilt van aandoening tot aandoening, alsook van beroep tot beroep (Choe et al., J Ment Health Policy Econ, 2020). Het onderzoek van Kingsley Westerman et al. toonde aan dat na de bekendmaking aan de "vrienden" op de werkplaats in een open gesprek, er vaak sociale steun en begrip is van deze collega's (Behav Sci, 2022).

In één of vier gevallen is er een noodzaak tot werkaanpassingen, zodat de conclusie zou kunnen zijn om enkel dan de aandoening bekend te maken (Dewa et al., Front Psychiatry, 2021). Of is dit te kort door de bocht?

De meeste zaken bij het beslissen over het wel of niet bekendmaken van de ziekte kunnen echter niet beïnvloed worden door het individu zelf (Brouwers et al., J Occup Rehabil, 2020).

Elke onthulling is sowieso risicovol (Charmaz, J Int Educ Bu, 2010). Ondanks de vele anti-stigma campagnes wereldwijd (Te gek!? initiatief bij ons), blijft de stereotypering hoogtij vieren. Er is vaak angst dat persoon met een mentale aandoening "gevaarlijk" is (Corrigan & Rao, Can J Psychiatry, 2012). Er is ook de beperking van de promotiekansen (duidelijke impact op de carrière), het roddelen en soms subtiele, sociale exclusie (Wheat et al., J R Soc Med, 2010). De bekendmaking kan inderdaad als een mes in de rug dienen.

Er is vaak angst dat persoon met een mentale aandoening "gevaarlijk" is

Disclosure kan voordelen hebben, maar als het functioneren op de werkvloer niet of minimaal beïnvloed wordt, is het aangeraden volgens sommigen om het niet bekend te maken (Brouwers et al., 2020).

Desondanks dat de meerderheid die het bekend maakte positieve reacties kregen, heeft ongeveer twaalf procent een negatieve ervaring (Dewa et al., 2021). Het geheim houden van een psychische aandoening geeft dan weer extra stressprikkels.

Er moet dus zorgvuldig gewikt en gewogen worden want er zijn dus zowel positieve als negatieve percussies (Mendel et al., Epidemiol Psychatr Sci, 2015; Pahwa et al., Am J Orthopsychiatry, 2017).

Moet iemand zijn mentale pathologie bekendmaken op de werkvloer, of toch maar beter niet?Het Canadese Institute for Work & Health (IWH) bracht onlangs een gratis tool uit, DCIDE (Decision-support for Communicating about Invisible Disabilities that are Episodic) om werknemers te helpen om op een veilige manier te communiceren (of niet) over hun onzichtbare aandoening met de collega's, HRM en de leidinggevenden. Er zijn veel onzichtbare ziektes. Het uitgelezen moment om deze topic, disclosure, conceal or reveal, toe te spitsen op mentale pathologieën. Pachankis definieert disclosure als de genomen beslissing om een verborgen status bekend te maken en personen hun gestigmatiseerde identiteit niet langer verbergen (Psychological Bulletin, 2007). Een nadeel is dat dit een dichotome benadering is. Hoewel, soms wordt er gesproken van een partiële bekendmaking. Mijns inziens is dat een utopie, zij die het hele verhaal kennen, zullen dit vroeg of laat aan de andere collega's en co. overbrengen. Het wel of niet bekendmaken van een mentale aandoening op de werkplek is een complex gegeven en wordt beïnvloed door een variëteit aan factoren. Het is meer dan een alles-of-niets fenomeen (Kavanagh & Heffernan, Ir J Manag, 2023).In Nederland maakt 27% van de werknemers een mentale ziekte niet bekend in de werkomgeving (van Beukering et al., J Occup Rehabil, 2022). Tweederde van de mensen met schizofrenie maakt het niet bekend bij een sollicitatiegesprek (Thornicroft et al., Lancet, 2009)Schrik om gestigmatiseerd en gediscrimineerd te worden is een zeer belangrijke reden om een aandoening niet te onthullen (Munir & Griffiths, Soc Sci Med, 2005). Een substantieel aandeel verwacht eerder negatieve reacties (van Beukering et al., 2022). Het publieke stigma dat rust op mentale ziektes verschilt van aandoening tot aandoening, alsook van beroep tot beroep (Choe et al., J Ment Health Policy Econ, 2020). Het onderzoek van Kingsley Westerman et al. toonde aan dat na de bekendmaking aan de "vrienden" op de werkplaats in een open gesprek, er vaak sociale steun en begrip is van deze collega's (Behav Sci, 2022). In één of vier gevallen is er een noodzaak tot werkaanpassingen, zodat de conclusie zou kunnen zijn om enkel dan de aandoening bekend te maken (Dewa et al., Front Psychiatry, 2021). Of is dit te kort door de bocht? De meeste zaken bij het beslissen over het wel of niet bekendmaken van de ziekte kunnen echter niet beïnvloed worden door het individu zelf (Brouwers et al., J Occup Rehabil, 2020).Elke onthulling is sowieso risicovol (Charmaz, J Int Educ Bu, 2010). Ondanks de vele anti-stigma campagnes wereldwijd (Te gek!? initiatief bij ons), blijft de stereotypering hoogtij vieren. Er is vaak angst dat persoon met een mentale aandoening "gevaarlijk" is (Corrigan & Rao, Can J Psychiatry, 2012). Er is ook de beperking van de promotiekansen (duidelijke impact op de carrière), het roddelen en soms subtiele, sociale exclusie (Wheat et al., J R Soc Med, 2010). De bekendmaking kan inderdaad als een mes in de rug dienen. Disclosure kan voordelen hebben, maar als het functioneren op de werkvloer niet of minimaal beïnvloed wordt, is het aangeraden volgens sommigen om het niet bekend te maken (Brouwers et al., 2020).Desondanks dat de meerderheid die het bekend maakte positieve reacties kregen, heeft ongeveer twaalf procent een negatieve ervaring (Dewa et al., 2021). Het geheim houden van een psychische aandoening geeft dan weer extra stressprikkels. Er moet dus zorgvuldig gewikt en gewogen worden want er zijn dus zowel positieve als negatieve percussies (Mendel et al., Epidemiol Psychatr Sci, 2015; Pahwa et al., Am J Orthopsychiatry, 2017).