Na enkele maanden van 'niet mogen' (geen vlees, geen alcohol, niet klagen, geen plastic, etc.) komen nu de maanden van 'wel moeten' (fruit/groenten, 1,5 liter water, 10.000 stappen, reizen, etc). Het past allemaal bij de nieuwe discipline van leefstijlgeneeskunde.
Ik ga eerlijk zijn: ik heb het er soms moeilijk mee met al die 'dwingende' adviezen. Ik beschouw mezelf, als persoon, als vrij, breeddenkend en open van geest. Ieder zijn leven en recht op zijn mening dus wie ben ik om te zeggen wat een ander moet doen? Maar, als arts, geef ik continu advies, en soms ook wel 'dwingend' advies aan mijn patiënten. Alcoholstop, rookstop, medicatie, voedingsadvies en bewegingsadvies. In zo'n gevallen gebruik ik dan de evidence-based medicine (EBM) als argumentatie, want dat is niet 'zomaar een mening' natuurlijk. Daar gaat de medische wereld prat op. Maar sta even stil bij al de adviezen die je geeft en hoeveel je er zelf opvolgt. Juist, ja. Hadden mijn ouders dan toch gelijk: doe wat ik zeg, niet wat ik doe.
Recent las ik dat slechts 20% van de artsen een bewegingsadvies gaf bij depressie en obesitas. Vreemd, gezien de berg aan bewijslast over de positieve effecten: het vermindert angstsymptomen en compulsieve gedachten en werkt preventief tegen depressie. De kans op obesitas, diabetes en cardiovasculaire aandoeningen vermindert er ook mee en dan vermeld ik de effecten op zelfbeeld en conditie nog niet eens. Toch geeft slechts 1 op 5 dit advies aan zijn patiënten mee. Tot zover laten we ons dus leiden door EBM.
Sta even stil bij al de adviezen die je geeft en hoeveel je er zelf opvolgt. Juist, ja
Sterker nog, de belangrijkste factor of er bewegingsadvies werd gegeven bleek de bewegingsgraad van de hulpverlener zelf te zijn! Waar we zelf het nut van ervaren, erkennen we het belang beter van. Als we de cijfers rond bewegingsadvies willen doen stijgen zouden we dus de artsen zelf aan het bewegen moeten krijgen? En jong geleerd is oud gedaan? Nochtans is het tijdens mijn opleiding, waar ik de laatste maanden van in ga, nog niet veel aan bod gekomen. Als het al ergens in een richtlijn voorkomt dan blijft het bij die ene paragraaf getiteld "niet-medicamenteuze adviezen" om vervolgens pagina's lang uitleg te krijgen wanneer en hoe je welk medicament moet opstarten bij welke patiënt.
Dit is echt geen pleidooi om leefstijlgeneeskunde in de artsenopleiding te zetten maar misschien moeten we als artsen nog eens stilstaan bij het rolmodel dat we toch nog blijven voor velen. 'Meneer doktoor' is, verdiend, op pensioen maar de nieuwe generatie artsen zal een ander soort rolmodel kunnen/mogen/moeten zijn. Ik ben al lang blij dat er nu op de introductiedag voor de ASO aandacht wordt besteed aan zelfzorg. Zorg eerst voor jezelf zodat je kan blijven zorgen voor anderen. Misschien gaan we dat advies ook meer geven wanneer we het zelf ook echt gaan doen.
Ik ga eerlijk zijn: ik heb het er soms moeilijk mee met al die 'dwingende' adviezen. Ik beschouw mezelf, als persoon, als vrij, breeddenkend en open van geest. Ieder zijn leven en recht op zijn mening dus wie ben ik om te zeggen wat een ander moet doen? Maar, als arts, geef ik continu advies, en soms ook wel 'dwingend' advies aan mijn patiënten. Alcoholstop, rookstop, medicatie, voedingsadvies en bewegingsadvies. In zo'n gevallen gebruik ik dan de evidence-based medicine (EBM) als argumentatie, want dat is niet 'zomaar een mening' natuurlijk. Daar gaat de medische wereld prat op. Maar sta even stil bij al de adviezen die je geeft en hoeveel je er zelf opvolgt. Juist, ja. Hadden mijn ouders dan toch gelijk: doe wat ik zeg, niet wat ik doe.Recent las ik dat slechts 20% van de artsen een bewegingsadvies gaf bij depressie en obesitas. Vreemd, gezien de berg aan bewijslast over de positieve effecten: het vermindert angstsymptomen en compulsieve gedachten en werkt preventief tegen depressie. De kans op obesitas, diabetes en cardiovasculaire aandoeningen vermindert er ook mee en dan vermeld ik de effecten op zelfbeeld en conditie nog niet eens. Toch geeft slechts 1 op 5 dit advies aan zijn patiënten mee. Tot zover laten we ons dus leiden door EBM.Sterker nog, de belangrijkste factor of er bewegingsadvies werd gegeven bleek de bewegingsgraad van de hulpverlener zelf te zijn! Waar we zelf het nut van ervaren, erkennen we het belang beter van. Als we de cijfers rond bewegingsadvies willen doen stijgen zouden we dus de artsen zelf aan het bewegen moeten krijgen? En jong geleerd is oud gedaan? Nochtans is het tijdens mijn opleiding, waar ik de laatste maanden van in ga, nog niet veel aan bod gekomen. Als het al ergens in een richtlijn voorkomt dan blijft het bij die ene paragraaf getiteld "niet-medicamenteuze adviezen" om vervolgens pagina's lang uitleg te krijgen wanneer en hoe je welk medicament moet opstarten bij welke patiënt.Dit is echt geen pleidooi om leefstijlgeneeskunde in de artsenopleiding te zetten maar misschien moeten we als artsen nog eens stilstaan bij het rolmodel dat we toch nog blijven voor velen. 'Meneer doktoor' is, verdiend, op pensioen maar de nieuwe generatie artsen zal een ander soort rolmodel kunnen/mogen/moeten zijn. Ik ben al lang blij dat er nu op de introductiedag voor de ASO aandacht wordt besteed aan zelfzorg. Zorg eerst voor jezelf zodat je kan blijven zorgen voor anderen. Misschien gaan we dat advies ook meer geven wanneer we het zelf ook echt gaan doen.
