Met veel interesse las ik het opiniestuk van Steven Renette in De Tijd, waarin hij pleit voor het overdragen van het voorschrijven van arbeidsongeschiktheid van de huisarts naar de arbeidsarts. De vrijgekomen tijd bij de huisarts zou zeer welkom zijn en kan gebruikt worden om meer tijd te maken voor de patiënt.
De arts-patiëntrelatie maakt het soms moeilijk om objectief de duur van arbeidsongeschiktheid vast te stellen. Het wegnemen van deze verantwoordelijkheid bij de huisarts kan de relatie tussen patiënt en huisarts verbeteren.
Dit voorstel zou mijns inziens wel alleen moeten gelden voor langdurig zieken, aangezien het praktisch onhaalbaar is voor kortdurende ziektes, zoals een ziekteperiode van een week. De overheid zou dan moeten bepalen wat als langdurig wordt beschouwd.
Renette stelt zich terecht de vraag of een arbeidsarts, gezien de kosten van arbeidsgeneeskunde bij de werkgever liggen, onafhankelijk kan oordelen.
De artsen van ziekenfondsen zouden een grotere rol kunnen spelen bij het voorschrijven van langdurige arbeidsongeschiktheid
De overheid heeft al stappen gezet richting de responsabilisering van werknemers en werkgevers, zoals blijkt uit de wet van 20 november 2022 houdende diverse bepalingen inzake responsabilisering van de werkgevers inzake invaliditeit en inzake alternatieve financiering van de sociale zekerheid.
Wat echter ontbreekt in dit verhaal, is de responsabilisering van de ziekenfondsen. De artsen van ziekenfondsen zouden een grotere rol kunnen spelen bij het voorschrijven van langdurige arbeidsongeschiktheid.
In plaats van het huidige systeem, waarin het getuigschrift van de huisarts eventueel wordt bekrachtigd, zou dit getuigschrift bij langdurige ziekte volledig kunnen worden overgeheveld naar artsen werkzaam bij de ziekenfondsen. Dankzij hun onafhankelijkheid en neutraliteit kunnen zij objectief oordelen en daarnaast zorgen voor een optimale begeleiding bij zowel langdurige ziekte als werkhervatting, zoals ze nu al doen. Dit vereist uiteraard ook meer artsen in deze functie.
Een essentieel onderdeel van zo'n hervorming is de invoering van een benchmarking-systeem, vergelijkbaar met dat voor werkgevers, om buitensporige afwijkingen in langdurig zieken op te sporen en aan te pakken.
Het is immers onrechtvaardig om de verantwoordelijkheid voor ziekteverzuim enkel bij de werknemer en werkgever te leggen, zonder een gedeelde verantwoordelijkheid tussen alle betrokken partijen te bewerkstelligen.
Deze aanpak zou niet alleen de druk op huisartsen verminderen, maar ook bijdragen aan een eerlijkere en efficiëntere behandeling van arbeidsongeschiktheid.