In de marketing heet dat verschijnsel 'selectieve perceptie'. Als lid van de gilde der schrijvelaars had ik alleen oog voor het redactionele. De inkomsten van de uitgeverij (en dus de mijne) mochten er al van afhankelijk zijn, voor de reclame was ik blind. Het fenomeen werkt ook in de andere richting: de mensen van de commerciële afdeling zagen, zo ervoer ik het, alleen de advertenties in het blad. Wat wij journalisten 'tekst', 'kopij' of 'artikelen' noemden, was voor de commercielen 'le gris', 'het grijs'. Wij zagen reclame als een onvermijdelijk kwaad om ons blad te kunnen maken, zij beschouwden het redactionele als een instrument waarmee je advertenties kunt slijten. "East is East and West is West, and never the twain shall meet", schreef Kipling. Wat journalistiek en commercie betreft is dat maar goed ook. Elk zijn werk, iedereen blij!

De commerciële televisie blijft op slot

Ik moest er opnieuw aan denken denken toen we afgelopen zaterdag een James Bondfi lm met Sean Connery wilden zien, de tweede ooit. Onlangs vierde VTM zijn dertigste verjaardag; al even lang vertik ik het om naar welke commerciële zender dan ook te kijken. Maar goed, 'From Russia with Love' is een monument en ik had zin in een vehikel waarin de dialogen langer duren dan drie seconden en niet alles is opgehangen aan vermoeiende special effects - de kwade genius legde uiteindelijk het loodje door een simpele kogel! Maar om me onder te dompelen in '63 moest ik de reclame er dus bij nemen... In een dubieuze toegift aan de commercie heeft het Vlaamse Parlement er namelijk mee ingestemd dat het reclameblok doorspoelen niet mogelijk is bij uitgesteld kijken. Wij hebben een open keuken; hoewel ik tijdens de mentale tortuur de vaatwasser leegmaakte, kon ik me bijgevolg niet onttrekken aan de geestdodende onzin. Terloops merkte ik op dat Proximus nu ook al in de schrijftaal voor het VTMVlaams is gezwicht.

Wat doet het met de hersenen van iemand die om zes uur de televisie aanzet en zich tot bedtijd onderwerpt aan die geestdodende kanonnade, vroeg ik me af. Ik hoor leraren klagen dat jongeren zich nog hooguit een halve pagina lang kunnen concentreren. Critici wijten dat aan de smartphone, die de werking van hun hersenen duurzaam zou veranderen. Dat is best mogelijk, maar de generatie vóór hen heeft het pad geëffend, door zich elk kwartier vrijwillig bloot te stellen aan sensorisch terrorisme.

Maar wat komt dit stukje doen in deze krant, zult u vragen. Wel, onderzoek naar beroerte, Parkinson en Alzheimer wijst uit dat het brein tot op hoge leeftijd de mogelijkheid behoudt tot herprogrammering. Berusting bij hersenschade is onterecht. Ikzelf merk dat met de jaren mijn geheugencapaciteit afkalft. De fl exibiliteit van mijn hersenen wil ik heel graag ondersteunen via een nieuwe taal of een goed boek. De commerciële televisie blijft op slot. Het leven is te kort om je tanende reserves te grabbel te gooien aan schreeuwerige en kostelijke onzin. Dat vindt u toch ook?

In de marketing heet dat verschijnsel 'selectieve perceptie'. Als lid van de gilde der schrijvelaars had ik alleen oog voor het redactionele. De inkomsten van de uitgeverij (en dus de mijne) mochten er al van afhankelijk zijn, voor de reclame was ik blind. Het fenomeen werkt ook in de andere richting: de mensen van de commerciële afdeling zagen, zo ervoer ik het, alleen de advertenties in het blad. Wat wij journalisten 'tekst', 'kopij' of 'artikelen' noemden, was voor de commercielen 'le gris', 'het grijs'. Wij zagen reclame als een onvermijdelijk kwaad om ons blad te kunnen maken, zij beschouwden het redactionele als een instrument waarmee je advertenties kunt slijten. "East is East and West is West, and never the twain shall meet", schreef Kipling. Wat journalistiek en commercie betreft is dat maar goed ook. Elk zijn werk, iedereen blij!Ik moest er opnieuw aan denken denken toen we afgelopen zaterdag een James Bondfi lm met Sean Connery wilden zien, de tweede ooit. Onlangs vierde VTM zijn dertigste verjaardag; al even lang vertik ik het om naar welke commerciële zender dan ook te kijken. Maar goed, 'From Russia with Love' is een monument en ik had zin in een vehikel waarin de dialogen langer duren dan drie seconden en niet alles is opgehangen aan vermoeiende special effects - de kwade genius legde uiteindelijk het loodje door een simpele kogel! Maar om me onder te dompelen in '63 moest ik de reclame er dus bij nemen... In een dubieuze toegift aan de commercie heeft het Vlaamse Parlement er namelijk mee ingestemd dat het reclameblok doorspoelen niet mogelijk is bij uitgesteld kijken. Wij hebben een open keuken; hoewel ik tijdens de mentale tortuur de vaatwasser leegmaakte, kon ik me bijgevolg niet onttrekken aan de geestdodende onzin. Terloops merkte ik op dat Proximus nu ook al in de schrijftaal voor het VTMVlaams is gezwicht.Wat doet het met de hersenen van iemand die om zes uur de televisie aanzet en zich tot bedtijd onderwerpt aan die geestdodende kanonnade, vroeg ik me af. Ik hoor leraren klagen dat jongeren zich nog hooguit een halve pagina lang kunnen concentreren. Critici wijten dat aan de smartphone, die de werking van hun hersenen duurzaam zou veranderen. Dat is best mogelijk, maar de generatie vóór hen heeft het pad geëffend, door zich elk kwartier vrijwillig bloot te stellen aan sensorisch terrorisme.Maar wat komt dit stukje doen in deze krant, zult u vragen. Wel, onderzoek naar beroerte, Parkinson en Alzheimer wijst uit dat het brein tot op hoge leeftijd de mogelijkheid behoudt tot herprogrammering. Berusting bij hersenschade is onterecht. Ikzelf merk dat met de jaren mijn geheugencapaciteit afkalft. De fl exibiliteit van mijn hersenen wil ik heel graag ondersteunen via een nieuwe taal of een goed boek. De commerciële televisie blijft op slot. Het leven is te kort om je tanende reserves te grabbel te gooien aan schreeuwerige en kostelijke onzin. Dat vindt u toch ook?