Jan, wees maar zeker: "Het deeg blijft rijzen!"

Op zaterdag 20 november 2021, op 82-jarige leeftijd overleed Jan Peers. Gekend als Professor Peers, de vader van Gasthuisberg, die jarenlang talrijke belangrijke posities bekleedde in de gezondheidszorg. Ik leerde hem kennen als dé professor die binnen kwam in het auditorium en waardoor het muisstil werd. Hij maakte indruk nog voor hij iets verteld had ... en vertellen dat kon hij.Jaren later werd ik door Jan aangesproken in Oud-Turnhout, op de nieuwjaarsreceptie van het Wit-Gele Kruis Vlaanderen, ik herinner me het nog alsof het gisteren was. Jan zei me "Wij gaan hier straks samen iets eten want ik moet je spreken. Je zou voor mij in de komende weken eens een paar dingen moeten doen en uitzoeken ." Waarop ik antwoordde "Ja maar professor ... ik ben niet ingeschreven voor het diner en zal dat ook even met mijn bazen moeten bespreken of dat lukt." "Niet mee inzitten, je zet je naast mij aan tafel en betreffende uw bazen, ik heb het hen al gezegd en het is oké." En zo gebeurde het ook ... De jaren die erop volgden had ik het genoegen om vaak met Jan op te trekken. Het was een privilege. Samen zetten we Zorgnet Brussel, nu Huis voor Gezondheid, op de kaart. Ik mocht mee naar kabinetten, mocht dossiers voor hem voorbereiden. Jan zorgde ervoor dat we de European Pathway Association konden opstarten. Hij zette als eerste zijn handtekening, wij volgden. We haalden dankzij Jan onze belangrijke grants rond zorgpaden binnen, waardoor meerdere high-potentials konden doctoreren. Vandaag de dag zijn er nog steeds doctoraten en internationale projecten gaande die hierop verder bouwen. Hij introduceerde mij en vele collega's op het juiste moment bij de juiste persoon. Dat was een van zijn talrijke talenten.Een ander talent was je doen nadenken ... dat ging altijd op dezelfde wijze, meestal eerst via telefoon "Dag Kris, 't is Jan hier, stoor ik? Ge moet eens nadenken over ..." En als Jan zei "Ge moet eens nadenken", dan bedoelde hij: Zoek eens een paar dingen op, kom dan naar mij thuis, en we bespreken dat samen. Als ik dan in het begin vroeg "En tegen wanneer heb je dat nodig Jan?" ... was het antwoord "Awel ik ben daar nu mee bezig, maar het is niet dringend hoor." De dag nadien dronken we dan koffie, geserveerd door zijn lieve echtgenote, de immer charmante Mia, aan de ronde of vierkante tafel bij hem in de woonkamer met zicht op de tuin of in de keuken, of soms ook in zijn ronde kantoor, maar dat gebeurde niet zo vaak ... en altijd kreeg ik nog wel wat uitleg over de historiek van de gezondheidszorg of vertelde hij me iets over één of ander kunstwerk uit zijn eigen collectie. Ik verliet huize Peers altijd met veel positieve energie ... met een zoen van Mia en dan toch nog tien minuten buiten napraten, met zicht op Herent tot in Mechelen. Dan kwam er altijd nog wel een anekdote over de kleinkinderen, over Koen zijn voetbal of had Kristine gebeld uit New York en was Mia onderweg naar ergens iets voor de kleinkinderen. Dan vroeg hij hoe het ging met Skrallan haar praktijk en moest ik de groeten doen aan Manon en Toon. Zijn ogen straalden!Later werd Jan ziek, het ging steeds moeilijker, Jan was snel moe maar de fierheid bleef én het geheugen was er zeker nog. Ik bleef aan Jan de dingen vertellen waar ik mee bezig was, ik stelde hem de vragen die ik kreeg van mijn assistenten ... en hij stelde dan vragen terug en reflecteerde of meestal vertelde hij een verhaal over hoe hij soortgelijke uitdaging ooit was aangegaan ... en dit altijd op een wijze zoals enkel een topmentor dat kan. Hij was fier over wat hij bereikt had, fier op zijn medewerkers, van de grootste prof tot zijn warme relatie met de bewaker, hij was niet rancuneus over wat er gebeurd was, vertellen deed hij met respect voor de mening van de betrokkenen, altijd waren er weer nieuwe opportuniteiten in zicht, altijd weer mooie uitdagingen ... "Denk maar eens na over ...". Zo was ik begin 2018 bezig met mijn Mangomoment boek en op donderdag 8 februari in de late namiddag, had ik hier een gesprek over met Jan. Ik weet het nog exact, want ik vroeg Jan of ik ons gesprek mocht opnemen en heb dat geluidsfragment gelukkig heel goed bewaard. Ik heb er vandaag nog eens naar geluisterd ... Op basis van dat gesprek schreef ik de Mangomoment-reflectie "Blijft het deeg rijzen?". Samen met Jan sleutelde ik de weken nadien aan de punten en komma's, het moest niet gewoon goed zijn, het moest écht goed zijn, want "Dit is hoe ik echt denk over de zorg", zei Jan.Ik bewaar mooie, zeer mooie herinneringen aan Jan. De covidpandemie zorgde er mee voor dat we elkaar de afgelopen tijd niet meer gezien hebben, maar Jan was nog wel vaak in mijn gedachten, zeker op de momenten dat ik weer een moeilijke vraag van iemand kreeg of een dilemma had en niet goed wist welke keuze ik zou maken ... of telkens als ik naar "Stukken van mensen" keek ... dan dacht ik "Wat zou Jan nu denken?" ... dat gaan we gewoon blijven doen ... nog weken, nog maanden, nog jaren ... Dank Jan, het was een privilege!Hieronder de reflectie van Jan uit het boek "Mangomoment, met een klein gebaar naar warmere zorg."Deze blogpost verscheen eerder op krisvanhaecht.wordpress.com.