Boem! Laat ons eerlijk zijn, als je al niet ongelukkig was, dan bestaat er een grote kans dat je het bent na zo'n zin! Vreemd genoeg kreeg ik deze te horen op een moment in mijn leven dat ik wel degelijk gelukkig was. Dan begint het natuurlijk meteen te malen in mijn hoofd. Hoe kan mijn gevoel en de perceptie van mijn omgeving zo verschillend zijn?
Ik loop niet te huilen. Ik doe dagelijks mijn werk - voor zover ik weet - naar behoren. Ik combineer mijn job met het kersverse ouderschap en maak er - denk ik - geen complete puinhoop van. Ik ben moe en heb er waarschijnlijk al beter uitgezien maar hé, te mijner verdediging, koning winter en z'n donkere dagen doen niemand goed! Dus wat is het dan? Wat laat uitschijnen dat ik ongelukkig zou zijn? En daar bovenop, wat wordt er dan van mijn 'gelukkige' ik verwacht? Wat doet zij anders of meer dan dat ik nu dagelijks doe?
Mijn streverige, people pleasende ik schoot dus meteen in actiemodus: 'Oei, wat moet ik dan veranderen?' Want ja, daar trap ik dan onmiddellijk weer in de val. Actie-reactie! Mijn omgeving denkt dit dus ik moet dat!
Probeerde ik mezelf nu niet al jaren te leren om net minder te leven in functie van wat anderen denken? Waarom betaalde ik in hemelsnaam voor coaching en managementcursussen als ik bij de eerste de beste opmerking meteen weer in mijn aloude gewoonten herval?!
Vergeet niet dat je gelukkig bent. Besef het, voel het, beleef het. En vergeet niet te lachen. Lachen is belangrijk!
Het is natuurlijk een serieuze zaak, dat gelukkig zijn. We leven in de maatschappij van duizend-en-één-dromen. Alles is mogelijk! We hebben ons leven zelf in handen. En als je nu denkt, 'nee zot, ik word geleefd!', dan is het tijd dat je objectief naar jezelf gaat kijken en dingen gaat veranderen. Want ik wil niet cru zijn, maar jij bepaalt wel degelijk je eigen leven. Een verpletterende verantwoordelijkheid, I know. Maar je hebt wel degelijk dingen zelf in de hand. Niet alles, maar wel veel. Jij kiest je reacties. Jij kiest de richting.
Hoe ging het nu verder? In plaats van gefrustreerd te repliceren 'Maar ik ben wél gelukkig, zeg dat nu toch eens niet?!', ademde ik even diep in en uit en ging ik in gesprek. 'Wat laat je denken dat ik niet gelukkig ben?' En het antwoord was eigenlijk heel eenvoudig: 'Je lacht minder de laatste weken.'
Lap! Dat lijkt mij inderdaad een gegrond argument om te denken dat een mens minder gelukkig is. Anderen kunnen immers niet in je hoofd kijken. Ze moeten het doen met wat ze aan de buitenkant zien. Een lach betekent dat je duidelijk gelukkig bent. Geen lach geeft onzekerheid. Want waarom lach je niet? Ben je moe, droevig, gedeprimeerd? Ben je aan het tobben of aan het dromen?
Wanneer jij dus niet overduidelijk gelukkig loopt, je niet schaterlacht elke dag of niet letterlijk zegt dat je echt gelukkig bent, kan je omgeving niet weten dat je tevreden bent. En wie niet gelukkig is, moet wel ongelukkig zijn, toch?! Zo gaat dat immers in onze zwart-wit maatschappij. Je hebt succes of je faalt. Geen plaats voor gematigdheid of twijfel. Make it or fake it, anders word je opgegeten.
Bij deze, een kleine reminder (ook aan mezelf): Vergeet niet dat je gelukkig bent. Besef het, voel het, beleef het. En vergeet niet te lachen. Lachen is belangrijk!