Hoe liberaal is de doorverwijsplicht bij euthanasie?

Het wetsvoorstel dat een doorverwijsplicht voor artsen wil invoeren, is ondertekend door vier liberalen: Alexander De Croo, Bart Tommelein, Nele Lijnen en Martine Taelman. Ze willen niets veranderen aan artikel 14 van de euthanasiewet dat zegt dat geen enkele arts kan worden gedwongen euthanasie toe te passen. "Het valt te begrijpen dat een arts omwille van levensbeschouwelijke of andere overtuigingen zelf verkiest geen euthanasie toe te passen", luidt het. Maar ze willen die arts in dat geval wel verplichten de patiënt door te verwijzen naar een collega-arts die wel bereid is euthanasie uit te voeren. De vraag rijst hoe zo'n doorverwijsplicht voor artsen met morele bezwaren past in het liberale gedachtengoed. Een verwijsplicht dwingt artsen toch ook om indirect mee te werken aan iets dat ze moreel afkeuren? Mensen het zelfbeschikkingsrecht geven om een waardig einde aan hun leven te laten maken, betekent nog niet dat je artsen kan verplichten daar op een directe of indirecte manier aan mee te werken. Een doorverwijsplicht komt in zekere zin neer op een gedwongen medewerking aan een handeling die je moreel afkeurt. Een arts die gewetensbezwaren heeft tegen euthanasie, moet zich er helemaal buiten kunnen houden. Die vrijheid afpakken, is allesbehalve 'liberaal' te noemen. Vreemd genoeg schermen de liberalen met de continuïteit van de zorg als argument voor de verwijsplicht bij euthanasie. KB 78 zegt namelijk dat een arts "de nodige maatregelen moet nemen ter vrijwaring van de continuïteit binnen de gezondheidszorg, indien hij zou besluiten tot stopzetting van de behandeling van de patiënt".