Arts-assistenten herhalen hun legitieme eisen rond verbetering van het sociaal statuut en arbeidsvoorwaarden. Er wordt zelfs mee gedreigd het werk neer te leggen. Heel wat van hun verzoeken kan ik steunen, maar toch wens ik enige nuance in het debat te brengen.

Dat tijdens het assistentschap niet aan pensioenopbouw gedaan wordt, is behoorlijk ontnuchterend wanneer weken van 60 uur geen uitzondering zijn, en werklozen die vooraf gewerkt hebben weldegelijk pensioenrechten verwerven. Tegen de vraag naar een volwaardig sociaal statuut kan men dan ook weinig inbrengen.

Als kinderpsychiater steun ik uiteraard de vraag naar respect voor nakend en jong ouderschap.

Assistent-specialisten genieten wel van de wettelijke ouderschapsrust, die royaal is in vergelijking met de rust waarop vele specialisten terugvallen die onder het zelfstandigenstatuut werken.

Ik kreeg als assistent het voorstel 'vrijwillig' tot 60 uur per week te presteren in plaats van de wettelijke voorziene 48 uur. Indien ik hier niet op inging, kon men niet garanderen dat het assistentschap binnen de voorziene termijn kon afgerond worden.

Om aan onze verzuchtingen omtrent werktijd tegemoet te komen werd indertijd een registratiesysteem opgezet. Het systeem liet echter niet toe om een (uitzonderlijke) werkweek van meer dan 80 uur te registeren. Laat dit juridisch knip- en plakwerk maar achterwege en communiceer transparant over de werkelijke werktijd.

Als specialist telt mijn huidige werkweek en die van collega's echter mínstens 60 uur. Ons uitgebreide takenpakket moet bijkomend gecombineerd worden met de zorg voor kinderen, opleiding en bijscholing, dienstvergaderingen of maatschappelijke taken waar men als assistent vaak nog niet mee geconfronteerd wordt.

Nachtdiensten, lange werkdagen en onregelmatige werkuren horen bij ons beroep. Tussen 18.00u en 8.00u worden immers ook baby's geboren, gaan kinderen in crisis of krijgen mensen een myocardinfarct.

Er wacht een veeleisende maar boeiende taak, waarop je tijdens je assistentschap dient voorbereid te worden, óók wat betreft de werklast

Bijkomend geniet je als assistent-specialist van een relatieve gemoedsrust op gebied van medische verantwoordelijkheid, mits volgen van de richtlijnen. Dit in tegenstelling tot de permanente medicolegale en morele verantwoordelijkheid over leven, ziekte en dood die rust op de afgestudeerde arts.

Beste assistent-specialisten, jullie statuut is voor verbetering vatbaar. Beschouw jullie opleiding echter ook als een voorbereiding is op het échte leven als specialist. Ondanks het harde en zware werk geniet ik van mijn job, en zou ik opnieuw dezelfde keuze maken. Een mooie verloning, een grote mate van vrijheid, en respect en dankbaarheid van patiënten verzachten de harde pil.

Het beroep van arts staat nog steeds hoog aangeschreven, en dat is niet alleen omdat we de Sobotta vanbuiten geleerd hebben. Er wacht een veeleisende maar boeiende taak, waarop je tijdens je assistentschap dient voorbereid te worden, óók wat betreft de werklast.

Een staking(saanzoek) is een ultiem middel dat niet lichtzinnig mag aangewend worden. De vraag rijst of het gelegitimeerd is dit in te zetten om betere pensioenrechten en openheid over gepresteerde uren af te dwingen.

Arts-assistenten herhalen hun legitieme eisen rond verbetering van het sociaal statuut en arbeidsvoorwaarden. Er wordt zelfs mee gedreigd het werk neer te leggen. Heel wat van hun verzoeken kan ik steunen, maar toch wens ik enige nuance in het debat te brengen.Dat tijdens het assistentschap niet aan pensioenopbouw gedaan wordt, is behoorlijk ontnuchterend wanneer weken van 60 uur geen uitzondering zijn, en werklozen die vooraf gewerkt hebben weldegelijk pensioenrechten verwerven. Tegen de vraag naar een volwaardig sociaal statuut kan men dan ook weinig inbrengen.Als kinderpsychiater steun ik uiteraard de vraag naar respect voor nakend en jong ouderschap. Assistent-specialisten genieten wel van de wettelijke ouderschapsrust, die royaal is in vergelijking met de rust waarop vele specialisten terugvallen die onder het zelfstandigenstatuut werken. Ik kreeg als assistent het voorstel 'vrijwillig' tot 60 uur per week te presteren in plaats van de wettelijke voorziene 48 uur. Indien ik hier niet op inging, kon men niet garanderen dat het assistentschap binnen de voorziene termijn kon afgerond worden. Om aan onze verzuchtingen omtrent werktijd tegemoet te komen werd indertijd een registratiesysteem opgezet. Het systeem liet echter niet toe om een (uitzonderlijke) werkweek van meer dan 80 uur te registeren. Laat dit juridisch knip- en plakwerk maar achterwege en communiceer transparant over de werkelijke werktijd.Als specialist telt mijn huidige werkweek en die van collega's echter mínstens 60 uur. Ons uitgebreide takenpakket moet bijkomend gecombineerd worden met de zorg voor kinderen, opleiding en bijscholing, dienstvergaderingen of maatschappelijke taken waar men als assistent vaak nog niet mee geconfronteerd wordt. Nachtdiensten, lange werkdagen en onregelmatige werkuren horen bij ons beroep. Tussen 18.00u en 8.00u worden immers ook baby's geboren, gaan kinderen in crisis of krijgen mensen een myocardinfarct.Bijkomend geniet je als assistent-specialist van een relatieve gemoedsrust op gebied van medische verantwoordelijkheid, mits volgen van de richtlijnen. Dit in tegenstelling tot de permanente medicolegale en morele verantwoordelijkheid over leven, ziekte en dood die rust op de afgestudeerde arts. Beste assistent-specialisten, jullie statuut is voor verbetering vatbaar. Beschouw jullie opleiding echter ook als een voorbereiding is op het échte leven als specialist. Ondanks het harde en zware werk geniet ik van mijn job, en zou ik opnieuw dezelfde keuze maken. Een mooie verloning, een grote mate van vrijheid, en respect en dankbaarheid van patiënten verzachten de harde pil. Het beroep van arts staat nog steeds hoog aangeschreven, en dat is niet alleen omdat we de Sobotta vanbuiten geleerd hebben. Er wacht een veeleisende maar boeiende taak, waarop je tijdens je assistentschap dient voorbereid te worden, óók wat betreft de werklast.Een staking(saanzoek) is een ultiem middel dat niet lichtzinnig mag aangewend worden. De vraag rijst of het gelegitimeerd is dit in te zetten om betere pensioenrechten en openheid over gepresteerde uren af te dwingen.