Onlangs beleefden we weer een nieuwe doorbraak in de behandeling van 'Alzheimerdementie': de goedkeuring van aducanumab door de Food and Drug Administration (FDA). Aducanumab ruimt amyloïde-beta in de hersenen op, eiwitten die opstapelen in de hersenen van mensen met alzheimer. Het verhaal van Alzheimermedicatie is vaker verteld, dit keer is het nog erger.

Er is geen enkel bewijs dat de afname van amyloïdebeta enig effect heeft op de cognitie. Studies, ook van de fabrikant van aducanumab, kunnen niet aantonen dat het middel enig voor patiënt of maatschappij merkbaar effect heeft. Veertig procent van de patiënten ontwikkelt bloedinkjes en zwellingen in het brein. De (dementerende) patiënt moet maandelijks naar het ziekenhuis voor een infuus, aan 56.000 dollar per jaar. Hoe de FDA het voor elkaar kreeg dit middel goed te keuren, wordt momenteel onderzocht. Goede wetenschap is rebels: zelfs de Amerikaanse senaat kreeg oren naar de snoeiharde kritiek.

Dementeren is vreselijk, nog meer voor de naasten van de dementerende mens dan voor zichzelf. De belangrijkste en vaak enige oorzaak van dementering is het bereiken van een hoge leeftijd. In verouderende samenlevingen worden daardoor steeds meer mensen geconfronteerd met dementie. Wanhoop is een slechte raadgever: het vakgebied is verdwaald in de mist van financiële belangen.

Wanhoop is een slechte raadgever: het vakgebied is verdwaald in de mist van financiële belangen

Dementie is een heel grote container met heel veel vakjes. In die container is Alzheimer een financiële diagnose zonder inhoud. De moderne benaming heeft niets te zien met de oorspronkelijke ziekte, benoemd door Aloïs Alzheimer: dat is een vorm van jongdementie. Alzheimer is synoniem geworden met ouderdomsdementie. Dit omdat de meeste mensen daarmee te maken krijgen en er dus het meeste geld valt te rapen door subsidiegevers een rad voor de ogen te draaien.

Ouderdomsdementie is een door veroudering veroorzaakte vorm van hersenfalen, zoals hartfalen, nierfalen of spierverzwakking. Het behandelen van veroudering valt in de "anti-aging" mythologie: kwakzalverij. En de kwakzalver weet: er valt veel geld te verdienen aan wanhoop. Dat is triest voor jongdementie, waar mogelijk wel behandelbare oorzaken verscholen zitten. Dat is triest voor de dementerende mens. Die heeft geen baat bij peperdure placebo's met veel bijwerkingen die wanhoop behandelen met illusies. Wel bij verbeterde zorg en mantelzorg om de waardigheid van de dementerende mens te bewaren. Daar valt nog veel winst te behalen.

Een lang leven met goede hersenen is de droom van allen. We leven steeds langer zonder dementie, maar paradoxaal neemt de kans toe dat je dement zal sterven. Hoe ouder je wordt, hoe hoger je kans op dementie. De beste preventie is een hogere opleiding waarbij je je hersenen levenslang goed gebruikt. Dat stopt de onvermijdelijke aftakeling niet, maar je kan beter met de schade om. Als dan je hersenen finaal in duigen vallen, leef je niet meer lang. Ons leven is eindig: wie sterft met ouderdomsdementie, heeft van een lang leven mogen genieten.

De auteur schrijft in eigen naam.

Onlangs beleefden we weer een nieuwe doorbraak in de behandeling van 'Alzheimerdementie': de goedkeuring van aducanumab door de Food and Drug Administration (FDA). Aducanumab ruimt amyloïde-beta in de hersenen op, eiwitten die opstapelen in de hersenen van mensen met alzheimer. Het verhaal van Alzheimermedicatie is vaker verteld, dit keer is het nog erger.Er is geen enkel bewijs dat de afname van amyloïdebeta enig effect heeft op de cognitie. Studies, ook van de fabrikant van aducanumab, kunnen niet aantonen dat het middel enig voor patiënt of maatschappij merkbaar effect heeft. Veertig procent van de patiënten ontwikkelt bloedinkjes en zwellingen in het brein. De (dementerende) patiënt moet maandelijks naar het ziekenhuis voor een infuus, aan 56.000 dollar per jaar. Hoe de FDA het voor elkaar kreeg dit middel goed te keuren, wordt momenteel onderzocht. Goede wetenschap is rebels: zelfs de Amerikaanse senaat kreeg oren naar de snoeiharde kritiek. Dementeren is vreselijk, nog meer voor de naasten van de dementerende mens dan voor zichzelf. De belangrijkste en vaak enige oorzaak van dementering is het bereiken van een hoge leeftijd. In verouderende samenlevingen worden daardoor steeds meer mensen geconfronteerd met dementie. Wanhoop is een slechte raadgever: het vakgebied is verdwaald in de mist van financiële belangen. Dementie is een heel grote container met heel veel vakjes. In die container is Alzheimer een financiële diagnose zonder inhoud. De moderne benaming heeft niets te zien met de oorspronkelijke ziekte, benoemd door Aloïs Alzheimer: dat is een vorm van jongdementie. Alzheimer is synoniem geworden met ouderdomsdementie. Dit omdat de meeste mensen daarmee te maken krijgen en er dus het meeste geld valt te rapen door subsidiegevers een rad voor de ogen te draaien. Ouderdomsdementie is een door veroudering veroorzaakte vorm van hersenfalen, zoals hartfalen, nierfalen of spierverzwakking. Het behandelen van veroudering valt in de "anti-aging" mythologie: kwakzalverij. En de kwakzalver weet: er valt veel geld te verdienen aan wanhoop. Dat is triest voor jongdementie, waar mogelijk wel behandelbare oorzaken verscholen zitten. Dat is triest voor de dementerende mens. Die heeft geen baat bij peperdure placebo's met veel bijwerkingen die wanhoop behandelen met illusies. Wel bij verbeterde zorg en mantelzorg om de waardigheid van de dementerende mens te bewaren. Daar valt nog veel winst te behalen. Een lang leven met goede hersenen is de droom van allen. We leven steeds langer zonder dementie, maar paradoxaal neemt de kans toe dat je dement zal sterven. Hoe ouder je wordt, hoe hoger je kans op dementie. De beste preventie is een hogere opleiding waarbij je je hersenen levenslang goed gebruikt. Dat stopt de onvermijdelijke aftakeling niet, maar je kan beter met de schade om. Als dan je hersenen finaal in duigen vallen, leef je niet meer lang. Ons leven is eindig: wie sterft met ouderdomsdementie, heeft van een lang leven mogen genieten.