Of het nu gaat om politieke partijkasfinanciering zoals in Watergate, om toxische financiële producten in de banksector, of om de voornamelijk volumegebaseerde financiering zoals in onze gezondheidszorg: altijd zullen er een aantal schurken rondlopen die misbruik zullen maken van het systeem. Zij maken abuse, misbruik.

Gelukkig, gaat dit steeds om een kleine minderheid. Ook en vooral in de gezondheidszorg. Jammer dat de pers zo graag van ophefmakende veralgemeningen houdt, want eigenlijk is het dit wat bijvoorbeeld Lieven Annemans ook aanhaalt. Want, zeker in de gezondheidszorg, zijn veruit de meeste zorgwerkers die ik ken ècht begaan met hun patiënten.

Ik loop al 30 jaar rond in de sector, en zeldzaam zijn de 'echte gangsters'. Ook jammer dat 'het systeem' hiertegen niet drastischer optreedt, want zij zijn perfect bekend bij de betalers en de overheden. En ze bevuilen het nest. No mercy. De grote, grote meerderheid van de artsen,verpleegkundigen en andere zorgverstrekkers, doen hun job echter met hart en ziel. En zíjn er voor hun patiënten.

Vandaag botsen we echter ook op de 'legitieme' grenzen van het huidige systeem. En vegroten dus de gevaren van misuse. Het nèt tegen, en heel soms misschien net over, de grens (moeten) gaan van de huidige betalingsmechanismen. Door artsen, en ja, ook door ziekenhuisdirecties.

In een financieringssysteem dat service, volumes en activiteitstoename beloont, en dat bovendien gesloten is ( wat ik méér doe dan een ander, zal mij meer opbrengen, ten koste van die ander), en waarin de totale pot geld verkleint door allerhande besparingen, kàn het niet anders dan dat de kans vergroot op misuse, onaangepast (daarom niet onwettelijk) gedrag.En eigenlijk vind ik dit véél erger, dan dat handvol gangsters. Want het betekent dat het systeem eigenlijk ziek is.

Het is een wonder dat wij nog kwaliteit blijven leveren in onderzoek en opleiding

Als ziekenhuisdirecteur van een universitair ziekenhuis, zelf arts en academicus zijnde, zou ik veel, véél liever, onze artsen en andere wetenschappers kunnen incentiveren en belonen voor hun wetenschappelijk werk, voor hun ontwikkelen van nieuwe en innoverende technieken. Onze profs en tutoren méér belonen voor hun bedside teaching - wat is er mooier dan het opleiden van goede artsen? - door hen hiervoor meer tijd te geven. Maar ik kan dit te weinig.

We worden hiervoor nauwelijks vergoed: slechts ongeveer 5% (vijf, sic) procent van ons budget krijgen we extra, om al deze academische taken uit te voeren. Vergeet dus die 'overbetaalde universitaire ziekenhuizen'.Ter vergelijking: het gemiddelde in andere landen ligt rond de 9% (het dubbele dus), in Nederland is dit academische budget zelfs 7 (zeven!) maal groter en bedraagt bijna 35% .

Wij financieren onze academische opdracht dus vooral met 'klinisch' geld. Het is een wonder dat wij nog dergelijke kwaliteit blijven leveren in onderzoek en opleiding. Ik bewonder mijn mensen daarvoor. Wij zijn intrinsiek dan ook een pak kosten-efficiënter dan bijvoorbeeld onze Nederlandse vrienden. Tenslotte zou ik ook véél liever beloond worden voor (echte) zorgkwaliteit. Maar dit is stof voor een volgend stuk... en hiervoor moeten wij wel even naar onze Noorderburen gaan kijken...

Of het nu gaat om politieke partijkasfinanciering zoals in Watergate, om toxische financiële producten in de banksector, of om de voornamelijk volumegebaseerde financiering zoals in onze gezondheidszorg: altijd zullen er een aantal schurken rondlopen die misbruik zullen maken van het systeem. Zij maken abuse, misbruik. Gelukkig, gaat dit steeds om een kleine minderheid. Ook en vooral in de gezondheidszorg. Jammer dat de pers zo graag van ophefmakende veralgemeningen houdt, want eigenlijk is het dit wat bijvoorbeeld Lieven Annemans ook aanhaalt. Want, zeker in de gezondheidszorg, zijn veruit de meeste zorgwerkers die ik ken ècht begaan met hun patiënten. Ik loop al 30 jaar rond in de sector, en zeldzaam zijn de 'echte gangsters'. Ook jammer dat 'het systeem' hiertegen niet drastischer optreedt, want zij zijn perfect bekend bij de betalers en de overheden. En ze bevuilen het nest. No mercy. De grote, grote meerderheid van de artsen,verpleegkundigen en andere zorgverstrekkers, doen hun job echter met hart en ziel. En zíjn er voor hun patiënten.Vandaag botsen we echter ook op de 'legitieme' grenzen van het huidige systeem. En vegroten dus de gevaren van misuse. Het nèt tegen, en heel soms misschien net over, de grens (moeten) gaan van de huidige betalingsmechanismen. Door artsen, en ja, ook door ziekenhuisdirecties. In een financieringssysteem dat service, volumes en activiteitstoename beloont, en dat bovendien gesloten is ( wat ik méér doe dan een ander, zal mij meer opbrengen, ten koste van die ander), en waarin de totale pot geld verkleint door allerhande besparingen, kàn het niet anders dan dat de kans vergroot op misuse, onaangepast (daarom niet onwettelijk) gedrag.En eigenlijk vind ik dit véél erger, dan dat handvol gangsters. Want het betekent dat het systeem eigenlijk ziek is.Als ziekenhuisdirecteur van een universitair ziekenhuis, zelf arts en academicus zijnde, zou ik veel, véél liever, onze artsen en andere wetenschappers kunnen incentiveren en belonen voor hun wetenschappelijk werk, voor hun ontwikkelen van nieuwe en innoverende technieken. Onze profs en tutoren méér belonen voor hun bedside teaching - wat is er mooier dan het opleiden van goede artsen? - door hen hiervoor meer tijd te geven. Maar ik kan dit te weinig. We worden hiervoor nauwelijks vergoed: slechts ongeveer 5% (vijf, sic) procent van ons budget krijgen we extra, om al deze academische taken uit te voeren. Vergeet dus die 'overbetaalde universitaire ziekenhuizen'.Ter vergelijking: het gemiddelde in andere landen ligt rond de 9% (het dubbele dus), in Nederland is dit academische budget zelfs 7 (zeven!) maal groter en bedraagt bijna 35% .Wij financieren onze academische opdracht dus vooral met 'klinisch' geld. Het is een wonder dat wij nog dergelijke kwaliteit blijven leveren in onderzoek en opleiding. Ik bewonder mijn mensen daarvoor. Wij zijn intrinsiek dan ook een pak kosten-efficiënter dan bijvoorbeeld onze Nederlandse vrienden. Tenslotte zou ik ook véél liever beloond worden voor (echte) zorgkwaliteit. Maar dit is stof voor een volgend stuk... en hiervoor moeten wij wel even naar onze Noorderburen gaan kijken...