Sinds kort ben ik aan de slag bij een factcheckorganisatie. Ik schrijf, met twee derde van de opleiding geneeskunde achter de rug, over claims uit de medische sfeer met een wisselende betrouwbaarheid.

Mijn eerste factcheck was een succes op sociale media, in die zin dat na enkele dagen er al ruim 150 reacties op kwamen. Sommige reacties waren matig positief, het gros kwam echter van 'vaccinatiecritici'.

Als 'factchecker' zou ik 'in de zak zitten' van Big Pharma en zou ik met geld overladen worden om bepaalde dingen te schrijven. Was het maar waar, denk ik soms in een cynische bui. Daarnaast zouden mensen als ik, denk aan journalisten, factcheckers en artsen, volgens een van de commentatoren nog berecht worden op 'Neurenberg 2.0'.

Niet dat ik veel aandacht schenk aan zo'n onbezonnen commentaren, met de blok had ik wel wat anders te doen. Wel ontstond zo bij mij de indruk dat het niet bijzonder goed gesteld is met de vaccinatiebereidheid in Vlaanderen.

Op het moment van schrijven is echter al bijna 70% van de Vlamingen gevaccineerd met een eerste dosis. Trump-fans in de VS benoemden zichzelf in de aanloop naar verkiezingen vaak - foutief zou later blijken - als de silent majority. De silent majority in Vlaanderen laat zich vaccineren, de loud minority schreeuwt op Facebook over Big Pharma en Neurenberg.

De meerderheid van de Belgen wil zich laten vaccineren, het is te zeggen, de meerderheid van de Belgen is al gevaccineerd met minstens één dosis. Dat geeft hoop voor een COVID-vrije of toch COVID-arme zomer en vervolgens academiejaar. De UGent start, behoudens verdere negatieve evoluties, ook in code groen, zonder noemenswaardige maatregelen dus.

Onethische vaccinatiepolitiek leidt, naast onnodig menselijk leed, ook tot overzeese broeihaarden voor mogelijks gevaarlijke varianten

Intussen werden verschillende maatregelen losgelaten en krijgen we onze vrijheid stukje bij beetje terug. Men kan discussiëren over de vraag of het een verdienste is van politici en beleidsmakers dat ze onze vrijheid 'teruggeven', of dat het eerder een blamage is dat deze vrijheid in de eerste plaats werd weggenomen. Wat gebeurd is, is gebeurd. Die discussie laat ik dus liever aan mij voorbij gaan, ik heb de komende maanden leukere plannen.

Misschien mag er meer aandacht gaan naar de toekomst. Die ziet er, om in kleurencodes te spreken, steeds groener uit. Althans, als we naar Europa en Noord-Amerika kijken. Economische en geopolitieke strubbelingen en waarschijnlijk wat Westers egoïsme - Canada heeft ruim voldoende vaccins om z'n bevolking driemaal volledig te vaccineren - hebben ertoe geleid dat het gros van de Afrikaanse landen minder dan een paar procent van de bevolking heeft kunnen vaccineren. Andere landen, vooral in het Midden-Oosten, Latijns-Amerika en Zuidoost-Azië, zitten in hetzelfde schuitje, al dan niet om vergelijkbare redenen.

Vanuit een globaal perspectief is er nog een lange weg te gaan. Onethische vaccinatiepolitiek leidt, naast onnodig menselijk leed, ook tot overzeese broeihaarden voor mogelijks gevaarlijke varianten. We hebben in België het privilege ons daar, op dit moment, nog niet te veel zorgen over te hoeven maken. Op den duur gaan we ons dat misschien niet meer kunnen permitteren.

Voorlopig beroep ik me nog even op dat privilege.

Sinds kort ben ik aan de slag bij een factcheckorganisatie. Ik schrijf, met twee derde van de opleiding geneeskunde achter de rug, over claims uit de medische sfeer met een wisselende betrouwbaarheid.Mijn eerste factcheck was een succes op sociale media, in die zin dat na enkele dagen er al ruim 150 reacties op kwamen. Sommige reacties waren matig positief, het gros kwam echter van 'vaccinatiecritici'. Als 'factchecker' zou ik 'in de zak zitten' van Big Pharma en zou ik met geld overladen worden om bepaalde dingen te schrijven. Was het maar waar, denk ik soms in een cynische bui. Daarnaast zouden mensen als ik, denk aan journalisten, factcheckers en artsen, volgens een van de commentatoren nog berecht worden op 'Neurenberg 2.0'. Niet dat ik veel aandacht schenk aan zo'n onbezonnen commentaren, met de blok had ik wel wat anders te doen. Wel ontstond zo bij mij de indruk dat het niet bijzonder goed gesteld is met de vaccinatiebereidheid in Vlaanderen. Op het moment van schrijven is echter al bijna 70% van de Vlamingen gevaccineerd met een eerste dosis. Trump-fans in de VS benoemden zichzelf in de aanloop naar verkiezingen vaak - foutief zou later blijken - als de silent majority. De silent majority in Vlaanderen laat zich vaccineren, de loud minority schreeuwt op Facebook over Big Pharma en Neurenberg. De meerderheid van de Belgen wil zich laten vaccineren, het is te zeggen, de meerderheid van de Belgen is al gevaccineerd met minstens één dosis. Dat geeft hoop voor een COVID-vrije of toch COVID-arme zomer en vervolgens academiejaar. De UGent start, behoudens verdere negatieve evoluties, ook in code groen, zonder noemenswaardige maatregelen dus. Intussen werden verschillende maatregelen losgelaten en krijgen we onze vrijheid stukje bij beetje terug. Men kan discussiëren over de vraag of het een verdienste is van politici en beleidsmakers dat ze onze vrijheid 'teruggeven', of dat het eerder een blamage is dat deze vrijheid in de eerste plaats werd weggenomen. Wat gebeurd is, is gebeurd. Die discussie laat ik dus liever aan mij voorbij gaan, ik heb de komende maanden leukere plannen.Misschien mag er meer aandacht gaan naar de toekomst. Die ziet er, om in kleurencodes te spreken, steeds groener uit. Althans, als we naar Europa en Noord-Amerika kijken. Economische en geopolitieke strubbelingen en waarschijnlijk wat Westers egoïsme - Canada heeft ruim voldoende vaccins om z'n bevolking driemaal volledig te vaccineren - hebben ertoe geleid dat het gros van de Afrikaanse landen minder dan een paar procent van de bevolking heeft kunnen vaccineren. Andere landen, vooral in het Midden-Oosten, Latijns-Amerika en Zuidoost-Azië, zitten in hetzelfde schuitje, al dan niet om vergelijkbare redenen.Vanuit een globaal perspectief is er nog een lange weg te gaan. Onethische vaccinatiepolitiek leidt, naast onnodig menselijk leed, ook tot overzeese broeihaarden voor mogelijks gevaarlijke varianten. We hebben in België het privilege ons daar, op dit moment, nog niet te veel zorgen over te hoeven maken. Op den duur gaan we ons dat misschien niet meer kunnen permitteren. Voorlopig beroep ik me nog even op dat privilege.