Met enige aarzeling waag ik mij in het debat over de coronamaatregelen. De opinies in media namen zo'n proporties aan dat no comment mij nog de enige optie leek. Nu het nieuwe normaal zich aankondigt als een toestand van voorzichtigheid, met minder dreiging, met stijgende curves die beheersbaar lijken, voelen de deskundigen zich blijkbaar aangemoedigd om mekaar met nog meer kracht te bekampen, elk met hun eigen gelijk.

Ik heb die pretentie niet. Ik heb wel ervaring in preventie op gebied van verslaving . Daardoor weet ik dat investeren in preventie moeilijk te verkopen is aan het grote publiek en daardoor ook niet aan de politici.

Preventie wordt snel als betutteling ervaren of erger, als bemoeiziek of dictatoriaal. Het effect van preventie wordt ook voortdurend in vraag gesteld. Bij directe ziektepreventie zoals bevolkingsonderzoek naar kanker (dikke darm, borst-CA, melanomen) is het verband duidelijk en dus ook makkelijker te communiceren. Maar eigenlijk gaat dat over vroegdetectie, niet eens over echte preventie. Dat de prognose van kanker beter is als je vroegtijdig begint te behandelen is gemakkelijk te begrijpen en in cijfers weer te geven.

Veel moeilijker is het om met harde cijfers te bewijzen dat een gezonde levenswijze het risico op kanker en cardiovasculaire aandoeningen vermindert. Bij tabak heeft het ook decennia geduurd voor het verband met kanker onweerlegbaar was.

De uitspraken van sommige deskundigen hebben zo'n kracht en verwijtende toon dat ik mij afvraag of niet vooral frustratie aan de basis ligt

Bij een epidemie is er echter niet zoveel tijd. Er moet snel gehandeld en geschakeld worden. En het was schrijnend om te zien hoe slecht we op sommige aspecten waren voorbereid: tekort aan beschermingsmateriaal, te weinig procedures, materiaal en personeel in de woonzorgcentra. Geen globale aansturing en soms ondoordachte beslissingen waarvan de consequenties niet waren bekeken.

Nu we er iets meer greep op krijgen, wijkt de angst voor de besmetting en groeit de wrevel omwille van de maatregelen. Als ze het verwachte effect hebben, zoals in de provincie Antwerpen, en het niet meer zo uit de hand lijkt te lopen, gaan overal stemmen op, dat het overroepen was en allemaal niet zo erg.

We zouden even goed kunnen concluderen dat het misschien wat strenge maar zeer effectieve maatregelen waren. Maar blijkbaar moet de epidemie snel gebagatelliseerd worden nu ze wat beter beheersbaar lijkt. Zijn we de overbevraging van onze ziekenhuizen en verpleegkundigen al vergeten, nu het applaus is weggedeemsterd?

Wat maakt toch dat hoogopgeleide, deskundige mensen het nodig hebben om zich te profileren op een deviant standpunt, dat vooral populistisch is: zeggen wat men graag hoort, simplistisch en zonder nuance. Met vooral de nadruk op dat zij het allemaal beter wisten van in het begin. Hun uitspraken hebben zo'n kracht en verwijtende toon dat ik mij afvraag of niet vooral frustratie aan de basis ligt. Frustratie omdat zij niet als expert gevraagd zijn.

Ik wil alle geëerde collega's oproepen om zich te oefenen in het communiceren over complexe thema's

Ja, de bevolking snakt naar duidelijkheid, zekerheid en veiligheid. En preventie is, wat dat betreft een moeilijk onderwerp. Het nut en de zin van preventieve maatregelen uitleggen als ze de vrijheid van de mensen aantasten is niet eenvoudig. Ik wil daarom alle geëerde collega's oproepen om zich te oefenen in het communiceren over complexe thema's.

Ik ben het boek van Stephen Hawking aan het lezen: 'De antwoorden op de grote vragen'. Hij slaagt erin om nog veel complexere dingen heel eenvoudig uit te leggen. Intelligente mensen kunnen dat. En communiceren kan men leren.

De eerste voorwaarde is dat men zelf de complexiteit overziet en vervolgens dat men niet op zichzelf gericht is, maar enkel op het thema waarover men communiceert.

Met enige aarzeling waag ik mij in het debat over de coronamaatregelen. De opinies in media namen zo'n proporties aan dat no comment mij nog de enige optie leek. Nu het nieuwe normaal zich aankondigt als een toestand van voorzichtigheid, met minder dreiging, met stijgende curves die beheersbaar lijken, voelen de deskundigen zich blijkbaar aangemoedigd om mekaar met nog meer kracht te bekampen, elk met hun eigen gelijk. Ik heb die pretentie niet. Ik heb wel ervaring in preventie op gebied van verslaving . Daardoor weet ik dat investeren in preventie moeilijk te verkopen is aan het grote publiek en daardoor ook niet aan de politici. Preventie wordt snel als betutteling ervaren of erger, als bemoeiziek of dictatoriaal. Het effect van preventie wordt ook voortdurend in vraag gesteld. Bij directe ziektepreventie zoals bevolkingsonderzoek naar kanker (dikke darm, borst-CA, melanomen) is het verband duidelijk en dus ook makkelijker te communiceren. Maar eigenlijk gaat dat over vroegdetectie, niet eens over echte preventie. Dat de prognose van kanker beter is als je vroegtijdig begint te behandelen is gemakkelijk te begrijpen en in cijfers weer te geven.Veel moeilijker is het om met harde cijfers te bewijzen dat een gezonde levenswijze het risico op kanker en cardiovasculaire aandoeningen vermindert. Bij tabak heeft het ook decennia geduurd voor het verband met kanker onweerlegbaar was. Bij een epidemie is er echter niet zoveel tijd. Er moet snel gehandeld en geschakeld worden. En het was schrijnend om te zien hoe slecht we op sommige aspecten waren voorbereid: tekort aan beschermingsmateriaal, te weinig procedures, materiaal en personeel in de woonzorgcentra. Geen globale aansturing en soms ondoordachte beslissingen waarvan de consequenties niet waren bekeken. Nu we er iets meer greep op krijgen, wijkt de angst voor de besmetting en groeit de wrevel omwille van de maatregelen. Als ze het verwachte effect hebben, zoals in de provincie Antwerpen, en het niet meer zo uit de hand lijkt te lopen, gaan overal stemmen op, dat het overroepen was en allemaal niet zo erg. We zouden even goed kunnen concluderen dat het misschien wat strenge maar zeer effectieve maatregelen waren. Maar blijkbaar moet de epidemie snel gebagatelliseerd worden nu ze wat beter beheersbaar lijkt. Zijn we de overbevraging van onze ziekenhuizen en verpleegkundigen al vergeten, nu het applaus is weggedeemsterd?Wat maakt toch dat hoogopgeleide, deskundige mensen het nodig hebben om zich te profileren op een deviant standpunt, dat vooral populistisch is: zeggen wat men graag hoort, simplistisch en zonder nuance. Met vooral de nadruk op dat zij het allemaal beter wisten van in het begin. Hun uitspraken hebben zo'n kracht en verwijtende toon dat ik mij afvraag of niet vooral frustratie aan de basis ligt. Frustratie omdat zij niet als expert gevraagd zijn. Ja, de bevolking snakt naar duidelijkheid, zekerheid en veiligheid. En preventie is, wat dat betreft een moeilijk onderwerp. Het nut en de zin van preventieve maatregelen uitleggen als ze de vrijheid van de mensen aantasten is niet eenvoudig. Ik wil daarom alle geëerde collega's oproepen om zich te oefenen in het communiceren over complexe thema's.Ik ben het boek van Stephen Hawking aan het lezen: 'De antwoorden op de grote vragen'. Hij slaagt erin om nog veel complexere dingen heel eenvoudig uit te leggen. Intelligente mensen kunnen dat. En communiceren kan men leren.De eerste voorwaarde is dat men zelf de complexiteit overziet en vervolgens dat men niet op zichzelf gericht is, maar enkel op het thema waarover men communiceert.