De steeds wederkerende vraag nu ik in mijn tweede masterjaar zit en een keuze zich opdringt in december dit jaar. Wel honderd keer heb ik ze al gehoord de voorbije maanden, zowel van bekenden, vrienden en familie als van stagemeesters, assistenten en verpleegkundigen.
Een passend antwoord heb ik hoegenaamd nog steeds niet. Daar waar vijfjarigen met volle overtuiging op een dergelijke simpele vraag kunnen antwoorden, slaag ik er met mijn 23 lentes niet in. Misschien antwoord ik volgende keer wel "ballerina" of "brandweervrouw" (want genderstereotypen daar doen we niet aan mee).
De meeste van mijn collega-studenten en ook ikzelf begonnen vier maanden geleden aan de stageperiode met een aantal pistes in het hoofd. Voor enkelen is de stage een bevestiging van hun beeld, voor de meesten worden de kaarten echter opnieuw geschud. We maakten reeds kennis met nieuwe disciplines die ons plots alsnog verrasten, en andere stages waren toch niet wat we verwacht hadden. Daar waar we hoopten dat de stage ergens een keuze zou bevestigen of op zijn minst het aantal opties zou verkleinen, opende ze er zo veel meer. De simpele vraag aan onze supervisoren of ze nog dezelfde keuze zouden maken, opende ook al onverwachte dozen met nieuwe persoonlijke inzichten die de keuze niet makkelijker maken.
Wat ik later wil worden? In de eerste plaats gelukkig
Naast die soms desoriënterende stages zijn er zo veel factoren die op ons afkomen, die we mee in rekening moeten brengen bij onze keuze eind dit jaar. Iedereen geeft goedbedoeld advies waar we ook zeer dankbaar voor zijn en dat ons nieuwe inzichten geeft. Maar soms zorgt het ook voor chaos in ons hoofd.
Men moedigt ons aan ondertussen ook rekening te houden met nachtelijke uren, work-life balance, of we al dan niet een gezin willen, emotionele draagkracht, etc. Daarbovenop kwam recent ook nog advies uit onverwachte hoek, met name de kranten en andere media, die ons waarschuwen voor de werkonzekerheid binnen bepaalde specialismen.
Wat ik nu later wil worden? Groot, maar dat ben ik eigenlijk al met mijn 1,80 m. Misschien toch eerder gelukkig, met een job die ik met passie kan uitoefenen, die mij voldoening geeft en me toelaat ook gelukkig te zijn in mijn persoonlijke leven. Dromen mag toch, niet?
En ondertussen ga ik er maar van uit dat 'tijd raad brengt' en dat al die input en ervaringen uiteindelijk één richting uit gaan wijzen.
Een passend antwoord heb ik hoegenaamd nog steeds niet. Daar waar vijfjarigen met volle overtuiging op een dergelijke simpele vraag kunnen antwoorden, slaag ik er met mijn 23 lentes niet in. Misschien antwoord ik volgende keer wel "ballerina" of "brandweervrouw" (want genderstereotypen daar doen we niet aan mee).De meeste van mijn collega-studenten en ook ikzelf begonnen vier maanden geleden aan de stageperiode met een aantal pistes in het hoofd. Voor enkelen is de stage een bevestiging van hun beeld, voor de meesten worden de kaarten echter opnieuw geschud. We maakten reeds kennis met nieuwe disciplines die ons plots alsnog verrasten, en andere stages waren toch niet wat we verwacht hadden. Daar waar we hoopten dat de stage ergens een keuze zou bevestigen of op zijn minst het aantal opties zou verkleinen, opende ze er zo veel meer. De simpele vraag aan onze supervisoren of ze nog dezelfde keuze zouden maken, opende ook al onverwachte dozen met nieuwe persoonlijke inzichten die de keuze niet makkelijker maken.Naast die soms desoriënterende stages zijn er zo veel factoren die op ons afkomen, die we mee in rekening moeten brengen bij onze keuze eind dit jaar. Iedereen geeft goedbedoeld advies waar we ook zeer dankbaar voor zijn en dat ons nieuwe inzichten geeft. Maar soms zorgt het ook voor chaos in ons hoofd.Men moedigt ons aan ondertussen ook rekening te houden met nachtelijke uren, work-life balance, of we al dan niet een gezin willen, emotionele draagkracht, etc. Daarbovenop kwam recent ook nog advies uit onverwachte hoek, met name de kranten en andere media, die ons waarschuwen voor de werkonzekerheid binnen bepaalde specialismen.Wat ik nu later wil worden? Groot, maar dat ben ik eigenlijk al met mijn 1,80 m. Misschien toch eerder gelukkig, met een job die ik met passie kan uitoefenen, die mij voldoening geeft en me toelaat ook gelukkig te zijn in mijn persoonlijke leven. Dromen mag toch, niet?En ondertussen ga ik er maar van uit dat 'tijd raad brengt' en dat al die input en ervaringen uiteindelijk één richting uit gaan wijzen.
