Vanuit het Vlaams patiëntenplatform kan ik daar alleen maar volmondig mee akkoord gaan. Eén up to date geïntegreerd patiëntendossier als antwoord op de versnippering van gezondheidsgegevens: het is geen must maar een bittere noodzaak om een kwaliteitsvolle, afgestemde en continue zorg aan te bieden.

Het advies van de Orde wil een geïntegreerd patiëntendossier voor elke patiënt, van een geïntegreerd patiëntendossier naar een Sumehr voor elke patiënt en van een Sumehr naar een digitaal beschikbare Sumehr voor elke burger. Daarbij wordt het voorstel gelanceerd om een vaste huisarts aan te duiden die dit opneemt en samen met de patiënt de regie van het dossier in handen neemt. Zo heeft de patiënt het recht om informatie te beschermen. Moet een zelfmoordpoging van 40 jaar geleden nog voor iedereen zichtbaar zijn?

In de eerste eerstelijnsconferentie in 2011 moedigden we al aan dat elke burger een vaste arts onder de arm zou nemen. Voor mensen met een chronische ziekte weten we dat zo goed als iedereen een vaste huisarts en vaste apotheker heeft. De verplichting om iedereen onder te brengen bij een huisarts is nobel vanuit het doel om de continuïteit van zorg en kwaliteitsvolle zorg te garanderen maar als je dit probeert te concretiseren...

Betekent het dat burgers zullen worden toegewezen aan een arts als ze zelf niemand hebben aangeduid? Welke actieve rol neemt de huisarts op om deze mensen te bereiken en kwaliteitsvolle zorg aan te bieden? Als de toewijzing enkel een administratieve zet of een beperkte financiële incentive inhoudt voor de huisarts zal dit weinig of niets bijdragen tot goede zorg. Als we kijken naar het GMD is dat op dit moment helaas niet altijd ingevuld... naar inhoud van kwaliteitsvolle zorg is er dus nog wel wat werk aan de winkel.

Patiënt aan het roer? Inzage in patiëntendossier een absolute voorwaarde!

De Orde onderstreept terecht dat een geïntegreerd patiëntendossier nodig is. Dit is helaas niet nieuw. In de wet patiëntenrechten werd 15 jaar geleden ook al opgenomen dat elke patiënt recht heeft op een zorgvuldig bijgehouden patiëntendossier waarin de patiënt ook inzage heeft. Niet alleen om geïnformeerd te worden maar ook om mee de regie te nemen. Zo kunnen patiënten meevolgen, gericht vragen stellen en in het kader van patiëntveiligheid mogelijke fouten zoals een verkeerd gewicht, eruit halen. Een groot deel van de patiënten met een chronische aandoening kan op die manier zelf zijn zorg plannen en coördineren.

Het advies van de Orde ziet hier ook een mogelijkheid om herhaalde en onnodige onderzoeken te voorkomen. Daar kan ik alleen maar achter staan. Die onderzoeken gebeuren in veel gevallen op vraag van de arts, of bij een second opinion of doorverwijzing door de arts in het volgende ziekenhuis omdat 'de resultaten van het vorige ziekenhuis nog niet werden ingeladen in het systeem', ' hun toestel betere resultaten geeft', 'zij de onderzoeken beter uitvoeren'. Ligt er dan geen verantwoordelijkheid bij de patiënt? Natuurlijk, maar als arts is het aan u om aan de patiënt uit te leggen waarom bepaalde onderzoeken niet nodig zijn of waarom u de wetenschappelijke richtlijn volgt dat u beter meteen doorverwijst naar een collega met meer expertise.

Rode vlaggen voor artsen?

Het advies stelt ook voor om te werken met 'red flags' voor moeilijke, ambetante en soms ook agressieve patiënten. Dat er een probleem is, wil ik zeker niet onder de mat vegen. Dat we vanuit het VPP achter een respectvolle relatie staan tussen patiënt en arts is hopelijk geweten. Dat we verbaal en fysiek agressief gedrag veroordelen, ook. Maar voor er rode vlaggen worden toegevoegd en zwarte lijsten van patiënten worden opgemaakt is er nood aan een debat. Een debat dat ook breder mag gevoerd worden. Want kan er ook gepraat worden over rode vlaggen bij artsen en de transparantie over schorsingen van artsen, waar patiënten op dit moment niets over weten? Dialoog en respect zijn hierin toverwoorden, ook voor moeilijke dossiers.

Ten slotte nog een bemerking over dit belangrijk advies: alles wat het delen van gegevens kan versnellen en verbeteren moedigen we aan... Natuurlijk moet dat met het nodige respect voor de privacy van de patiënt gebeuren. Voor elk chronisch zorgmodel is gegevens delen met alle zorgverleners (ieder aangepast en op maat) de kernvoorwaarde. Zonder die voorwaarde kunnen we elke hervorming op onze buik schrijven... bedankt dus!

Vanuit het Vlaams patiëntenplatform kan ik daar alleen maar volmondig mee akkoord gaan. Eén up to date geïntegreerd patiëntendossier als antwoord op de versnippering van gezondheidsgegevens: het is geen must maar een bittere noodzaak om een kwaliteitsvolle, afgestemde en continue zorg aan te bieden. Het advies van de Orde wil een geïntegreerd patiëntendossier voor elke patiënt, van een geïntegreerd patiëntendossier naar een Sumehr voor elke patiënt en van een Sumehr naar een digitaal beschikbare Sumehr voor elke burger. Daarbij wordt het voorstel gelanceerd om een vaste huisarts aan te duiden die dit opneemt en samen met de patiënt de regie van het dossier in handen neemt. Zo heeft de patiënt het recht om informatie te beschermen. Moet een zelfmoordpoging van 40 jaar geleden nog voor iedereen zichtbaar zijn?In de eerste eerstelijnsconferentie in 2011 moedigden we al aan dat elke burger een vaste arts onder de arm zou nemen. Voor mensen met een chronische ziekte weten we dat zo goed als iedereen een vaste huisarts en vaste apotheker heeft. De verplichting om iedereen onder te brengen bij een huisarts is nobel vanuit het doel om de continuïteit van zorg en kwaliteitsvolle zorg te garanderen maar als je dit probeert te concretiseren... Betekent het dat burgers zullen worden toegewezen aan een arts als ze zelf niemand hebben aangeduid? Welke actieve rol neemt de huisarts op om deze mensen te bereiken en kwaliteitsvolle zorg aan te bieden? Als de toewijzing enkel een administratieve zet of een beperkte financiële incentive inhoudt voor de huisarts zal dit weinig of niets bijdragen tot goede zorg. Als we kijken naar het GMD is dat op dit moment helaas niet altijd ingevuld... naar inhoud van kwaliteitsvolle zorg is er dus nog wel wat werk aan de winkel. De Orde onderstreept terecht dat een geïntegreerd patiëntendossier nodig is. Dit is helaas niet nieuw. In de wet patiëntenrechten werd 15 jaar geleden ook al opgenomen dat elke patiënt recht heeft op een zorgvuldig bijgehouden patiëntendossier waarin de patiënt ook inzage heeft. Niet alleen om geïnformeerd te worden maar ook om mee de regie te nemen. Zo kunnen patiënten meevolgen, gericht vragen stellen en in het kader van patiëntveiligheid mogelijke fouten zoals een verkeerd gewicht, eruit halen. Een groot deel van de patiënten met een chronische aandoening kan op die manier zelf zijn zorg plannen en coördineren. Het advies van de Orde ziet hier ook een mogelijkheid om herhaalde en onnodige onderzoeken te voorkomen. Daar kan ik alleen maar achter staan. Die onderzoeken gebeuren in veel gevallen op vraag van de arts, of bij een second opinion of doorverwijzing door de arts in het volgende ziekenhuis omdat 'de resultaten van het vorige ziekenhuis nog niet werden ingeladen in het systeem', ' hun toestel betere resultaten geeft', 'zij de onderzoeken beter uitvoeren'. Ligt er dan geen verantwoordelijkheid bij de patiënt? Natuurlijk, maar als arts is het aan u om aan de patiënt uit te leggen waarom bepaalde onderzoeken niet nodig zijn of waarom u de wetenschappelijke richtlijn volgt dat u beter meteen doorverwijst naar een collega met meer expertise.Rode vlaggen voor artsen?Het advies stelt ook voor om te werken met 'red flags' voor moeilijke, ambetante en soms ook agressieve patiënten. Dat er een probleem is, wil ik zeker niet onder de mat vegen. Dat we vanuit het VPP achter een respectvolle relatie staan tussen patiënt en arts is hopelijk geweten. Dat we verbaal en fysiek agressief gedrag veroordelen, ook. Maar voor er rode vlaggen worden toegevoegd en zwarte lijsten van patiënten worden opgemaakt is er nood aan een debat. Een debat dat ook breder mag gevoerd worden. Want kan er ook gepraat worden over rode vlaggen bij artsen en de transparantie over schorsingen van artsen, waar patiënten op dit moment niets over weten? Dialoog en respect zijn hierin toverwoorden, ook voor moeilijke dossiers. Ten slotte nog een bemerking over dit belangrijk advies: alles wat het delen van gegevens kan versnellen en verbeteren moedigen we aan... Natuurlijk moet dat met het nodige respect voor de privacy van de patiënt gebeuren. Voor elk chronisch zorgmodel is gegevens delen met alle zorgverleners (ieder aangepast en op maat) de kernvoorwaarde. Zonder die voorwaarde kunnen we elke hervorming op onze buik schrijven... bedankt dus!