Het is zo goed als dagelijkse kost: bomvolle raadpleging, een zieke assistent en mijn lunch die nog thuis ligt. Gelukkig zijn er tegenwoordig geen overboekingen meer; dat hebben we toch maar mooi voor mekaar gekregen. Overboeken mag enkel nog na overleg met ons.

Drukke raadpleging dus en om het geheel nog erger te maken, gooi ik mijn koffie over het toetsenbord. Tuurlijk. Gewoon blijven ademen, ook aan deze dag komt een einde.

De eerste patiënten gaan er vlotjes doorheen maar nummertje 4 is een spelbreker: een patiënte met aambeien die geen Nederlands spreekt. Ze heeft wel haar 10-jarige dochter bij die als tolk fungeert. Zonder ook maar enige spier te vertrekken, vertaalt ze moeders toiletgang met alle details die ik ook maar vraag. We worstelen ons er samen door, dat lukt, maar niet binnen de tijd.

De kinderen weten dat we niet gestoord mogen worden als we aan het werk zijn, tenzij het heel dringend is.

Ze zijn net de kamer uit, als mijn telefoon tweemaal achter elkaar overgaat. Alarm. Dit is onze het-is-dringend-familie-code. De kinderen weten dat we niet gestoord mogen worden als we aan het werk zijn, tenzij het heel dringend is. Afspraak is dat ze dan twee korte belletjes achter elkaar geven. Dit dus.

Dochterlief is gevallen met de fiets en heeft nu platte band. Ik krijg even een kortstondige hartverzakking door het valincident maar aangezien ze zelf in staat is om te bellen en te praten, lijkt haar toestand stabiel. 'Of ik haar even kan komen ophalen?'

'Uh nee, ik heb nog vijf aambeien en twee ingegroeide teennagels opstaan.' Gevalletje multitasking dus. Als perfecte opvoedkundige oplossing adviseer ik haar om de fiets op slot te zetten, bij de bakker iets lekkers te kopen en op de telefoon de tijd uit zitten tot ik klaar ben. Trots op dit sterk staaltje moederschap.

Het is de tweede keer in mijn carrière dat de alarmcode gebruikt wordt, valt dus nog mee. Ik herinner me de eerste keer nog, best gênant toen: ik sta te opereren en de het-is-dringend-familie-code gaat af. Aangezien ik steriel sta, moet de omlopend verpleegkundige mijn telefoon opnemen. Conform afspraak gaat die telefoon dan op speaker, zodat het hele OK-team de dringende boodschap mee kan opnemen.

Ook die keer de dochter aan de lijn: 'mama, waar staat de bloemsuiker?' Echt waar. Het hele OK in een deuk. 'Bloemsuiker, hoezo is dit een dringende vraag? roep ik geïrriteerd door het OK. 'Wel mama, het is dringend want ik heb het nu nodig, ik ben cupcakes aan het bakken'. Tja, daar heb ik niks van terug. Ik mag mezelf gelukkig prijzen dat het dit maar was.

Inmiddels ben ik vier proctoscopieën en twee teennagels verder.

Druk druk druk, maar binnen de tijd. Nu enkel nog een kind depanneren.

Het is zo goed als dagelijkse kost: bomvolle raadpleging, een zieke assistent en mijn lunch die nog thuis ligt. Gelukkig zijn er tegenwoordig geen overboekingen meer; dat hebben we toch maar mooi voor mekaar gekregen. Overboeken mag enkel nog na overleg met ons.Drukke raadpleging dus en om het geheel nog erger te maken, gooi ik mijn koffie over het toetsenbord. Tuurlijk. Gewoon blijven ademen, ook aan deze dag komt een einde.De eerste patiënten gaan er vlotjes doorheen maar nummertje 4 is een spelbreker: een patiënte met aambeien die geen Nederlands spreekt. Ze heeft wel haar 10-jarige dochter bij die als tolk fungeert. Zonder ook maar enige spier te vertrekken, vertaalt ze moeders toiletgang met alle details die ik ook maar vraag. We worstelen ons er samen door, dat lukt, maar niet binnen de tijd. Ze zijn net de kamer uit, als mijn telefoon tweemaal achter elkaar overgaat. Alarm. Dit is onze het-is-dringend-familie-code. De kinderen weten dat we niet gestoord mogen worden als we aan het werk zijn, tenzij het heel dringend is. Afspraak is dat ze dan twee korte belletjes achter elkaar geven. Dit dus.Dochterlief is gevallen met de fiets en heeft nu platte band. Ik krijg even een kortstondige hartverzakking door het valincident maar aangezien ze zelf in staat is om te bellen en te praten, lijkt haar toestand stabiel. 'Of ik haar even kan komen ophalen?''Uh nee, ik heb nog vijf aambeien en twee ingegroeide teennagels opstaan.' Gevalletje multitasking dus. Als perfecte opvoedkundige oplossing adviseer ik haar om de fiets op slot te zetten, bij de bakker iets lekkers te kopen en op de telefoon de tijd uit zitten tot ik klaar ben. Trots op dit sterk staaltje moederschap. Het is de tweede keer in mijn carrière dat de alarmcode gebruikt wordt, valt dus nog mee. Ik herinner me de eerste keer nog, best gênant toen: ik sta te opereren en de het-is-dringend-familie-code gaat af. Aangezien ik steriel sta, moet de omlopend verpleegkundige mijn telefoon opnemen. Conform afspraak gaat die telefoon dan op speaker, zodat het hele OK-team de dringende boodschap mee kan opnemen.Ook die keer de dochter aan de lijn: 'mama, waar staat de bloemsuiker?' Echt waar. Het hele OK in een deuk. 'Bloemsuiker, hoezo is dit een dringende vraag? roep ik geïrriteerd door het OK. 'Wel mama, het is dringend want ik heb het nu nodig, ik ben cupcakes aan het bakken'. Tja, daar heb ik niks van terug. Ik mag mezelf gelukkig prijzen dat het dit maar was. Inmiddels ben ik vier proctoscopieën en twee teennagels verder.Druk druk druk, maar binnen de tijd. Nu enkel nog een kind depanneren.