Dronkenmanspraat

Het goede nieuws is dat antivaxxers in Vlaanderen geen poot aan de grond krijgen. Niet bij de algemene bevolking, die ondertussen trouwens grotendeels ingeënt is tegen covid-19, en niet bij de artsen. Aanvankelijk was er wel enige scepsis, allicht ingegeven door de snelheid waarmee vaccins ontwikkeld werden en de vele - vaak tegenstrijdige - mediaberichten. Dat wantrouwen is helemaal weg.Met een dekkingsgraad ver boven de 90% is het enigszins verwonderlijk dat driekwart van de Vlaamse artsen en apothekers voor verplichte vaccinatie van zorgverstrekkers is. Ogenschijnlijk is dat helemaal niet aan de orde. Het impliceert (andermaal) een inbreuk op de persoonlijke vrijheid en de professionele autonomie. Maar allicht keken artsen en apothekers naar andere zorgberoepen. Met name doen verzorgenden in woonzorgcentra het een stuk slechter. Daar is verplichte vaccinatie wellicht wel aan de orde maar zover gaat de overheid nog niet. Tot nader order houdt men het bij het publiceren van de vaccinatiestatus van het zorgpersoneel. Dat is een stap in de goede richting. Op vrijwillige basis laat het zich echter raden dat enkel de goede leerlingen van de klas zullen meewerken. Opvallend zijn ook de enorme regionale verschillen. Brussel torent er in negatieve zin met kop en schouders bovenuit. Nochtans worden intensieve zorg-afdelingen bevolkt door vaccinweigeraars. Politici kunnen dat moraliserend afkeuren, artsen niet. Hoe zeer het ook voor ergernis zorgt, dokters zijn deontologisch verplicht deze patiënten met evenveel toewijding te behandelen als ieder ander. Of voeren we in één adem ook een ethisch debat over de zorg aan rokers, drinkers, mensen die wetens en willens te weinig bewegen? Neen dus, de eed van Hippocrates is vooralsnog geen dronkenmanspraat.