Voor de man in de straat (en de politieker in de Wetstraat) is covid de wereld uit en is alles peis en vree in de gezondheidszorg.

Ach, de huisartsen weten wel beter. Sinds het begin van de winter komt er maar geen einde aan de infectietsunami: covid, RSV, Mycoplasma, influenza en de gekende verkoudheden en buikgriepjes.

Tot voor kort geen reden tot paniek want nog genoeg ziekenhuisbedjes beschikbaar dankzij het zeer efficiënt vaccineren van onze risicopopulatie, dank u huisartsen (en onze brothers in arms, de apothekers).

Maar wat betekent dat voor de eerste lijn? Onnodige belasting op veel te weinig schouders. Zelfs voor al die kleine miserie is er geen plaats meer. Het alibi van het ziektebriefje opent de poort naar een nutteloze consultatie waar we slechts twee attesten kunnen aanmaken: drie dagen thuis en op voorschrift: drie keer per dag geduld gedurende een week, want zoals we al lang weten, wij zijn de tijd-rekkende-doktoors want de helende kracht van moeder natuur is onze trouwste bondgenoot. Alles komt goed als je maar lang genoeg wacht.

Dat geduld heeft de bevolking niet echt, maar ja, straffe hoestflessen zijn niet meer te verkrijgen en uiteindelijk helpt er volgens de richtlijnen toch niks, tenzij warme thee met honing !

Een mentaliteitswijziging dient zich aan. De huisdokter moet de dokter worden van de 'gemiddelde miserie' en niet het copiecenter voor arbeidsongeschiktheidsattesten (ouders houden hun dagjes die ze zelf kunnen schrijven liever achter de hand voor als het eens 'echt' nodig zou zijn ).

De bevolking moet meer 'zelfredzaam' worden en de overheid heeft hier de verantwoordelijkheid

De bevolking moet meer 'zelfredzaam' worden en de overheid heeft hier de verantwoordelijkheid om dit via informatieve campagnes te organiseren, handhygiëne en mondmaskers aan te raden (desnoods te verplichten ) waar nodig, en niet te wachten tot de ziekenhuizen overlopen om code oranje af te kondigen, too late too little.

Om maar te zwijgen over de blokkerende maatregelen voor het aanleveren van meer 'soldaten'. We zijn al lang niet meer de wijze man (of vrouw) van het dorp die elk minuscuul probleem van de inwoner moet oplossen (de pastoor is al langer dit privilege kwijtgespeeld ). Geen gezeur, wir shaffen das.

In 2013 sprak het immer kritische en gierige KCE zich al uit over het nut van griepvaccinatie bij de schoolgaande kinderen en ze waren verrassend 'pro' deze optie, net als de WHO die het al langer aanraadde.

Ondertussen zijn er al meerde landen (oa. VS, VK, Oostenrijk, Finland, Estland, Slovenië ) die het sterk adviseren en organiseren. Een gekend, efficiënt en veilig vaccin dat heel wat ziekte, traantjes en organisatorische gezinsproblemen zou kunnen tegengaan, om maar te zwijgen van de verspreiding van dit hypervirulent beestje. Alleen schoolonderbrekingen leggen de infectieplaag lam, leve de krokusvakantie!

De motor van de influenza-epidemie zijn kinderen, dat weet elk klein...

Geneeskunde en preventie mag niet alleen te maken hebben met levensbedreigende pathologieënof het vermijden van vollopen van intensieve bedden. Beleid moet ook de 'kleine miserie' aanpakken, want teveel 'kleine miserie' wordt al gauw 'grote miserie'.

Voor de man in de straat (en de politieker in de Wetstraat) is covid de wereld uit en is alles peis en vree in de gezondheidszorg. Ach, de huisartsen weten wel beter. Sinds het begin van de winter komt er maar geen einde aan de infectietsunami: covid, RSV, Mycoplasma, influenza en de gekende verkoudheden en buikgriepjes. Tot voor kort geen reden tot paniek want nog genoeg ziekenhuisbedjes beschikbaar dankzij het zeer efficiënt vaccineren van onze risicopopulatie, dank u huisartsen (en onze brothers in arms, de apothekers). Maar wat betekent dat voor de eerste lijn? Onnodige belasting op veel te weinig schouders. Zelfs voor al die kleine miserie is er geen plaats meer. Het alibi van het ziektebriefje opent de poort naar een nutteloze consultatie waar we slechts twee attesten kunnen aanmaken: drie dagen thuis en op voorschrift: drie keer per dag geduld gedurende een week, want zoals we al lang weten, wij zijn de tijd-rekkende-doktoors want de helende kracht van moeder natuur is onze trouwste bondgenoot. Alles komt goed als je maar lang genoeg wacht. Dat geduld heeft de bevolking niet echt, maar ja, straffe hoestflessen zijn niet meer te verkrijgen en uiteindelijk helpt er volgens de richtlijnen toch niks, tenzij warme thee met honing ! Een mentaliteitswijziging dient zich aan. De huisdokter moet de dokter worden van de 'gemiddelde miserie' en niet het copiecenter voor arbeidsongeschiktheidsattesten (ouders houden hun dagjes die ze zelf kunnen schrijven liever achter de hand voor als het eens 'echt' nodig zou zijn ). De bevolking moet meer 'zelfredzaam' worden en de overheid heeft hier de verantwoordelijkheid om dit via informatieve campagnes te organiseren, handhygiëne en mondmaskers aan te raden (desnoods te verplichten ) waar nodig, en niet te wachten tot de ziekenhuizen overlopen om code oranje af te kondigen, too late too little. Om maar te zwijgen over de blokkerende maatregelen voor het aanleveren van meer 'soldaten'. We zijn al lang niet meer de wijze man (of vrouw) van het dorp die elk minuscuul probleem van de inwoner moet oplossen (de pastoor is al langer dit privilege kwijtgespeeld ). Geen gezeur, wir shaffen das. In 2013 sprak het immer kritische en gierige KCE zich al uit over het nut van griepvaccinatie bij de schoolgaande kinderen en ze waren verrassend 'pro' deze optie, net als de WHO die het al langer aanraadde. Ondertussen zijn er al meerde landen (oa. VS, VK, Oostenrijk, Finland, Estland, Slovenië ) die het sterk adviseren en organiseren. Een gekend, efficiënt en veilig vaccin dat heel wat ziekte, traantjes en organisatorische gezinsproblemen zou kunnen tegengaan, om maar te zwijgen van de verspreiding van dit hypervirulent beestje. Alleen schoolonderbrekingen leggen de infectieplaag lam, leve de krokusvakantie! De motor van de influenza-epidemie zijn kinderen, dat weet elk klein...Geneeskunde en preventie mag niet alleen te maken hebben met levensbedreigende pathologieënof het vermijden van vollopen van intensieve bedden. Beleid moet ook de 'kleine miserie' aanpakken, want teveel 'kleine miserie' wordt al gauw 'grote miserie'.