...

Ik heb wel een beetje geoefend voor ik hiermee begon, vertrouwt hij me tijdens zijn eerste rondje van de dag toe. Elke toer voert hem langs zijn groentetuin, waarin hij tot voor kort dagelijks bezig was, langs het kapelletje voor wijlen zijn echtgenote en terug naar de keukendeur - "dat is precies 145 meter. Als ik elke dag zo tien rondjes stap, heb ik tegen eind juni een hele marathon gewandeld", zegt hij met vaste stem. 'Dokter Poellekes', zoals de gewezen huisarts in Rotselaar en omstreken bekend staat, stapt gezwind en zonder rollator de afstand af. "Na afloop van elke ronde leg ik een houtje, zo weet ik perfect hoeveel ik er die dag nog moet doen." Nochtans ben ik geen grote wandelaar, bekent hij. "Ik ging wel eens op bezoek naar het rustoord wat verderop. Dan zag ik oud-patiënten, deed een babbeltje, dronk daar een koffietje. Maar ja, sinds de lockdown kan dat niet meer." Dr. Leempoels is inderdaad oud genoeg om de huidige coronacrisis te kunnen vergelijken met die andere pandemie, de Aziatische griep die in 1957-58 wereldwijd naar schatting 1,1 miljoen slachtoffers heeft gemaakt. "Toen was er geen sprake van lockdown, het leven ging gewoon voort. Voor mij als huisarts was dat een heel intensieve periode, met veel huisbezoeken. Ik heb toen honderden patiënten gezien, maar je kweekt gaandeweg immuniteit tegen dat virus. Meestal ging de koorts (39-40 graden) na een aantal dagen weg. Ik denk dat corona vandaag een veel zwaardere impact heeft - al ligt het aantal coronadoden lager dan eertijds bij die Aziatische griep. Het exacte aantal sterfgevallen toen in België schat men op ergens tussen 20 en 70.000, nu zitten we aan 10.000." Is hij dan niet bezorgd over corona? "Ik heb niet meteen schrik, maar ik denk wel dat corona zwaarder ingrijpt op het menselijk gestel. Gezien mijn leeftijd ben ik een risicopatiënt, dan moet je geen gekke dingen doen. Ik blijf dus voorzichtig en in mijn kot." Maar de pandemie heeft zijn gevoel voor humor niet gefnuikt: "In het coronanieuws hebben ze het altijd over de risicogroep tussen 65 en 90 jaar. Met mijn 103 blijf ik dus buiten schot."Het levensverhaal van deze dorpsarts (afgestudeerd in 1943, werkzaam tot 1992) is niet alleen rijk gevuld, het zit ook vol weetjes en anekdotes. "Ik was de eerste huisarts in Rotselaar met een auto. Eertijds bestonden ambulances niet, dus moest ik zelf met patiënten naar Leuven voor een operatie of onderzoeken. Omdat ik er elke week kwam, kende ik op de duur alle proffen op de Kapucijnenvoer. Mijn patiënten vonden het geweldig dat ik met hen de proffen bezocht. Voor mij als arts was dat ook leerrijk, ik stak daar veel van op. Rector Piet De Somer, die ik van ziens kende uit mijn opleiding, noemde mijn bezoekjes ' de beste vorm van nascholing'."Een minder gelukkige periode noemt dr. Leempoels de artsenstaking van 1964. "Sedertdien is meneer doktoor van zijn voetstuk getuimeld. Stakende artsen die hun zieken in de steek laten, zoiets vergeten de mensen niet. Ik heb toen samen met een aantal artsen in de buurt niet meegestaakt - tot ergernis van stakende collega's die me 's nachts opbelden en dreigden met ontvoering. Nee, dat was niet fraai. Maar ik heb ze wel allemaal overleefd." Dit gezegd zijnde, de keuze voor geneeskunde "heb ik me nooit beklaagd. Ik heb hier mee de regionale wachtdienst voor artsen en het sociaal zorg- overleg in Rotselaar opgestart, daar ben ik wel fier op." Dat dokter Poellekes in de gemeente een instituut is, bleek drie jaar geleden nog toen Rotselaar een oude traditie in ere herstelde en eeuweling Alfons Leempoels een eigen reus cadeau deed. En wat denkt hij over al die media-aandacht die zijn actie krijgt? "Ik wil vooral fondsen werven voor dat corona-onderzoek, de personencultus hoeft niet per se. Anders moet ik binnenkort hemden gaan kopen met een grotere hals, voor mijn dikke nek", klinkt het met een brede lach.