Ik herinner mij, het moet zowaar 15 jaar geleden zijn, dat een klein groepje klagers van het eerste uur in die catacomben van de medicomut waren binnen gedrongen. Bijna illegaal zou ik zeggen.
Hoewel we niet met zekerheid wisten hoe we er ooit terug uit konden geraken, waren we al tevreden dat we de volgende dag onze foto met een gekruiste zwarte plakker op de mond hier in Artsenkrant konden laten afdrukken.
We hadden een statement gemaakt dat zwijgen niet de juiste vorm van communiceren was met huisarts-jan-met-de-pet.
Ik moet bekennen dat al die jaren later er eigenlijk niks is veranderd. Een delegatie van duizenden huisartsen gaat nu wel reglementair door de poorten in de Tervurenlaan. De delegatie van duizenden andere huisartsen blijft integendeel helemaal verweesd achter.
Ik behoor tot de wezen die een delete-knop verdienen.
Als solohuisarts voel ik mij niet gerespecteerd, noch door de overheid, nog minder door 'onze' huisartsenrepresentatie. Als soloarts behoor ik nochtans óók tot een groep van duizenden artsen met óók veel enthousiasme, elke dag steeds opnieuw om keihard te werken in die mooie stiel, en méér dan dikwijls van 9 tot 5.
Maar ik ga blijven duiden opdat óók die duizenden artsen naast hun enthousiasme van alle dagen evengoed de glimlach van het respect mogen krijgen om óók hoopvol naar hún toekomst te mogen kunnen kijken.
Tot spijt van wie het benijdt.
Hoewel we niet met zekerheid wisten hoe we er ooit terug uit konden geraken, waren we al tevreden dat we de volgende dag onze foto met een gekruiste zwarte plakker op de mond hier in Artsenkrant konden laten afdrukken. We hadden een statement gemaakt dat zwijgen niet de juiste vorm van communiceren was met huisarts-jan-met-de-pet.Ik moet bekennen dat al die jaren later er eigenlijk niks is veranderd. Een delegatie van duizenden huisartsen gaat nu wel reglementair door de poorten in de Tervurenlaan. De delegatie van duizenden andere huisartsen blijft integendeel helemaal verweesd achter.Ik behoor tot de wezen die een delete-knop verdienen. Als solohuisarts voel ik mij niet gerespecteerd, noch door de overheid, nog minder door 'onze' huisartsenrepresentatie. Als soloarts behoor ik nochtans óók tot een groep van duizenden artsen met óók veel enthousiasme, elke dag steeds opnieuw om keihard te werken in die mooie stiel, en méér dan dikwijls van 9 tot 5.Maar ik ga blijven duiden opdat óók die duizenden artsen naast hun enthousiasme van alle dagen evengoed de glimlach van het respect mogen krijgen om óók hoopvol naar hún toekomst te mogen kunnen kijken. Tot spijt van wie het benijdt.
