...
Tegelijkertijd komen heel veel thema's terug binnen bij mij: betekenis van de Camino, ontmoetingen, omgeving, gewoontes... het is er allemaal nog.Ik zie een poort met schelpen en het kruisvormige teken, wat je ook op de meeste Sint Jacobs schelpen ziet. Het is geen kruis maar een zwaard, het zwaard van apostel Jacobus waarmee hij de Moren te lijf ging (hij was niet zo'n lieverdje).Ik denk aan ontmoetingen, de 85 jarige Ulrich uit Duitsland, maar nu woonachtig in Nederland. Hij wandelt zijn zevende Camino, startte ermee op zijn zeventigste. Hij vliegt bijna de berg af. Hij is alleen een beetje ongerust over een slaapplaats. Inderdaad, de coronamaatregelen - in Galicië kan slechts 30% van de capaciteit benut - zorgen voor spanning. Maar hij krijgt het wel voor elkaar.We besluiten hem als voorbeeld te nemen, nog minstens 25 jaar actief blijven!Ik bewonder de bijzondere huizen, de vele horreo's, en telkens weer de kerkjes. Het landschap blijft prachtig, met de holle wegen, de eucalyptusbossen, de mist en de pittoreske dorpjes.En het dagelijkse ritueel: opstaan, rugzak maken, wandelen, pauzeren om te eten, aankomen, douchen, wassen, rusten, eten zoeken en terug slapen ... ik ga het eenvoudige leven missen!Een andere dagelijkse bezigheid: de opdracht van het thuisfront uitvoeren. Dat is telkens peinzen/gniffelen/triomferen. Ook voor ons twee samen zijn de vragen heerlijk.Mijn/onze tocht in 60 doe/denk afleveringen, thuis was nooit ver weg!Dé dagWe vertrekken opnieuw in de mist, ontbijten een laatste keer onderweg en genieten alvast van wat komen gaat.Onderweg ontmoeten we nog Antonio uit Italië en de Texaanse dames met wie ik een poos samen stapte. Iedereen is blij dat het einde in zicht is, vermoeidheid laat zich gelden!Ook de supporters leven - nog steeds - intens mee!We nemen in Monte de Gozo de tijd om de torens van de kathedraal van Compostela te spotten, ze duiken langzaam maar zeker op in de mist. De beelden van pelgrims die naar Compostela wijzen, inspireren ons.De laatste kilometers vliegen voorbij, de stroom pelgrims neemt toe. Je wordt als het ware meegezogen naar het grote plein voor de kathedraal.En dan ben ik er, na 1.400 km, na 61 dagen, na vele ontmoetingen, na refuges/albergues, na pelgrimsmenu's, na...Het is een ONGELOOFLIJK mooi moment. Yes, I did it.Wanneer de emoties wat gezakt zijn, komt er ruimte voor de omgeving. De magistrale kathedraal, het Plaza del Obrodoiro (het plein), het Casa di Concello, het Hostal de los Reyes Católicos, het Monasterio de San Martin Pinario, het pelgrimsmuseum, ...En natuurlijk de kathedraal binnenin, met de Botafumeiro (het grootste wierookvat ter wereld) en de crypte van apostel Jacobus. De kathedraal is gebouwd tussen 997-1211. Er is zowel een romaans, gothisch, barok als neoclassicistisch deel. Pracht en praal in overvloed.Onze laatste ochtend hier gaan we naar de mis, met onze gedachten bij iedereen die ons lief is!Daarna halen we ons officiële pelgrimsbrevet. Ik ben ongelooflijk trots!Santiago biedt alles wat een vakantiegevoel geeft: mooie stad, zon, superlekker eten - aan de lokale markt eten we in een restaurantje dat alleen vis serveert oa de ons onbekende percebes, hemels - rust...We profiteren van de gelegenheid Finesterra te bezoeken. Met de auto rijden we langs de kustlijn naar het 'einde van de wereld'.Groene heuvels, dorpjes/steden daar tegenaan geplakt en voortdurend zeezicht. De oceaan is koud, maar zwemmen zal ik. Meer vakantiegevoel kan je niet hebben. Ideaal om de knop stilaan terug om te draaien...