Ik neem een echte rustdag. Er waren de afgelopen weken enkele dagen met wat minder kilometers, maar echt niet wandelen kwam niet voor.
Mijn lijf heeft die rust nodig, ik voel de zware benen, een oude voetblessure steekt weer op. Mijn coaches blijven herhalen 'naar je lichaam luisteren', het wordt dus hoog tijd!
Les dag 18: rust roest niet altijd...
Gaillères. Een leuke kamer bij Virginie en Julien, bij hun winkeltje/café/restaurant. Vreemd om deze ochtend géén rugzak te pakken. Ik geniet van een rustig ontbijtje, van de gesprekken rondom me. De Fransen zijn echte socializers. Het goede moment om de afgelopen periode in 10 hoogtepunten samen te vatten.
1. Vézelay.
De zegening in de basiliek vergeet ik nooit, ook de pelgrims die ik ontmoet benoemen het als een voor hen magisch moment. Tegelijkertijd besef ik: het begint. IK GA DE CAMINO STAPPEN!
De tweede avond van onze tocht is er eentje om in te kaderen. We verbroederen met andere pelgrims, delen ons eten en de wijn, slapen in de refuge municipal. En dat alles met zalig zomerweer, buiten leven geeft altijd vakantiegevoel.
3. Maps.me perfect kunnen gebruiken.
Het heeft me bloed, zweet en tranen gekost, maar het is gelukt! Ik kan de handige tool als het ware blindelings hanteren. Gelukkig maar, in Frankrijk zijn de aanduidingen van de Chemin Saint Jacques de Compostelle niet bijzonder duidelijk. Het betert stilaan, maar ook hier in les Landes was ik zonder maps.me grandioos verdwaald.
4. Het prachtige landschap tussen Vézelay en Captieux.
Het is zo mooi hier, ik overbrugde de afstand Bourges-Limoges per trein, dat spijt me al!
5. Het huisje van Monsieur er Madame Krotoff in Sorges.
Helemaal voor mij alleen, ik kon mijn was doen en zalig tot rust komen. Onweer zorgde nadien voor kletsnatte (vergeten) schoenen.
6. Hoe klein een dorpje ook is, een kerk is standaard!
Ze zijn niet altijd toegankelijk, maar als dat wel zo is, overweldigen de stilte, het licht en de sfeer telkens opnieuw...
7. De gezelligheid met Marc, Jean-Jacques en Reginald.
'Très sympa' klonk het van twee kanten. Koken voor hen is mijn bedankje voor vijf dagen 'compagnons de route'.
8. Blijven genieten van het wandelen.
Na 420 km (alle omwegen niet meegerekend!) blijft stappen een plezier. Alleen zijn is daarbij geen hindernis (ik stapte kort samen met Youri en met Bruno & Claire); de kilometers vliegen altijd voorbij, op de laatste 5 km na... Mooie bijwerking: konijnen zijn geen beletsel meer.
9. Zwembad, hoera!
Als zwemfanaat komt de pelgrimsplek in Bourriot als geroepen! Heerlijke ontspanning op het moment dat mijn voet begint op te spelen. Surplus: twee fietsers, gepensioneerde leerkrachten uit de buurt van Genève, waarmee ik samen tafel. Er ontstaat een deugddoende conversatie over lezen en schrijven. Grappig: ze houden niet van blogs of bibliografieën, 'nooit het echte leven'.
Les dag 19: des goûts et des coureurs, on ne discute pas.
In de eerste plaats Ignace, Olivier en Zoë. Ik mag hen overvallen met twijfels en angsten (één slaapplek was niet oké), telkens om raad vragen. Olivier en Zoë - mijn grote voorbeelden! - zijn zo ervaringsdeskundig dat ze alle onzekerheid wegnemen. Maar ook Maxim, Simon en Yndia staan aan mijn zijde; evenals alle vriendinnen en vrienden, collega's en buren. De lezers van mijn blog en de volgers op Instagram doen me ook telkens glimlachen. Jullie zijn allen goud waard!
Ik neem een echte rustdag. Er waren de afgelopen weken enkele dagen met wat minder kilometers, maar echt niet wandelen kwam niet voor. Mijn lijf heeft die rust nodig, ik voel de zware benen, een oude voetblessure steekt weer op. Mijn coaches blijven herhalen 'naar je lichaam luisteren', het wordt dus hoog tijd! Les dag 18: rust roest niet altijd... Gaillères. Een leuke kamer bij Virginie en Julien, bij hun winkeltje/café/restaurant. Vreemd om deze ochtend géén rugzak te pakken. Ik geniet van een rustig ontbijtje, van de gesprekken rondom me. De Fransen zijn echte socializers. Het goede moment om de afgelopen periode in 10 hoogtepunten samen te vatten. 1. Vézelay.De zegening in de basiliek vergeet ik nooit, ook de pelgrims die ik ontmoet benoemen het als een voor hen magisch moment. Tegelijkertijd besef ik: het begint. IK GA DE CAMINO STAPPEN! 2. De eerste pelgrimservaring samen met Vivi. De tweede avond van onze tocht is er eentje om in te kaderen. We verbroederen met andere pelgrims, delen ons eten en de wijn, slapen in de refuge municipal. En dat alles met zalig zomerweer, buiten leven geeft altijd vakantiegevoel. 3. Maps.me perfect kunnen gebruiken.Het heeft me bloed, zweet en tranen gekost, maar het is gelukt! Ik kan de handige tool als het ware blindelings hanteren. Gelukkig maar, in Frankrijk zijn de aanduidingen van de Chemin Saint Jacques de Compostelle niet bijzonder duidelijk. Het betert stilaan, maar ook hier in les Landes was ik zonder maps.me grandioos verdwaald. 4. Het prachtige landschap tussen Vézelay en Captieux. Het is zo mooi hier, ik overbrugde de afstand Bourges-Limoges per trein, dat spijt me al! 5. Het huisje van Monsieur er Madame Krotoff in Sorges. Helemaal voor mij alleen, ik kon mijn was doen en zalig tot rust komen. Onweer zorgde nadien voor kletsnatte (vergeten) schoenen. 6. Hoe klein een dorpje ook is, een kerk is standaard!Ze zijn niet altijd toegankelijk, maar als dat wel zo is, overweldigen de stilte, het licht en de sfeer telkens opnieuw... 7. De gezelligheid met Marc, Jean-Jacques en Reginald. 'Très sympa' klonk het van twee kanten. Koken voor hen is mijn bedankje voor vijf dagen 'compagnons de route'. 8. Blijven genieten van het wandelen. Na 420 km (alle omwegen niet meegerekend!) blijft stappen een plezier. Alleen zijn is daarbij geen hindernis (ik stapte kort samen met Youri en met Bruno & Claire); de kilometers vliegen altijd voorbij, op de laatste 5 km na... Mooie bijwerking: konijnen zijn geen beletsel meer. 9. Zwembad, hoera! Als zwemfanaat komt de pelgrimsplek in Bourriot als geroepen! Heerlijke ontspanning op het moment dat mijn voet begint op te spelen. Surplus: twee fietsers, gepensioneerde leerkrachten uit de buurt van Genève, waarmee ik samen tafel. Er ontstaat een deugddoende conversatie over lezen en schrijven. Grappig: ze houden niet van blogs of bibliografieën, 'nooit het echte leven'.Les dag 19: des goûts et des coureurs, on ne discute pas. 10. Last but not least: al mijn supporters?In de eerste plaats Ignace, Olivier en Zoë. Ik mag hen overvallen met twijfels en angsten (één slaapplek was niet oké), telkens om raad vragen. Olivier en Zoë - mijn grote voorbeelden! - zijn zo ervaringsdeskundig dat ze alle onzekerheid wegnemen. Maar ook Maxim, Simon en Yndia staan aan mijn zijde; evenals alle vriendinnen en vrienden, collega's en buren. De lezers van mijn blog en de volgers op Instagram doen me ook telkens glimlachen. Jullie zijn allen goud waard! Les dag 20: You'll never walk alone?
