Het begin van mijn tocht alleen, na drie dagen gezellig samen met Vivi proeven van de camino. Het werd meer dan een 'voorsmaakje', het was best pittig! Maar vooral LEERrijk en LEEFrijk! Veel emoties bij het afscheid, twijfels ook...
In de trein naar Limoges besef ik dat er heel wat op me afkomt: vind ik de weg? Wat ga ik eten? Waar zal ik straks slapen? NU MOET HET ALLEEN... De slaapplek die ik voor ogen heb, blijkt niet beschikbaar. Niet alle refuges openden al. Corona laat zich ook hier gelden. Lichte paniek...
Ik besluit mijn noodlijn - Olivier - te contacteren, hij legt me de werking van de maps.me-app via een video nog eens uit. Daar vind ik andere overnachtingsmogelijkheden. Eén telefoontje volstaat, ik kan terecht in Aix-sur-Vienne, bij Martine. Ze meldt vriendelijk dat ze me om 17 uur verwacht. Apetrots ben ik, het is me gelukt!
In Limoges komt er een stempel in mijn boekje bij. Opnieuw een leuke ontmoeting, de dame steekt haar bewondering voor mijn solotocht niet onder stoelen of banken. Ik groei! De tocht uit de stad is minder mooi, maar dan volgt een prachtig stuk door de velden. Het is opnieuw bloedheet, onweer hangt in de lucht. De picknick smaakt! Martine ontvangt me met open armen, ze stapte 2 jaar geleden de camino, ze stelt nu haar huis open voor pèlerins. Ze vraagt me of ik wil mee-eten, weer een zorgje minder.
Les dag 4: slaapplek vooraf vastleggen! Voor morgen lukt dit vlot, zodat ik verder kan ontspannen. Aan tafel geniet ik van de heerlijke tonijnquiche met salade (heel creatief met alles wat de tuin geeft, bloemen incluis). Martine was pedagogisch directeur in een instelling voor volwassenen met een beperking, we vinden veel gespreksstof. Haar broer vult aan met zijn visie over milieu, energie en politiek. Iets moeilijker in het Frans!
De volgende ochtend ontbijten Martine en ik in alle vroegte. Ze vraagt me of ik last had van het onweer afgelopen nacht. Onweer? Ik sliep als een roos! Ik krijg bijzonder lekker brood - met noten en vijgen - mee, Martine wenst me veel geluk.
Ik heb 27 km voor de boeg, het tempo zit er al snel in. Een oudere man stapt voor me op, hij komt uit de Elzas, stapt jaar na jaar een gedeelte van de camino, 15 tot 20 km per dag. Even later staat een koppel de wegwijzers te bestuderen, eveneens op weg naar Chalus. Het gaat prima, alles is goed aangeven, ik arriveer na dik drie uur stappen in Flavignac.
Makkie, denk ik. Maar dan volgen drie vergissingen qua route - één alleen, de andere twee samen met het koppel dat ik ontmoette - ik stap uiteindelijk 30 km vandaag. Wat doet de douche nadien deugd!
Tijd voor rust? Eerst slaapplaats zoeken voor de volgende dagen. Het woordje 'désolé' valt voortdurend... Twee uur ben ik bezig, gelukkig is het meeste voor de volgende dagen in orde. En er waren ook heel leuke telefoontjes bij. Nog boodschappen doen en eten zoeken voor vanavond. Mijn leven ziet er stilaan anders uit ... Les dag 5: ik had het nog nooit gedaan, dus ik kon het...
Een nachtrust van negen uur, zeer ongewoon voor mij! Bij het ontbijt geeft de eigenares van de B&B me aluminiumfolie om een lunch mee te nemen. Over service gesproken!
Gelukkig regent het niet meer. Ik start een wandeldag vol verrassingen! De camino is hier echt niet geweldig aangeduid, mijn routeboekje vaak te beknopt of onjuist, maps.me zit me nog niet helemaal in de vingers. U kan het raden... Soms sluiten mensen zich af (de luiken gaan een beetje open en snel weer dicht). Soms versta ik het Frans van de ouderen niet. Maar evengoed fietst iemand even mee om me op weg te helpen. En er zijn veel supporters, zwaaiende mensen, auto's - op de enkele verharde wegen - die stoppen en me vragen wat en hoe.
Ik volg allerlei wegen: verhard, onverhard, door het bos, door hoge grassen. Eén keer waag ik me aan een paadje - quasi onherkenbaar - vol dorens. Maps.me (stilaan mijn beste vriend) stuurt me. Ik geraak waar ik moet zijn. Door de regen is alles kletsnat, ik moet tot twee maal toe van sokken wisselen. Maar: het is prachtig hier: bloemen, riviertjes, zon doorheen de bomen en vergezichten. Alles groen, groen, groen (ik snap waarom).
En dan een slaapplaats zoeken, gisteren had ik overal bot gevangen. De refuge in La Coquille is volzet 4/6, omwille van corona mag niet meer. Uiteindelijk annuleert er één. Oef! De dagelijkse routine begint: douchen, kleding wassen, rusten en straks samen eten. Très bon! Toetje: één van de pelgrims is een Vlaming! Les dag 6: verwacht het onverwachte!
Voor alle duidelijkheid: het is een GROTE aanpassing, alles alleen beredderen. Man, man, man...Als een geslaagde camino betekent dat je jezelf moet tegenkomen, dat kan ik al afvinken! Niet in het wandelen, niet in het alleen zijn, wel in het alleen doen ...
Het begin van mijn tocht alleen, na drie dagen gezellig samen met Vivi proeven van de camino. Het werd meer dan een 'voorsmaakje', het was best pittig! Maar vooral LEERrijk en LEEFrijk! Veel emoties bij het afscheid, twijfels ook...In de trein naar Limoges besef ik dat er heel wat op me afkomt: vind ik de weg? Wat ga ik eten? Waar zal ik straks slapen? NU MOET HET ALLEEN... De slaapplek die ik voor ogen heb, blijkt niet beschikbaar. Niet alle refuges openden al. Corona laat zich ook hier gelden. Lichte paniek... Ik besluit mijn noodlijn - Olivier - te contacteren, hij legt me de werking van de maps.me-app via een video nog eens uit. Daar vind ik andere overnachtingsmogelijkheden. Eén telefoontje volstaat, ik kan terecht in Aix-sur-Vienne, bij Martine. Ze meldt vriendelijk dat ze me om 17 uur verwacht. Apetrots ben ik, het is me gelukt! In Limoges komt er een stempel in mijn boekje bij. Opnieuw een leuke ontmoeting, de dame steekt haar bewondering voor mijn solotocht niet onder stoelen of banken. Ik groei! De tocht uit de stad is minder mooi, maar dan volgt een prachtig stuk door de velden. Het is opnieuw bloedheet, onweer hangt in de lucht. De picknick smaakt! Martine ontvangt me met open armen, ze stapte 2 jaar geleden de camino, ze stelt nu haar huis open voor pèlerins. Ze vraagt me of ik wil mee-eten, weer een zorgje minder. Les dag 4: slaapplek vooraf vastleggen! Voor morgen lukt dit vlot, zodat ik verder kan ontspannen. Aan tafel geniet ik van de heerlijke tonijnquiche met salade (heel creatief met alles wat de tuin geeft, bloemen incluis). Martine was pedagogisch directeur in een instelling voor volwassenen met een beperking, we vinden veel gespreksstof. Haar broer vult aan met zijn visie over milieu, energie en politiek. Iets moeilijker in het Frans! De volgende ochtend ontbijten Martine en ik in alle vroegte. Ze vraagt me of ik last had van het onweer afgelopen nacht. Onweer? Ik sliep als een roos! Ik krijg bijzonder lekker brood - met noten en vijgen - mee, Martine wenst me veel geluk. Ik heb 27 km voor de boeg, het tempo zit er al snel in. Een oudere man stapt voor me op, hij komt uit de Elzas, stapt jaar na jaar een gedeelte van de camino, 15 tot 20 km per dag. Even later staat een koppel de wegwijzers te bestuderen, eveneens op weg naar Chalus. Het gaat prima, alles is goed aangeven, ik arriveer na dik drie uur stappen in Flavignac. Makkie, denk ik. Maar dan volgen drie vergissingen qua route - één alleen, de andere twee samen met het koppel dat ik ontmoette - ik stap uiteindelijk 30 km vandaag. Wat doet de douche nadien deugd! Tijd voor rust? Eerst slaapplaats zoeken voor de volgende dagen. Het woordje 'désolé' valt voortdurend... Twee uur ben ik bezig, gelukkig is het meeste voor de volgende dagen in orde. En er waren ook heel leuke telefoontjes bij. Nog boodschappen doen en eten zoeken voor vanavond. Mijn leven ziet er stilaan anders uit ... Les dag 5: ik had het nog nooit gedaan, dus ik kon het... Een nachtrust van negen uur, zeer ongewoon voor mij! Bij het ontbijt geeft de eigenares van de B&B me aluminiumfolie om een lunch mee te nemen. Over service gesproken! Gelukkig regent het niet meer. Ik start een wandeldag vol verrassingen! De camino is hier echt niet geweldig aangeduid, mijn routeboekje vaak te beknopt of onjuist, maps.me zit me nog niet helemaal in de vingers. U kan het raden... Soms sluiten mensen zich af (de luiken gaan een beetje open en snel weer dicht). Soms versta ik het Frans van de ouderen niet. Maar evengoed fietst iemand even mee om me op weg te helpen. En er zijn veel supporters, zwaaiende mensen, auto's - op de enkele verharde wegen - die stoppen en me vragen wat en hoe. Ik volg allerlei wegen: verhard, onverhard, door het bos, door hoge grassen. Eén keer waag ik me aan een paadje - quasi onherkenbaar - vol dorens. Maps.me (stilaan mijn beste vriend) stuurt me. Ik geraak waar ik moet zijn. Door de regen is alles kletsnat, ik moet tot twee maal toe van sokken wisselen. Maar: het is prachtig hier: bloemen, riviertjes, zon doorheen de bomen en vergezichten. Alles groen, groen, groen (ik snap waarom). En dan een slaapplaats zoeken, gisteren had ik overal bot gevangen. De refuge in La Coquille is volzet 4/6, omwille van corona mag niet meer. Uiteindelijk annuleert er één. Oef! De dagelijkse routine begint: douchen, kleding wassen, rusten en straks samen eten. Très bon! Toetje: één van de pelgrims is een Vlaming! Les dag 6: verwacht het onverwachte!Voor alle duidelijkheid: het is een GROTE aanpassing, alles alleen beredderen. Man, man, man...Als een geslaagde camino betekent dat je jezelf moet tegenkomen, dat kan ik al afvinken! Niet in het wandelen, niet in het alleen zijn, wel in het alleen doen ...
