Waarom de Camino? Deze vraag krijg je tijdens je tocht zowat dagelijks.
Meestal wanneer je met iemand samen wandelt, soms ook gewoon tijdens een pauze, op een terras. Een vraag van een wildvreemde - weliswaar medepelgrim - die nieuwsgierig is naar je motieven. Antwoorden doet iedereen wel, gaande van 'juli was nog leeg' tot 'mijn moeder overleed, ik moet een en ander plaatsen'.
Het mooiste antwoord komt van René: om te bidden/danken, te mediteren en anderen te helpen. René is zeventig, hij woont in Frankrijk aan de pelgrimsroute en besloot acht jaar geleden te vertrekken. Een medische check-up besliste daar anders over: leukemie.
René overleefde een beenmergtransplantatie, heeft daarnaast een oog verloren door een stom ongeval, maar niets staat hem in de weg. En hij ontfermt zich over een jonge mama met een ongeneeslijk ziek kind. Samen leggen ze de Camino af. Sterk!
Mijn Camino is verbonden met onze geschiedenis én met het invullen van de volgende tien jaren. Zo actief mogelijk zijn en onze zonen die elk een bijzonder mooi pad kiezen, volgen.
Ga je alléén?
Het was de meest gestelde vraag vooraf, gevolgd door: ben je niet bang? Ook in Frankrijk hoor ik dit voortdurend, want ik stap er hoofdzakelijk alleen. Neen, bang ben ik niet, op één keer na, mijn coaches verrichtten dan wonderen! Best verwonderlijk voor een angsthaas als ik.
Hoewel ik mijn grenzen meermaals verleg! In een dicht bos wandelen, doorheen hoog gras/netels, helemaal alleen in een refuge. Maar wat je ervoor terug krijgt...
En de eenzaamheid?
Die is er zeker ook, maar blijkt niet onoverkomelijk. En nooit tijdens het wandelen. Trouwens, het thuisfront zorgt voor 60 doe/denk-opdrachten, steeds weer verbindend.
De voorbereiding is toch niet optimaal. Afscheid nemen blijkt niet evident. Ook mijn moeder overleed dit jaar. ZESTIG!
Ga je nog wennen aan het normale ritme?
Absoluut, rondom mij begint de 'terug-naar-huis-koorts' te stijgen. Ik denk niet veel aan mijn werk, van hieruit kan ik toch weinig doen, maar ik ben me bewust van de noden. En ik word geïnspireerd, door zij die zoveel betekenen voor anderen. René die zich inzet voor paraplegiepatiënten in Roemenië (en dit al heel lang); de 'artsen zonder grenzen', al de verhalen van helden zonder meer... de Camino-verhalen zijn zo bijzonder!
Wat ga je missen?
Het zorgeloze, het pelgrim zijn, de honderden 'buen Camino's'; alleen maar wandelen, eten en slapen. Leven in eenvoud, zalig! En de vele verrassingen, o.a. het prachtige Cruz de ferro.
Meestal wanneer je met iemand samen wandelt, soms ook gewoon tijdens een pauze, op een terras. Een vraag van een wildvreemde - weliswaar medepelgrim - die nieuwsgierig is naar je motieven. Antwoorden doet iedereen wel, gaande van 'juli was nog leeg' tot 'mijn moeder overleed, ik moet een en ander plaatsen'. Het mooiste antwoord komt van René: om te bidden/danken, te mediteren en anderen te helpen. René is zeventig, hij woont in Frankrijk aan de pelgrimsroute en besloot acht jaar geleden te vertrekken. Een medische check-up besliste daar anders over: leukemie. René overleefde een beenmergtransplantatie, heeft daarnaast een oog verloren door een stom ongeval, maar niets staat hem in de weg. En hij ontfermt zich over een jonge mama met een ongeneeslijk ziek kind. Samen leggen ze de Camino af. Sterk! Mijn Camino is verbonden met onze geschiedenis én met het invullen van de volgende tien jaren. Zo actief mogelijk zijn en onze zonen die elk een bijzonder mooi pad kiezen, volgen. Ga je alléén?Het was de meest gestelde vraag vooraf, gevolgd door: ben je niet bang? Ook in Frankrijk hoor ik dit voortdurend, want ik stap er hoofdzakelijk alleen. Neen, bang ben ik niet, op één keer na, mijn coaches verrichtten dan wonderen! Best verwonderlijk voor een angsthaas als ik. Hoewel ik mijn grenzen meermaals verleg! In een dicht bos wandelen, doorheen hoog gras/netels, helemaal alleen in een refuge. Maar wat je ervoor terug krijgt... En de eenzaamheid?Die is er zeker ook, maar blijkt niet onoverkomelijk. En nooit tijdens het wandelen. Trouwens, het thuisfront zorgt voor 60 doe/denk-opdrachten, steeds weer verbindend. - zwem in een rivier - maak een selfie met een pastoor - eet iets wat je niet lust - leer de eerste strofe van het pelgrimslied - maak een foto van een kabouter. Geraak je het wandelen niet beu? Absoluut niet, vandaag op dag 51 geniet ik nog evenveel. En fysiek loopt alles prima. Als er dan al eens twijfel is... solvitur ambulando. Wat is het mooiste?Mijn top 5 tot heden: - zegening in Vézelay - van SJPDP naar Roncevalles - de Meseta - Montes de León - vertragen en ontmoeten Kom je jezelf tegen? Meermaals!De voorbereiding is toch niet optimaal. Afscheid nemen blijkt niet evident. Ook mijn moeder overleed dit jaar. ZESTIG! Ga je nog wennen aan het normale ritme? Absoluut, rondom mij begint de 'terug-naar-huis-koorts' te stijgen. Ik denk niet veel aan mijn werk, van hieruit kan ik toch weinig doen, maar ik ben me bewust van de noden. En ik word geïnspireerd, door zij die zoveel betekenen voor anderen. René die zich inzet voor paraplegiepatiënten in Roemenië (en dit al heel lang); de 'artsen zonder grenzen', al de verhalen van helden zonder meer... de Camino-verhalen zijn zo bijzonder! Wat ga je missen? Het zorgeloze, het pelgrim zijn, de honderden 'buen Camino's'; alleen maar wandelen, eten en slapen. Leven in eenvoud, zalig! En de vele verrassingen, o.a. het prachtige Cruz de ferro. De nieuwe vrienden? Die gaan blijven! Ga je nog camino's doen? Laat ons hopen! Dit is zeker voor herhaling vatbaar, maar de eerste keer zal speciaal blijven. Kan iedereen dit?Zeker weten! Ik was nooit langer dan twee weken van huis, reisde nooit alleen. Ik kon eigenlijk niets alleen. Ik doe het!
