Hij heeft nauwelijks bagage bij zich, wandelt op sandalen... zijn hielen vol blaren, bloedend. Maar hij blijft lachen, moet je doen, vindt hij, want alles kan op 1 seconde veranderen. Dus: don't worry, be happy.
Ik ontmoet hem onderweg naar Logroño, we stappen samen. Hij met zijn ellenlange benen, ik met een moederhart - hij heeft de leeftijd van mijn zonen - dat stilaan overloopt.
Want Dario vertelt me zijn verhaal... Dertien jaar geleden kwamen zijn vader en broertje om in een auto-ongeval. Eén seconde. Begin dit jaar overleed zijn moeder, ik denk een zelfgekozen dood. Eén seconde. Ik wil zijn voeten verzorgen, maar dat weigert hij; ik wil hem troosten, dat accepteert hij enigszins.
Ik geef hem een van mijn vele geluksbrengers. Wanneer ik wat haastig mijn rugzak afhaak om een klavertje vier te zoeken, reageert Dario met: langzaam Lieve. Mijn naam noemde ik, maar dat hij meer Nederlands kent, verrast me. En dat hij mij zo snel mij typeert eveneens.
Het is dé uitdaging tijdens mijn Camino: vertragen. Olivier geeft het aan Vivi mee: help mama voldoende (figuurlijk) stil te staan. Rap-rap hoeft echt niet, ik mag niet vergeten te genieten.
Mijn eerste van 60 denk/doe-opdrachten, opgesteld door het thuisfront, blijkt: kauw bij iedere hap 14 keer, er is een hilarisch filmpje over gemaakt.
'Stilstaan' doe ik zeker genoeg, al is het maar om de juiste weg te checken, foto's te maken of op adem te komen. Ik ga alle kerken binnen, jammer dat door corona er veel afgesloten is. In Burgos is door de festiviteiten rond 800 jaar kathedraal een bezoek binnenin niet mogelijk. León maakt dit helemaal goed.
Waw, wat een pracht! De audio gids werkt super waardoor ik helemaal meegezogen word in de geschiedenis van dit magistrale gebouw!
Pauzes voor ontbijt, een verkoelend drankje en lunch zorgen meestal voor ontmoetingen. In Frankrijk spreekt men mij gemakkelijk aan: waarheen leidt de tocht? Hulp nodig? In Spanje tref je altijd andere pelgrims en wissel je uit.
Vaste waarden zijn Benoit en Lola uit Nancy, Chip uit Utah en de Vlaamse Kristien. Verder denk ik aan Margarita uit Colombia, Luca uit Italië, de Spaanse Sofia en Belin, de met karretjes reizende Nederlanders, René en Delphine uit Frankrijk, de dames van Texas (beiden 70!)
Daarnaast vertraag ik automatisch na de tocht, de routine van douchen, kleding wassen en rusten zit er goed in. Geliefden bellen, schrijven en een beetje lezen, liefst op een terrasje met een koele rosé.
Traag stappen... Dat is een ander verhaal. Je merkt snel welk ritme je het beste ligt. Na weken solo stappen in Frankrijk, is het mijne wel ingebakken. Het leidt tot mijn Caminonaam (in Frankrijk TGV, in Spanje la Belgica met snelle benen) en het is de basis voor de connectie met Chip.
Chip logeert in dezelfde auberge in Espinal en we besluiten samen tot Pamplona te stappen. Een tocht van 36 km. Ik heb wel eens zin in een langer traject en Pamplona spreekt ons beiden aan. Het blijkt een heel goede match, we stappen even snel - alleen klimmen lukt me niet in hetzelfde tempo, maar bergaf...
We zijn een bijzonder stel, Chip is ruim 1m90 en 100 kg. Ik een goeie 1,5 m en niet de helft van zijn omvang. Maar we stappen heel vlot samen, we tetteren de ganse dag en we hebben ongelooflijk veel plezier. Mijn FBI-agent, veiliger kan niet.
Maar de waarde van traag stappen leert Kristien me. De weg naar Astorga leggen we samen af. De dag begint met een intens moment, het beluisteren van een lied, nagelaten door Kristien's overleden partner. Er is geen haast meer... De bijzondere gebeurtenissen volgen elkaar op, we nemen de tijd om te relaxen, de aankomst in het mooie Astorga is de beloning. Opnieuw een kathedraal èn het Palacido de Gaudí, ontworpen als bisschoppelijk paleis.
Ook de volgende dag nodigt het traject uit tot reflectie. De omgeving verandert, we naderen de Montes de León, opnieuw verrassingen na iedere beklimming, elke bocht... Langzaam kan dus ook!
Hij heeft nauwelijks bagage bij zich, wandelt op sandalen... zijn hielen vol blaren, bloedend. Maar hij blijft lachen, moet je doen, vindt hij, want alles kan op 1 seconde veranderen. Dus: don't worry, be happy. Ik ontmoet hem onderweg naar Logroño, we stappen samen. Hij met zijn ellenlange benen, ik met een moederhart - hij heeft de leeftijd van mijn zonen - dat stilaan overloopt. Want Dario vertelt me zijn verhaal... Dertien jaar geleden kwamen zijn vader en broertje om in een auto-ongeval. Eén seconde. Begin dit jaar overleed zijn moeder, ik denk een zelfgekozen dood. Eén seconde. Ik wil zijn voeten verzorgen, maar dat weigert hij; ik wil hem troosten, dat accepteert hij enigszins. Ik geef hem een van mijn vele geluksbrengers. Wanneer ik wat haastig mijn rugzak afhaak om een klavertje vier te zoeken, reageert Dario met: langzaam Lieve. Mijn naam noemde ik, maar dat hij meer Nederlands kent, verrast me. En dat hij mij zo snel mij typeert eveneens. Het is dé uitdaging tijdens mijn Camino: vertragen. Olivier geeft het aan Vivi mee: help mama voldoende (figuurlijk) stil te staan. Rap-rap hoeft echt niet, ik mag niet vergeten te genieten. Mijn eerste van 60 denk/doe-opdrachten, opgesteld door het thuisfront, blijkt: kauw bij iedere hap 14 keer, er is een hilarisch filmpje over gemaakt. 'Stilstaan' doe ik zeker genoeg, al is het maar om de juiste weg te checken, foto's te maken of op adem te komen. Ik ga alle kerken binnen, jammer dat door corona er veel afgesloten is. In Burgos is door de festiviteiten rond 800 jaar kathedraal een bezoek binnenin niet mogelijk. León maakt dit helemaal goed. Waw, wat een pracht! De audio gids werkt super waardoor ik helemaal meegezogen word in de geschiedenis van dit magistrale gebouw!Pauzes voor ontbijt, een verkoelend drankje en lunch zorgen meestal voor ontmoetingen. In Frankrijk spreekt men mij gemakkelijk aan: waarheen leidt de tocht? Hulp nodig? In Spanje tref je altijd andere pelgrims en wissel je uit. Vaste waarden zijn Benoit en Lola uit Nancy, Chip uit Utah en de Vlaamse Kristien. Verder denk ik aan Margarita uit Colombia, Luca uit Italië, de Spaanse Sofia en Belin, de met karretjes reizende Nederlanders, René en Delphine uit Frankrijk, de dames van Texas (beiden 70!) Daarnaast vertraag ik automatisch na de tocht, de routine van douchen, kleding wassen en rusten zit er goed in. Geliefden bellen, schrijven en een beetje lezen, liefst op een terrasje met een koele rosé. Traag stappen... Dat is een ander verhaal. Je merkt snel welk ritme je het beste ligt. Na weken solo stappen in Frankrijk, is het mijne wel ingebakken. Het leidt tot mijn Caminonaam (in Frankrijk TGV, in Spanje la Belgica met snelle benen) en het is de basis voor de connectie met Chip.Chip logeert in dezelfde auberge in Espinal en we besluiten samen tot Pamplona te stappen. Een tocht van 36 km. Ik heb wel eens zin in een langer traject en Pamplona spreekt ons beiden aan. Het blijkt een heel goede match, we stappen even snel - alleen klimmen lukt me niet in hetzelfde tempo, maar bergaf... We zijn een bijzonder stel, Chip is ruim 1m90 en 100 kg. Ik een goeie 1,5 m en niet de helft van zijn omvang. Maar we stappen heel vlot samen, we tetteren de ganse dag en we hebben ongelooflijk veel plezier. Mijn FBI-agent, veiliger kan niet.Maar de waarde van traag stappen leert Kristien me. De weg naar Astorga leggen we samen af. De dag begint met een intens moment, het beluisteren van een lied, nagelaten door Kristien's overleden partner. Er is geen haast meer... De bijzondere gebeurtenissen volgen elkaar op, we nemen de tijd om te relaxen, de aankomst in het mooie Astorga is de beloning. Opnieuw een kathedraal èn het Palacido de Gaudí, ontworpen als bisschoppelijk paleis. Ook de volgende dag nodigt het traject uit tot reflectie. De omgeving verandert, we naderen de Montes de León, opnieuw verrassingen na iedere beklimming, elke bocht... Langzaam kan dus ook!
