...
Ik weet het wel, dit is niet nieuw. In het verleden werd ik ook al gevraagd om tickets te kopen voor een of ander optreden voor het goede doel. Als ik me dan toch liet verleiden, dan was dat eerder om de artiest niét te moeten horen dan wel. Alleen had ik toen het gevoel dat het vooral ging om acties van vaak hopeloze, radeloze ouders die hun kind een nog meer hopeloze en vooral meer zinloze therapie, ergens in Amerika of China, wilden laten ondergaan omdat het toch zo moeilijk is om het gruwelijke feit onder ogen te zien dat de geneeskunde zijn grenzen kent. Nu is het anders... Nu gaat het om de 'doorsnee' kosten, opvang en begeleiding waarvan ik altijd dacht dat die door onze ziekteverzekering gedekt zijn. Kosten voor geneesmiddelen, kosten voor thuisbegeleiding, kosten omdat een ouder nu eenmaal bij zijn kind wil zijn als het pijn heeft... Het zou gemakkelijk zijn om te zeggen dat mensen dat er 'nu niet meer voor over hebben'... Neen, steeds meer mensen kunnen deze kar niet meer trekken... Ik vrees een beetje dat dit nog maar het begin is. We zijn er zo trots op: ons land heeft de beste gezondheidszorg... 'had' de beste gezondheidszorg. We moeten niet naïef zijn: er zijn excessen geweest, onnodige onderzoeken. De vervorming van het ziekenhuislandschap is, hoe dan ook, een goede zaak. Maar de slinger dreigt serieus door te slaan. Artsen- en apothekerslonen worden niet of nauwelijks geïndexeerd, ziekenhuizen spelen paniekvoetbal en nemen eenzijdig beslissingen waar alleen het ziekenhuis beter van wordt, patiënten worden sneller naar huis gestuurd terwijl de correcte omkadering voor die thuisopvolging er nog altijd niet is. Patiënten moeten - met de taxi want de bus rijdt niet meer - om 23 uur naar het ziekenhuis voor een MRI omdat het toestel moet opbrengen, er wordt beknibbeld op de goedkope wijkgezondheidscentra... Waar gaan we naartoe? Naar meer patiënten die zich zorg ontzeggen uit schrik voor de kosten? Naar meer artsen die deconventioneren? Naar meer privé-klinieken waar alleen diegenen die centen hebben terechtkunnen? Onze wetgeving heeft dit soort ziekenhuizen altijd wat tegengehouden. De nood aan privéziekenhuizen was vroeger ook veel minder: onze topzorg zorgde ervoor dat iemand in toptijd kon geholpen worden. Die barrière is er niet meer. Sommigen halen nu de schouders op, zeggen dat het allemaal overdreven is... Ze overschatten de draagkracht van zowel de zorgverlener als de patiënt. Dit lied is nog lang niet ten einde. Dag na dag worden er strofes aan gebreid. Bovenop de hervorming zijn de besparingen gekomen... Ik vrees dat het geen mooie symfonie wordt, maar een requiem. Het requiem van de zorg...