...
Dokter Haixia Sun (45) werkte als psychiater met traumapatiënten in een van de grote ziekenhuizen van Peking. "In China heb je aparte ziekenhuizen voor elk specialisme: NKO, cardiologie, psychiatrie enzovoort. Alles is heel hiërarchisch georganiseerd, artsen zijn er bedienden, maar we hadden een groot team en gingen twee keer per dag langs bij de patiënten. Dat is toch anders in België", vertelt ze.Ook de Chinese geneeskunde-opleiding is anders gestructureerd: "Als kandidaat-arts moet je kiezen voor ofwel traditionele ofwel westerse geneeskunde. Beide opleidingen duren zeven jaar, nadien kan je via een nationaal examen doorgroeien naar specialismen waarbij de professor slechts een kandidaat mag begeleiden." Dat competitieve element zorgt voor veel stress en maakt het Chinese systeem ook complex, klinkt het. "Want de kans dat je als laureaat wordt uitgekozen, is heel klein."Dr. Sun bleek een primus inter pares, kreeg nieuwe kansen en mocht onder andere op bijscholingscursussen, gegeven door een... Vlaamse psycholoog uit Zottegem (Ludwig Cornil van het traumacentrum Leonce Roels, EB). De rol van Cupido in dit verhaal zorgt er uiteindelijk voor dat mijn gesprekspartner in 2006 in de Vlaamse Ardennen belandt."De westerse geneeskunde-opleiding in China is vergelijkbaar met die in Australië en de VS, vandaar trouwens dat zoveel Chinezen naar die landen trekken. Voor mij was de uitdaging groter: om mijn diploma-aanvraag in te dienen bij de VLIR ben ik zes maand bezig geweest om de inhoud van mijn Chinese cursussen te vertalen! Tevergeefs, ze hadden me beter gezegd wat ik moest kennen. Los daarvan: de toelatingsproef is supermoeilijk. Men hanteert de giscorrectie, da's niet evident voor een niet-Nederlandstalige, en in China gebruiken ze geen Latijnse termen in de opleiding." Uiteindelijk mag dr. Sun starten in het eerste masterjaar.Alhoewel mijn gesprekspartner een prima studente bleek te zijn, is de omschakeling naar een anderstalige om geving en taalcultuur allesbehalve evident. "Vlamingen lijken op het eerste zicht afstandelijk, maar als ik hulp vroeg aan medestudenten of profs werd ik altijd vriendelijk bejegend. Ik heb wel intensief taallessen gevolgd hier in Zottegem en in Gent, maar tussen het Nederlands en Chinees zijn er geen aanknopingspunten, dat maakte het allesbehalve makkelijk.""Ik beschouw mezelf van nature een open en communicatief iemand, maar ik voelde me aanvankelijk geblokkeerd. Neem bijvoorbeeld de les Communicatie: voor mijn collegastudenten was dat een bonus, ik vond dat supermoeilijk. Maar naarmate ik jullie taal beter ben gaan begrijpen en ook via logopedie het gevoel heb dat ik me almaar beter kan uitdrukken, is mijn zelfvertrouwen gegroeid. Op dit moment durf ik zeggen dat ik stilaan weer op mijn Chinese ik begin te gelijken."Stages, contacten met patiënten: het lijkt de huisarts op het lijf geschreven. Maar waarom wordt een psychiater plots huisarts? "Ik was intussen twee keer mama geworden. Dan is het niet zo evident om te kiezen voor een specialisatie buitenshuis."Maar haar Chinese achtergrond is niet helemaal verdwenen. "In China heb je geen huisartsen. Alle artsen werken in ziekenhuizen in een systeem van eerste-, tweede- en derdelijnsziekenhuizen. Veel eerstelijnsgezondheidszorg gebeurt via de traditionele Chinese geneeswijzen. Klachten waarmee ik hier als huisarts geconfronteerd word, zoals lage rugpijnen, nekpijn, migraine, daar biedt de Chinese aanpak mogelijk wel soelaas, denk ik. Jullie opereren nogal snel, terwijl dat niet per se hoeft. Vandaar dat ik, bovenop de westerse richtlijnen, ook acupunctuur als aanvullend hulpmiddel aanwend. Ik heb daarvoor twee jaar extra opleiding gevolgd in België en ben ook in China op stage geweest.""Ik ga inderdaad nog wel eens naar China, maar echt terugkeren, nee. Toen ik voor het eerst naar België kwam, voelde ik geen behoefte om mijn Chinees paspoort in te ruilen voor een Belgisch exemplaar. Ik heb dat pas in 2016, toen ik als huisarts begonnen ben, gedaan. Ik heb steeds minder contact met mijn geboorteland. Voor mij was het makkelijker om dat los te laten. Ik weet zelfs niet of ik, gesteld dat ik daar was gebleven, überhaupt wel kinderen had gewild, ik betwijfel het. Terwijl nu: ik heb mijn gezin, ik ben hier gelukkig."